Η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, δυστυχώς, επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους
Η αγωνία και οι ανάγκες του σήμερα και ο μοιραίος εγκλεισμός στον μικρόκοσμο μας, θολώνουν την κρίση και αδυνατούμε να διαβάσουμε το όχι και τόσο μακρινό μέλλον αυτής της χώρας
Η γλώσσα της αλήθειας δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο των πολιτικών
Πάντα, είχα μια απέχθεια για τη γλώσσα των πολιτικών που με αξιοθαύμαστη ευρηματικότητα ομολογώ, αντικαθιστούσαν τις λέξεις και τις έννοιες με άλλες ακατανόητες για τον πολύ κόσμο, πιστεύοντας παράλληλα πως έτσι θα άλλαζε και το πραγματικό νόημα.
Θα μπορούσε να είναι για γέλια η τελευταία πρωτοβουλία 18 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να βάλουν και πάλι τους αρχαιολόγους και τους δασολόγους μέσα στο Ελληνικό και να ελέγχουν τις μπουλντόζες των επενδυτών, αν δεν ήταν για κλάματα.
Δεν ξέρω αν τελικά, οι «δικοί μας σκληροί διαπραγματευτές», θα καταφέρουν στο τέλος να πείσουν τους δανειστές και να κλείσουν την αξιολόγηση χωρίς νέα μέτρα ή αν θα εξαντλήσουν την υπομονή τους και μας στείλουν στα... θερινά τμήματα.
Η περίπτωση του κ. Τάσου Πετρόπουλου, που επαίρεται ότι τον αποθεώνουν στον δρόμο οι επαγγελματίες μπλοκάκηδες, θυμίζει το ανέκδοτο με το κουνουπάκι που γύρισε στη μαμά του ενθουσιασμένο από τους ανθρώπους γιατί στη βόλτα του διαπίστωσε ότι όλοι το... χειροκροτούσαν!
Δυσκολεύομαι να δώσω απάντηση στην απορία αναγνώστη ο οποίος με ρωτά αν είναι μόνο οι ξένοι που θέλουν να μας τιμωρήσουν για τον τρόπο ζωής του «τζίτζικα» που είχαμε τις περασμένες δεκαετίες ή είναι και η κυβέρνηση της αριστεράς που θέλει να μας εκδικηθεί γιατί από τη μεταπολίτευση και μετά ψηφίζαμε τα τότε δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία και την ίδια (την αριστερά) την είχαμε στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής.
ΦΟΡΤΩΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ