Στον κόσμο του απόλυτου κρασιού υπάρχουν πολλά άγια δισκοπότηρα, μια όμως είναι η Αγία Τριάδα! Και ο παράδεισός της βρίσκεται κοντά στην Λυών και την Βιέννη, στο βορειότερο κομμάτι του σπουδαίου οινικού ποταμού Ροδανού.
Εκεί, πάνω από το χωριό του Ampuis, ορθώνετε η απότομη πλαγιά του Côte Rotie, ένας μυθικός τόπος για τους απανταχού φίλους του Syrah. Ένας τόπος που η λογική θα έλεγε ότι δεν θα είχε καμία τύχη στην παραγωγή ποιοτικών κόκκινων λόγω του κρύου κλίματος, απόρροια του γεωγραφικού του πλάτους και της τοποθέτησής του στο εσωτερικό της Γαλλίας. Όμως η φύση δεν διέπεται από λογική αλλά μόνο από ευλογία και έτσι η γρανιτική και σχιστολιθική σύσταση καθώς και οι τρομακτικές κλίσεις αιχμαλωτίζουν τον ήλιο καθιστώντας την πλαγιά τόσο “ψημένη” που να δικαιολογεί το όνομα της Côte Rotie.
Ο οίκος Guigal
Περίπου πενήντα γαιοκτήμονες έχουν δικαίωμα στα 2.300 στρέμματα που απαρτίζουν αυτό το βασίλειο του Syrah. Αλλά και του Viognier, αφού η ονομασία προέλευσης επιτρέπει και την προσθήκη μικρής ποσότητας από την βερυκοκένια, μαλακή λευκή ποικιλία, προσθήκη που καθιστά τα κρασιά πιο βελούδινα και σαρκώδη. Ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του κορυφαίου αυτού αμπελώνα δίχως αμφιβολία ξεχωριστή θέση κατέχει ο οίκος Guigal, ο οποίος ιδρύθηκε το 1946 από τον Etienne Guigal. Θα αρκούσε και μόνο το γεγονός ότι το σπουδαίο οινοποιείο παράγει σχεδόν το 1/3 του συνολικού κρασιού αυτής της ξακουστής ΠΟΠ για να στοιχειοθετήσει τον παραπάνω ισχυρισμό, όμως οι Guigal -και κυρίως ο Marcel Guigal που ανέλαβε τα ηνία το 1961- κατάφεραν κάτι πολύ μεγαλύτερο: να καταστήσουν τα -μέχρι την δεκαετία του ’70- άσημα Côte Rotie ως κάποια από τα πλέον ποθητά κρασιά του πλανήτη.
Το motto τους “no pain, no gain” -είμαι σίγουρος ότι αυτοί θα το λένε στα Γαλλικά- εκφράζεται μέσα από κάθε ετικέτα τους, όμως αυτές που άλλαξαν την ιστορία της ψημένης πλαγιάς είναι η μυθική τριάδα των La Mouline, La Tourque και La Landonne. Τρεις single vineyard ετικέτες που φέρουν το παρατσούκλι “La La La” ή “La Las” και δεν σου γεμίζουν το μάτι με την ολίγον «σκορποχώρι» παρουσία τους όταν τις βλέπεις πλάι-πλάι. Όμως σου γεμίζουν τα ποτήρια με δύναμη και αριστοκρατικότητα που μόνο μια χούφτα κρασιά στο πλανήτη μπορούν να συναγωνιστούν.
Δεν υπάρχει οινικριτικός που να μην βαθμολογεί οποιαδήποτε εσοδεία τους κοντά στο απόλυτο, όμως ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον επιδραστικότερο όλων Robert Parker, ο οποίος βαθμολόγησε και τα τρία με 100/100 τοποθετώντας το Côte Rotie στο πάνθεον των ερυθρών terroir. Ο διαχωρισμός της καρδιάς της ζώνης σε Côte Brune και Côte Blonde οφείλεται στα πιο σκούρα εδάφη του πάνω μέρους της και τα πιο ανοιχτά του χαμηλότερου, αν πάντως εσείς θέλετε να γίνεται πιο ποιητικοί μπορείτε να προτιμήσετε την ερμηνεία που θέλει ο μύθος. Σύμφωνα με αυτή ο αφέντης της περιοχής είχε δύο κόρες, η μια εκ των οποίων είχε μαλλιά μαύρα σαν την νύχτα και η άλλη ξανθιά σαν έναν αγρό από στάχυα. Έτσι όταν τις προίκισε τα κομμάτια πήραν τα αντίστοιχα ονόματα…
Αν και οι 3 cuvee προέρχονται από πολύ χαμηλές αποδόσεις της τάξης των 35hl/ha και ωριμάζουν σε βαρέλια που από το 2003 κατασκευάζει in house ο ίδιος ο παραγωγός, η τοποθεσία του αμπελώνα και οι χρησιμοποιούμενες ποικιλίες διαμορφώνουν τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους.
-Το La Mouline προέρχεται από σχεδόν 80χρονα αμπέλια και είναι το μεγαλύτερο αδελφάκι μιας και πρωτοκυκλοφόρησε το 1966. Προέρχεται από ένα κομμάτι της Côte Blonde πλούσιο σε ασβεστόλιθο και γνεύσιο και περιέχει μια γενναιόδωρη τζούρα Viognier (11%). Τα παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα να είναι το πιο αέρινο και μεταξένιο των La Las, με τα κόκκινα φρούτα και την βιολέτα να κυριαρχούν συνήθως στην μύτη.
-Το βενιαμίν La Tourque -κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1985- βρίσκεται στο αντίποδα, με το πλούσιο σε μίκα και σίδηρο plot της Côte Brune να το προικίζει με ισχυρή δομή παρόλη τη συμμετοχή 7% Viognier στο blend. Το φρούτο εδώ γίνεται πιο σκούρο, ενώ μια πανδαισία γλυκών μπαχαρικών αλλά και η χαρακτηριστική «νοσοκομειακή» διάσταση του Côte Rotie (δες γάζα βρεγμένη με οξυζενέ!) έρχονται να συμπληρώσουν το εκπληκτικό μπουκέτο.
-Σε αντίθεση με τα άλλα δύο, το La Landonne είναι ένα καθαρόαιμο Syrah που προέρχεται από ένα βορειότερο κομμάτι της Côte Brune με τρομακτική κλίση που ξεπερνά τις 45 μοίρες. Ο τρύγος των 45χρονων αμπελιών (που φυσικά είναι διαμορφωμένα σε πεζούλες) παραμένει μια πραγματική πρόκληση, ο αγώνας ωστόσο επιβραβεύεται με μια βόμβα μαύρων μούρων και γλυκόριζας με άφθονες άγριες τανίνες και φοβερό δυναμικό παλαίωσης.
Το τελευταίο πάντως είναι κοινός τόπος των La La La -αρετή την οποία είμαι σε θέση να μπορώ να την πιστοποιήσω χάρις σε καλούς όσο και γενναιόδωρους φίλους- αφού ακόμα και μετά από 35-40 χρόνια τα κρασιά είναι ακόμα γεμάτα με φρούτο, φρεσκάδα και ατελείωτη γευστική διάρκεια.
Παρά την αποθέωση που γνωρίζουν τα κρασιά του Ροδανού δεν φθάνουν τις εξωφρενικές τιμές του Μπορντό, της Βουργουνδίας ή της Napa Valley και η Αγία αυτή τριάδα του Guigal δεν αποτελεί εξαίρεση. Βέβαια θα χρειαστεί κανείς μερικές εκατοντάδες ευρώ (συνήθως 3 με 6 ) για να φέρει κάποιο νέο La La La στο ποτήρι του, ενώ οι παλαιότερες χρονιές που πάντα δηλώνουν παρούσες σε σημαντικές δημοπρασίες μπορεί να φθάσουν και στα 1.500 ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η Αγία Τριάδα του Guigal είναι ικανή να προσηλυτίσει ακόμα και τον πιο άπιστο οινόφιλο στην θρησκεία του Côte Rotie και να τον οδηγήσει στον παράδεισο με κάθε γουλιά.
Φωτογραφίες: www.guigal.com, @domaineguigal/Instagram