Όλη η υπερβολή και η λάμψη των περιοδικών σε ένα κεφάτο, καυστικό memoir.
Ο Graydon Carter ανέλαβε διευθυντής του Vanity Fair το 1992, όταν -όπως γράφει- το budget δεν είχε ταβάνι. “Μπορούσα να στείλω οποιονδήποτε, οπουδήποτε και για όσο ήθελα”. Η αυτοβιογραφία του, με τίτλο “When the Going Was Good: An Editor’s Adventures During the Last Golden Age of Magazines” που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Penguin Press, είναι ένα ταξίδι στη χρυσή εποχή των περιοδικών· τότε που η υπερβολή και η πολυτέλεια ήταν καθημερινότητα.
Η “χρυσή” εποχή
Από τις κριτικές και τα αποσπάσματα που έχουν κυκλοφορήσει, παίρνει κανείς μια ιδέα του κλίματος που επικρατούσε τότε στον χώρο: στο Time, όπου ξεκίνησε να εργάζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’70, επί πέντε χρόνια δεν χρειάστηκε -όπως γράφει- να ανάψει τον φούρνο του, εννοώντας ότι έτρωγε καθημερινά σε εστιατόρια με έξοδα του περιοδικού.
“Στα 75 του παραμένει σύμβολο της αίγλης και της υπερβολής των περιοδικών κάτι που, με έναν περίεργο τρόπο, αποτυπώνεται στη θεατρικότητα και την εκκεντρικότητα των καρτουνίστικων μαλλιών του”, αναφέρει η Guardian για τον Καναδό δημοσιογράφο, ο οποίος αποχώρησε από το Vanity Fair το 2017, διαισθανόμενος την πτώση στον χώρο. Όπως είχε δηλώσει τότε στους New York Times, ήθελε να το αφήσει στην κορυφή.
Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα έζησε στην Οτάβα του Καναδά -γεμάτα σκι, χόκεϊ, ψάρεμα και κανό- τότε που γονείς και φίλοι πίστευαν ότι η ζωή, τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν είχε πολλά να του προσφέρει και στο σχολείο οι προφορικές οδηγίες για σχεδόν οτιδήποτε, τού ακούγονταν σαν ασύνδετες λέξεις. O ίδιος χαρακτηρίζει την ιδιαιτερότητά του αυτή ως μια μορφή προφορικής δυσλεξίας -“αν θέλω να κατανοήσω κάτι πρέπει να το δω γραμμένο”- γράφει ο Carter αφηγούμενος ιστορίες από τις πρώτες του δουλειές, μεταξύ των οποίων και ως εναερίτης στον Καναδικό Εθνικό Σιδηρόδρομο.
Στα άδυτα των περιοδικών
Φυσικά, το βιβλίο δεν σκαρφάλωσε στη λίστα των best seller για τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, αλλά για τα στιγμιότυπα, τα κουτσομπολιά και τα σχόλια που ρίχνουν φως στον κόσμο των περιοδικών.
Για την Anna Wintour, μια γυναίκα που “με χαιρετά άλλοτε σαν να είμαι φίλος από τα παλιά, κι άλλοτε σαν να είμαι παρκαδόρος”, και η οποία, όπως θυμάται, ήταν τόσο αγενής που ζητούσε τον λογαριασμό μόλις τελείωνε το φαγητό της, αδιαφορώντας αν οι υπόλοιποι στο τραπέζι έτρωγαν ακόμα. Για τους κακούς τρόπους των σταρ του Χόλιγουντ στο περίφημο πάρτι του Vanity Fair τη βραδιά των Όσκαρ -όπως του Adrien Brody που προσπαθούσε να πάρει στα κρυφά το ηλεκτρικό κηροπήγιο από το τραπέζι- αλλά και για τις αποκαλύψεις σχετικά με τις σχέσεις του με συνεργάτες, όπως ο κορυφαίος δημοσιογράφος Dominick Dunne, στον οποίο έκλεισε δωμάτιο στο Chateau Marmont για οκτώ μήνες, προκειμένου να καλύψει τη δίκη του O. J. Simpson. Κι όταν ο Dunne δυσκολευόταν να παραδώσει κείμενα -κάτι που συνέβαινε συχνά- ο Carter έστελνε αεροπορικώς τον επιμελητή του στο Λος Άντζελες και τον εγκαθιστούσε κι αυτόν στο ξενοδοχείο για να του παρέχει υποστήριξη.
Μία από τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες διηγείται στην κριτική της για το βιβλίο, η Βρεττανή δημοσιογράφος Lynn Barber στην Observer -είχε εργαστεί στο Vanity Fair για δύο χρόνια, με έναν μισθό που ξεπερνούσε τα πιο τρελά της όνειρα. Αφού αποχώρησε από το Time και το Life ο Carter, το 1987, έγινε εκδότης του σατιρικού μηνιαίου περιοδικού Spy. “Μια από τις παμπόνηρες ιδέες του ήταν να στέλνει εξαιρετικά μικρές επιταγές σε εξαιρετικά πλούσιους ανθρώπους για να δει ποιοι θα μπουν στον κόπο να τις εξαργυρώσουν. Οι πρώτες επιταγές ήταν για 1,11 δολάρια και οι μισοί παραλήπτες υπέκυψαν. Έπειτα, το Spy έστειλε επιταγές των 0,64 δολαρίων και 13 άτομα, ανάμεσά τους και ο Rupert Murdoch, τις κατέθεσαν. Στη συνέχεια, οι επιταγές ήταν για μόλις 0,13 δολάρια και μόνο δύο άνθρωποι τις κατέθεσαν: ο Adnan Khashoggi, διαβόητος έμπορος όπλων, και ο Donald Trump” αναφέρει η Barber.
Το When the Going Was Good, πέρα από τους πιστούς αναγνώστες του Vanity Fair, αλλά και όσους αγόραζαν το περιοδικό μόνο και μόνο για να έχουν στο σαλόνι τους τα εμβληματικά, ετήσια τεύχη «Χόλιγουντ» με τα τρίπτυχα εξώφυλλα της Annie Leibovitz, φαίνεται ότι έχει συνεπάρει αρκετό κόσμο. Ακόμα και τον Larry David, δημιουργό του Seinfeld και του Curb Your Enthusiasm, ο οποίος δήλωσε: “Τι υπέροχο ανάγνωσμα, αλλά είχε και τη σκοτεινή του πλευρά. Μου υπενθύμισε πόσο λίγο συναρπαστικός, ασήμαντος και αδιάφορος είμαι, ειδικά σε σύγκριση με αυτόν τον τύπο τον Carter, έναν γοητευτικό, εκρηκτικό παραμυθά”.
Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal Image