Η γοητεία του λευκού κοστουμιού δεν βρίσκεται στο ύφασμα, ούτε στα ρεβέρ. Βρίσκεται στον άνθρωπο. Το κοστούμι είναι μόνο η πρόθεση· αυτός που το φορά είναι το επιχείρημα.
Η πρόσκληση ήρθε από τον Νίκο Δαδίτσιο, τον αριστοτέχνη της λεπτομέρειας, που ξέρει να στήνει βραδιές σαν να γράφει παρτιτούρες. Ο τόπος -τι άλλο; Το Athénée. Εμβληματικό και αρχοντικό. Οι καθρέφτες του κρατούν μυστικά, οι σερβιτόροι κινούνται με έναν ρυθμό που δεν βιάζεται, και το φως λούζει τα τραπέζια όπως αρμόζει στους ανθρώπους που σέβονται τη στιγμή.
Το ραντεβού ήταν τριμερές: Γιώργος, Χρήστος κι εγώ. Σκοπός; Να καπνίσουμε πούρα 20ετίας, να σχεδιάσουμε τα πλάνα του φετινού καλοκαιριού και να παρουσιάσω στους φίλους μου το νέο ρολόι του οίκου Minas -όχι ένα απλό ρολόι, αλλά ένα γλυπτό καρπού, ελληνικό και υπερήφανα διαφορετικό. Δεν λέει απλώς την ώρα· αφηγείται το ελληνικό design με σιωπηλή πυγμή. Είναι η απάντηση στην ερώτηση: “Μπορεί κάτι να είναι και ακριβές και συναισθηματικό;” Ναι, αν είναι Minas.
Το ενδυματολογικό concept
Λευκό κοστούμι. Το ίδιο χρώμα, τρεις ερμηνείες. Ο Χρήστος Ιωάννου, πάντα με αυτή την effortless αριστοκρατικότητα, εμφανίστηκε σαν να τον έβγαλε βόλτα η ίδια η Μεσόγειος. Το κοστούμι του, με ύφασμα Loro Piana, unconstructed και εξακούμπο, έμοιαζε με ανάσα -κυλούσε πάνω του χωρίς προσπάθεια, χωρίς ένταση. Το μαύρο πουκάμισο και τα μαύρα tassel loafers ολοκλήρωναν μια σιλουέτα που θύμιζε Alain Delon σε ιταλικό νησί, με τσιγάρο στο χέρι και αδιευκρίνιστες προθέσεις.
Ο Γιώργος Χήτας, με κοστούμι full canvas tre topa, με ναπολιτάνικες αναφορές, έφερε την πιο δομημένη και συνάμα αδόμητη ερμηνεία του λευκού. Οι γραμμές του σακακιού καθαρές, αυστηρές αλλά όχι σκληρές. Το πουκάμισο one piece collar με Cooper γιακά, σε denim τόνο, έδινε αυτή την “καθώς πρέπει αλλά όχι και τόσο” ενέργεια. Το παντελόνι χωρίς πιέτες, τα σκούρα μπλε penny loafers και το βλέμμα του Γιώργου έκλειναν το look με εκείνη τη μικρή δόση πλουμιστής ανατροπής που πάντα περιμένεις απ’ αυτόν. Ήταν μια άσκηση στη λεπτή ειρωνεία του στυλ.
Εγώ επέλεξα ένα Barathea κοστούμι με δύο κουμπιά, unconstructed σακάκι με jet pockets, έντονο peak lapel και neapolitan ώμους. Το παντελόνι, με μία reversed πιέτα και 5άρι ρεβέρ, συνοδευόταν από dark brown tassel loafers και λευκό πουκάμισο. Ήθελα το look να είναι μια αθόρυβη επίδειξη χαρακτήρα -σαν ένα piano solo στη μέση ενός χορευτικού κομματιού. Σχεδόν διακριτικό, σχεδόν θεατρικό.
Κοινός παρονομαστής όλων των looks; Bespoke Athens. What else? Όταν θες η σιλουέτα να λέει «παρών» χωρίς να φωνάζει, πας στους ανθρώπους που ξέρουν να ράβουν χαρακτήρα -όχι απλώς ρούχα.
Στα ποτήρια μας: negroni. Όχι όμως ό,τι κι ό,τι. Gin Tanqueray Ten ή Beefeater Crown Jewel, sweet vermouth Carpano Antica Formula ή το ελληνικό Vermood Red του Κυρ-Γιάννη -που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ιταλικά του ξαδέρφια. Το Campari ήταν δεδομένο. Η φλούδα πορτοκαλιού, κομμένη με αυστηρότητα. Το negroni μας δεν ήταν συνοδευτικό· ήταν σκηνοθέτης.
Η βραδιά είχε soundtrack
Αλέκα Κανελλίδου “Μόλις Χθες“. Αργή, μελαγχολική, ερωτική. Και μετά, κάπου μακριά, Chet Baker, σαν κάποιος να άλλαξε δίσκο χωρίς να μας ρωτήσει-και να είχε δίκιο. Η μουσική γλίστρησε ανάμεσα στους καπνούς, στις ανάσες, στους μικρούς μορφασμούς απόλαυσης. Μίλησε για εμάς, πριν από εμάς.
Στο τέλος, περνούσαν άνθρωποι που κοιτούσαν τα τρία λευκά κοστούμια. Δεν ήταν ίδια -γιατί δεν είμαστε ίδιοι. Ο καθένας μας φορούσε κάτι παραπάνω από το ύφασμα: φορούσε τον εαυτό του. Και αυτό, στο τέλος της ημέρας, είναι το μόνο αληθινό κομμάτι του στυλ: να δείχνεις ξεχωριστός, ακόμα κι όταν φοράς το ίδιο χρώμα με τους άλλους. Γιατί η γοητεία δεν είναι στο λευκό. Είναι στον άνθρωπο που τολμά να το φορέσει, και να το κάνει δικό του.
Και κάπως έτσι, μέσα σε καπνούς, λευκά κοστούμια, ρολόγια που δεν χρειάζονται λέξεις και ποτά που λένε περισσότερα απ’ όσο νομίζεις, ξεκίνησε το φετινό μας καλοκαίρι. Με μια υπόσχεση: να ζήσουμε κάθε στιγμή σαν να τη σκηνοθετεί ο Fellini. Ή, έστω, σαν να μας παρατηρεί διακριτικά ο Minas -από κάπου, με ένα χαμόγελο από ασήμι.
Ο,τι κάνετε κάντε το με στυλ και μονάχα για την ψυχούλα σας. Enjoy!
@itsamansclass