Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για σωματική αποδοχή, νέα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι τα μοντέλα στις μεγάλες πασαρέλες εξακολουθούν να φορούν μικρά μεγέθη.
Εδώ και χρόνια, η βιομηχανία της μόδας υπόσχεται αλλαγές. Οι μάρκες έχουν δεσμευτεί ότι αγκαλιάζουν την διαφορετικότητα, οι σχεδιαστές έχουν υποστηρίξει τα διαφορετικά σώματα και οι πασαρέλες έχουν -υποτίθεται- γίνει πιο αντιπροσωπευτικές των ανθρώπων που φορούν όντως τα ρούχα στον έξω κόσμο. Ωστόσο, μια νέα ανάλυση της Vogue υποδηλώνει ότι όλες αυτές οι υποσχέσεις παραμένουν, ως επί το πλείστον, απλώς υποσχέσεις. Σύμφωνα με τα ευρήματά τους, το 97% των μοντέλων που περπάτησαν στις πασαρέλες κατά τη διάρκεια του πιο πρόσφατου μήνα μόδας στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Μιλάνο και το Παρίσι φορούσαν ρούχα μεγέθους 4 έως 8 (αμερικανικά μεγέθη), δηλαδή Small και Xsmall. Παρά τις συζητήσεις λοιπόν, για τη θετική στάση απέναντι στο σώμα και την αποδοχή διαφορετικών σωματικών διαστάσεων και μεγεθών, τα στοιχεία παρουσιάζουν την απογοητευτική εικόνα πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει.
Οι αριθμοί πίσω από την πασαρέλα
Η ανάλυση εξέτασε χιλιάδες εμφανίσεις που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια των επιδείξεων του Σεπτεμβρίου, μιας από τις πιο σημαντικές περιόδους στον παγκόσμιο ημερολόγιο της μόδας. Ενώ μερικές μάρκες παρουσίασαν μοντέλα μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους, αυτές οι εμφανίσεις ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Αυτή η συντριπτική κυριαρχία των μικρότερων μεγεθών σώματος δείχνει πόσο βαθιά ριζωμένο παραμένει ακόμα το ιδανικό της λεπτής σιλουέτας στην υψηλή μόδα.
Όντως, η σύνδεση λεπτότητας και κομψότητας δεν είναι καινούργια. Για δεκαετίες, οι σχεδιαστές και οι διευθυντές casting βασίζονταν σε μια “στενή” αντίληψη της ομορφιάς, εξισώνοντας τις αδύνατες γυναίκες με το «επιθυμητό» στυλ. Ωστόσο, σε μια εποχή όπου οι συζητήσεις γύρω από την ένταξη είναι πιο έντονες από ποτέ, αυτή η επιμονή εγείρει επείγοντα ερωτήματα. Το 97% είναι ένας συγκλονιστικός αριθμός, που δείχνει ότι παρά τις επίμονες προσπάθειες για συμπεριληπτικότητα και αποδοχή του φυσικού μας σωματότυπου, η βιομηχανία της Μόδας κλείνει τα αφτιά της και σφυρίζει κλέφτικα.
Μια δεκαετία «αλλαγών» που δεν άλλαξε πολλά
Η συζήτηση γύρω από την ποικιλομορφία των σωματότυπων στη μόδα δεν είναι καινούργια. Μετά τις πολιτισμικές αλλαγές στα μέσα της δεκαετίας του 2010 -όταν τα μοντέλα plus size απέκτησαν προβολή στα εξώφυλλα των περιοδικών και σε μεγάλες καμπάνιες- πολλοί πίστευαν ότι οι πασαρέλες θα ακολουθούσαν το παράδειγμά τους. Και σε κάποιο βαθμό, αυτό συνέβη.
Μάρκες όπως Chromat, Savage X Fenty και Christian Siriano συνέβαλαν στην υπέρβαση των ορίων, παρουσιάζοντας σώματα διαφορετικών σχημάτων, μεγεθών και ικανοτήτων. Μοντέλα plus size όπως η Ashley Graham έγιναν γνωστά ονόματα. Ο όρος «θετική στάση απέναντι στο σώμα» έγινε μόδα, υιοθετήθηκε από influencers, σχεδιαστές και ακόμη και από μάρκες fast fashion. Ωστόσο, παρά αυτές τις ορατές αλλαγές, η υποκείμενη δομή της υψηλής μόδας έχει αλλάξει ελάχιστα. Τα τελευταία στοιχεία αποκαλύπτουν ότι, ενώ το body-positive branding έχει αυξηθεί, η πραγματική εκπροσώπηση έχει παραμείνει στάσιμη.
Η δύναμη του μεγέθους των δειγμάτων
Μέρος του λόγου για αυτή τη διαρκή ομοιομορφία είναι πρακτικό -ή τουλάχιστον έτσι το δικαιολογεί η βιομηχανία. Τα μεγέθη των δειγμάτων για τους περισσότερους οίκους πολυτελούς μόδας παραμένουν μεταξύ US 0 και 4. Οι σχεδιαστές συνήθως δημιουργούν ρούχα σε ένα ή δύο μεγέθη και στη συνέχεια τα προσαρμόζουν στα μοντέλα κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Η επέκταση αυτών των μεγεθών δειγμάτων για να καλύψουν ένα ευρύτερο φάσμα σωμάτων απαιτεί λοιπόν πόρους και προγραμματισμό, πράγματα που πολλές εταιρείες δεν είναι διατεθειμένες να αναλάβουν.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια, οι σχεδιαστές έσπευσαν να δηλώσουν την υποστήριξή τους στην θετική στάση απέναντι στο σώμα. Οι καμπάνιες που αναδεικνύουν μοντέλα με καμπύλες έχουν πολλαπλασιαστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ ορισμένες μάρκες αφιερώνουν ακόμη και συγκεκριμένα looks σε μοντέλα plus size στις επιδείξεις τους. Ωστόσο, αυτές οι κινήσεις συχνά μοιάζουν με θεατρικές. Όταν λοιπόν, το 97% των catwalks παραμένει περιορισμένο σε ένα στενό εύρος μεγεθών, ένα μοντέλο plus size που παρουσιάζει ένα μόνο look γίνεται περισσότερο συμβολική κίνηση παρά πραγματική αλλαγή.
Το ψυχολογικό κόστος του ιδανικού
Αυτή η έλλειψη ποικιλομορφίας έχει πραγματικές συνέπειες, όχι μόνο για τα μοντέλα, αλλά και για τους καταναλωτές, καθώς οι πασαρέλες συμβάλλουν στη διαμόρφωση των παγκόσμιων προτύπων ομορφιάς. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των μοντέλων είναι εξαιρετικά αδύνατα, αυτή η εικόνα γίνεται κανονική, ακόμη και ιδανική. Οι εμπειρογνώμονες στον τομέα της δημόσιας υγείας και της ψυχολογίας προειδοποιούν ότι η εξύμνηση των εξαιρετικά αδύνατων σωμάτων οδηγεί σε σοβαρά προβλήματα, όπως η δυσαρέσκεια για το σώμα και οι διατροφικές διαταραχές, και προτρέπουν την εκπροσώπηση όλων των σωματικών τύπων. Μάλιστα, μια μελέτη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας διαπίστωσε ότι η συνεχής έκθεση σε ένα συγκεκριμένο, λεπτό πρότυπο σώματος, μπορεί να οδηγήσει σε διαταραγμένες διατροφικές συμπεριφορές, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων. «Αυτή η γενιά δεν δέχεται απλώς ό,τι της δίνεται», λέει ο James. «Αντιστέκονται. Και αυτή η πίεση είναι κάτι που η βιομηχανία δεν μπορεί να αγνοεί για πάντα».
Το μέλλον της πασαρέλας
Η βιομηχανία της μόδας πάντα υπερηφανευόταν για το ότι ήταν μπροστά από την εποχή της, ένας χώρος καινοτομίας και δημιουργικής εξέγερσης. Τώρα, αντιμετωπίζει ένα κρίσιμο ερώτημα: Θα συνεχίσει να προσκολλάται σε μια στενή αντίληψη της ομορφιάς ή θα αγκαλιάσει επιτέλους όλο το φάσμα των ανθρώπων που ισχυρίζεται ότι ντύνει;
Παρά τις δυσοίωνες στατιστικές, υπάρχουν σημάδια ελπίδας. Όλο και περισσότεροι ανεξάρτητοι σχεδιαστές και νέες μάρκες αγκαλιάζουν ένα ευρύτερο φάσμα σωματότυπων. Ορισμένες πολυτελείς εταιρείες επίσης, πειραματίζονται -προσωρινά- με μεγαλύτερα μεγέθη δειγμάτων. Ωστόσο, για να επέλθει πραγματική αλλαγή, η συμπεριληπτικότητα πρέπει να γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Απαιτείται κάτι περισσότερο από ένα μοντέλο με καμπύλες στην πασαρέλα ή μια θεατρική καμπάνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απαιτείται μια ριζική αναθεώρηση του συστήματος: σχεδιασμός, παραγωγή, casting και μάρκετινγκ.
Αυτό που ίσως μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική αλλαγή δεν είναι οι ίδιες οι μάρκες, αλλά οι καταναλωτές. Οι νεότερες γενιές -ιδιαίτερα η Γενιά Ζ- εκφράζουν όλο και πιο έντονα τις απαιτήσεις τους για εκπροσώπηση. Περιμένουν από τις μάρκες να αντικατοπτρίζουν την ποικιλομορφία που βλέπουν στην καθημερινή τους ζωή, όχι μόνο μια επιμελημένη φαντασίωση. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν ενισχύσει αυτές τις φωνές. Ενώ παλαιότερα οι αποφάσεις των πασαρέλων δεν αμφισβητούνταν, τώρα αναλύονται, κριτικάρονται και σχολιάζονται στο διαδίκτυο μέσα σε λίγα λεπτά. Μια επίδειξη που κυριαρχείται από μοντέλα με μέγεθος 0 μπορεί να προκαλέσει μια αντίδραση που θα γίνει παγκόσμια τάση. Ωστόσο προς το παρόν, οι αριθμοί μιλούν πιο δυνατά από τα σλόγκαν. Το 97% δεν είναι ενσωμάτωση, αλλά μια απόδειξη τού πόση απόσταση έχει ακόμα να διανύσει η μόδα.
Φωτογραφίες: Getty Images/Ideal Image