Τους επόμενους μήνες η Ελλάδα θα έχει μία σημαντική ευκαιρία να διαπραγματευθεί το δυσθεώρητο για τα παραγωγικά της δεδομένα χρέος.

Όπως έδειξε η εμπειρία της Αργεντινής δεν μπορεί να ξεφύγει με μονομερείς ενέργειες χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν έχει επιχειρήματα ή όπλα ανάλογα με τη τροπή που θα πάρει η διαπραγμάτευση. Το να επιχαίρει η κυβέρνηση για την εξέλιξη της Αργεντινής προκειμένου να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον της χώρας.

Ακούγονται διάφορες διάφορες προτάσεις από διάφορες πλευρές να δημιουργηθεί διαπραγματευτική ομάδα με την συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων -εξαιρούνται για ευνόητους λόγους το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή.

Το πλαίσιο στο οποίο θα διαπραγματευθούν τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι δεδομένο: πχ η διεκδικήση του κουρέματος έστω και για διαπραγματευτικούς λόγους δεν μπαίνει καν στο τραπέζι.Μένει η επιμήκυνση και μείωση των επιτοκίων και η διεκδίκηση θετικών όρων που θα συναρτούν την αποπληρωμή με την κίνηση του ΑΕΠ, με την ανάπτυξη της οικονομίας κλπ. Μπορεί να υπάρξει διεκδίκηση αναπτυξιακής ενίσχυσης, διακύμανσεις ανάλογα με την κίνηση της διεθνούς οικονομίας και πολλά άλλα που θα τα δούμε όταν θα αρχίσει η ουσιαστική συζήτηση. Είναι ψευδαίσθηση ότι δεν θα υπάρξει νέο μνημόνιο όπως κι αν ονομαστεί.

Γιατί όμως μία διαπραγματευτική ομάδα που θα έχει αποδεχθεί εκ προοιμίου το πλαίσιο των δανειστών θα είναι πιο αποτελεσματική αν συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα τρομάξουν οι δανειστές αν μαζί με τον Χαρδούβελη και τον Βενιζέλο δουν και τον Δραγασάκη; Εάν το ελληηνικό πολιτικό σύστημα έκανε μία διαπραγμάτευση από την αρχή δίχως εκ των προτέρων δεσμεύσεις και προυποθέσεις και η αποδοχή του τελικού αποτελέσματος προυπέθετε την ομοφωνία της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας τότε μία συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν και χρήσιμη και επιβεβλημένη. Έχει όμως κανείς αμφιβολία ότι η συγκυβέρνηση έχει ήδη κάνει την βασική συμφωνία με τους δανειστές ή μάλλον έχει αποδεχθεί τους όρους τους;

Εφόσον οι βασικές αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί είναι προς το συμφέρον της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις να μείνουν έξω από την διαπραγμάτευση και να απειλούν. Θα λειτουργήσει αυτό σαν πραγματική πίεση για τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης ή έστω σαν άλλοθι για να εντείνουν όσο μπορούν την διαπραγματευτική τους στάση έναντι των δανειστών.

Θα λειτουργήσει ακόμη και προς τους ίδιους τους δανειστές. Όχι ότι θα τους επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοσδήποτε άλλος αποφάσεις -ας είμαστε σοβαροί- αλλά οι ισορροπίες εντός της Ελλάδος θα είναι μία παράμετρος ώστε να εξαντλήσουν τα περιθώριά τους, κάτι που διαφορετικά δεν θα το κάνουν αφού έχουν απέναντί τους μία δεδομένη κυβέρνηση. Οι διάφορες φωνές με την επίκληση της ομόνοιας και εθνικής ενότητας είναι για εσωτερική κατανάλωση, να εκτεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δήθεν δεν μέτέχει τις εθνικής προσπάθειας. Το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα θα είναι να αποδυναμωθεί περαιτέρω το εσωτερικό μέτωπο και να δεχθεί πιο εύκολα η δεδομένη για τους δανειστές συγκυβέρνηση την όποια διευθέτηση τους δώσουν οι δανειστές είτε είναι βιώσιμη είτε όχι. Που κατά πως δείχνουν τα πράγματα δεν θα είναι. Από λόγους αρχής οι δανειστές θα παραχωρήσουν τα λιγότερα αφού η κυβέρνηση ούτε μπορεί ούτε θέλει να διεκδικήσει τα περισσότερα.