Όλα κι όλα. Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφές και στέρεο πρόγραμμα υπέρ της νεανικής απασχόλησης.
Δεν βρήκες ακόμα την πρώτη σου δουλειά; Κανένα πρόβλημα. Όλο και κάποιος Δήμος ή περιφέρεια σε περιμένει για να αποκατασταθείς.
Δεν εξηγείται αλλιώς η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη.
Έναν 33χρονο «δόκιμο» επαγγελματία, ο οποίος με μοναδικό εφόδιο την κομματική καταγωγή και τα νιάτα του, μα δίχως εμπειρία ζωής, θα επιδιώξει να κερδίσει τον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας στη χειρότερη ιστορικά περίοδο του.
Και να εξηγηθώ: το ότι ο κ. Σακελλαρίδης στο βιογραφικό του σημείωμα δεν αναφέρει καμία επαγγελματική δραστηριότητα πέραν του ότι είναι «υποψήφιος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών» προβληματίζει. Τα να είσαι «υποψήφιος» διδάκτωρ για όσους δεν γνωρίζουν, σημαίνει το ίδιο πράγμα με το να λες «είμαι υποψήφιος κάποτε να πιάσω δουλειά στη δημοσιογραφία, στη δικηγορία, στην οικοδομή ή στα τουριστικά». Δηλαδή σε απλά ελληνικά δεν σημαίνει ΤΙΠΟΤΑ και καμία επαγγελματική πιστοποίηση.
Ως συνομήλικος του Αλέξη Τσίπρα, άρα και μετέχων κατά κάποιο τρόπο στη διαδικασία γενικής ανανέωσης της ζωής του τόπου (εγώ από άλλο, εκτός πολιτικής μετερίζι, αυτό της δημοσιογραφίας) πιστεύω λοιπόν ότι έχω έναν πρόσθετο λόγο άσκησης κριτικής στις επιλογές των συνομηλίκων μου. Κοινώς, κανένας δεν μπορεί να με κατηγορήσει πως θέλω να δικαιολογήσω τη γενιά μου (το αντίθετο) ή πως θέλω επαναφορά των λεγόμενων δεινόσαυρων αφού δεν ανήκω ηλικιακά σε αυτούς.
Αυτή όμως η άκριτη αποθέωση των «νιάτων» που τείνει να αντικαταστήσει τους «δεινόσαυρους» με τους … «μπέμπηδες» είναι που με χαλάει. Γιατί το να αντικαταστήσεις τον λαϊκισμό των δημογερόντων με τον λαϊκισμό των νέων, ε όπως και να έχει δεν είναι μια καλή επιλογή. Για την ακρίβεια είναι μια ακόμα ακραία απάντηση σε μια άλλη ακραία πρακτική που έφερε τη χώρα εδώ που την έφερε. Πρόκειται για την επιβολή ενός ρατσισμού της «νιότης» που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας επιβάλλει. Κι όσοι θυμούνται την ανατροπή της κοινωνικής ιεραρχικής δομής που το ΠΑΣΟΚ επέφερε στην κοινωνία μας στη δεκαετία του ’80, κατανοούν πως όσα εισηγείται ο κ. Τσίπρας θα οδηγήσουν στο αποτελείωμα μιας κοινωνίας.
Τότε, ήταν οι συνδικαλιστές που δίχως την απαραίτητη για την πρόοδο κάθε κοινωνίας αίσθηση της ιεραρχίας σάρωναν τα πάντα. Στον υπουργό, τον καθηγητή, τον επιστήμονα ή τον διανοούμενο απευθύνονταν στον ενικό σαν όλοι να είναι «ίδιοι». Έτσι πρέσβευε η πασοκική κουλτούρα του σοσιαλαϊκισμού. Έτσι και τώρα ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοι του, σαν να πρόκειται για μια νέα πολιτιστική επανάσταση στο πρότυπο του Μάο μας λένε πως «τα νιάτα είναι η λύση δια πάσαν νόσο και πάσα μαλακία». Πως «η ορμή της νεότητας θεωρείται προσόν ανώτερο της εμπειρίας».
Και η αναγκαία διαδρομή που καθένας από εμάς οφείλει να έχει ώστε να διεκδικήσει ανώτερα αξιώματα; Και ο απαραίτητος επαγγελματισμός; Τι γίνονται; Πόσες άραγε φορές στη ζωή του ο 33χρονος «κομματικός» παράγων μα επί της ουσίας ανεπάγγελτος κ. Σακελλαρίδης έχει πέσει; Πόσες έχει σηκωθεί; Ποιες είναι οι παραστάσεις του πέραν των φοιτητικών αμφιθεάτρων; Με πόσες διεθνείς προσωπικότητες έχει σχετιστεί ώστε να διεκδικεί από εμένα ή τους υπόλοιπους Αθηναίους την ψήφο μας; Ποιο είναι το επονομαζόμενο στον επαγγελματικό τομέα «networking» που διαθέτει ώστε να το χρησιμοποιήσει αύριο για το καλό των δημοτών του; Πόσα χρήσιμα τηλέφωνα έχει στη μνήμη του κινητού του στα οποία θα καταφύγει για να λύσει ένα σύνθετο πρόβλημα; Ποια τελικά η σωρευμένη εμπειρία ζωής του;
Όπως πολλοί εξ ημών γνωρίζουμε, μόνο με μερικά πτυχία επαγγελματίας και επαρκής άνθρωπος δεν γίνεσαι. Αν παράλληλα δεν έχεις εργαστεί και κοινωνικοποιηθεί δια του επαγγέλματος σου, εάν δεν έχεις νιώσει την πίεση στα πραγματικά πυρά της ζωής, αν δεν έχεις απειληθεί με απώλεια της θέσης εργασίας σου, με μη πληρωμή του τιμολογίου, με θεωρίες, δεν προχωράς.
Αυτές τις εμπειρίες λοιπόν ούτε ο κ. Τσίπρας της έχει, ούτε ο εκλεκτός του. Ο ιδιότυπος και ελληνικής κοπής ηλικιακός ρατσισμός που εισηγούνται απλά, ρηχά και αβανταδόρικα μας λέει πως «τα νιάτα είναι το παν». Ξεχνάει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βέβαια πως τις μεγαλύτερες τομές στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία της επέφεραν πολιτικοί σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ο Εθνάρχης Καραμανλής στην πιο ώριμη φάση του και σε ηλικία 67 ετών οδήγησε την Ελλάδα στη Δημοκρατία και την τότε ΕΟΚ. Στην πιο άγουρη φάση του, αυτή της δεκαετίας του ’50 έκανε αρκετά λάθη που κόστισαν στην πατρίδα, ένα εκ των οποίων ήταν το έκτρωμα που λέγεται αντιπαροχή.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που με τόση αγωνία κοπιάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, στα 63 του έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός επιφέροντας μια σειρά από σοκ στην ελληνική κοινωνία.
Σε όσους λοιπόν αυτιστικά χαίρονται τα νιάτα τους και με θράσος θεωρούν πως αυτά είναι η λύση για όλα τα προβλήματα, σε όλους αυτούς τους άγουρους που δίχως να έχουν εργαστεί ούτε μια ώρα στη ζωή τους, απλά υπενθυμίζουμε το γνωστό μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ «το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Καλή η λατρεία των νιάτων και η αυταρέσκεια στην οποία μας οδηγούν αυτά. Όμως πολλές φορές μπορεί να παρασυρθούμε από αυτή την επιφανειακή επιλογή και να οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα.
