Οι μόνοι που έχουν σχέδιο για την ευρωζώνη, τελικά, είναι οι Γερμανοί.
Με γνώμονα το στενό εθνικό συμφέρον τους όχι μόνο επιβάλλουν πολιτικές στις υπόλοιπες χώρες αλλά σχεδιάζουν και το νέο ευρωπαϊκό χάρτη.
Οι άλλες χώρες ακολουθούν, ενώ αναγκάζονται να υποταχθούν ακόμα και στο μικροκομματικό συμφέρον της Γερμανίδας Καγκελαρίου, ενόψει των εκλογών στη χώρα της το φθινόπωρο.
Η οικονομική πολιτική που επιβάλλεται στην ευρωζώνη οδηγεί τις κοινωνίες της περιφέρειας στην ανεργία και την εξαθλίωση, ενώ τις μεταβάλλει μακροπόθεσμα σε οικονομικές αποικίες, οι οποίες θα έχουν ως μόνη αποστολή να εξυπηρετούν τα οικονομικά σχέδια του ισχυρού κέντρου.
Η κατάσταση αυτή, όμως, δεν είναι διατηρήσιμη.
Όχι μόνο γιατί αργά ή γρήγορα η πίεση στις ασθενέστερες χώρες πιθανόν να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής έκρηξης.
Αλλά και γιατί εάν η σημερινή πορεία συνεχιστεί, η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα σταματήσει, διότι σε κάποιο σημείο οι υπόλοιπες χώρες θα πάψουν να υφίστανται αδιαμαρτύρητα τον γερμανικό οικονομικό ιμπεριαλισμό.
Αλλωστε, όπως δείχνουν οι μετρήσεις κοινής γνώμης, το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης γίνεται όλο και πιο αντιδημοφιλές τόσο στο Βορρά, όσο και στο Νότο.
Η τάση του αντιευρωπαϊσμού είναι πλέον σαφής και ολοένα ισχυροποιείται. Το πιθανότερο είναι ότι κάποια στιγμή θα ενισχυθούν και οι αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι αμφίβολο ότι οι χώρες που βρίσκονται “στη γωνία” μπορούν να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή η Γερμανία θα αλλάξει πολιτική, έτσι από μόνη της, χωρίς να εξαναγκαστεί.
Είναι εξισου αμφίβολο ότι μια χώρα μόνη της μπορεί να εξαναγκάσει τη Γερμανία να κάνει οτιδήποτε.
Ούτε καν η Γαλλία, η οποία σήμερα έχει χάσει την πολιτική ισχύ που είχε στα ευρωπαϊκά πράγματα κατά το παρελθόν.
Μόνο μια ισχυρή συμμαχία των χωρών του Νότου θα είχε κάποιες ελπίδες να πιέσει αποτελεσματικά τη Γερμανία ώστε να αλλάξει η πορεία της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Και το μόνο πράγμα που θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει ως αποτελεσματική “απειλή” θα ήταν μια ομάδα χωρών η οποία θα έθετε στη Γερμανία το δίλημμα: Είτε τυπώνουμε χρήμα ως ευρωζώνη για να υποτιμηθεί το ευρώ ή κάνουμε δικό μας “Νότιο” νόμισμα και ελάτε πλέον να μας ανταγωνιστείτε, όταν θα έχετε μείνει με το σκληρό νόμισμα που θα γίνεται διαρκώς ακριβότερο.
Αυτό βέβαια είναι πράξη νομισματικού πολέμου.
Αλλά μήπως δεν ζούμε ήδη έναν οικονομικό πόλεμο;