Μια συνέντευξη της Μπριζίτ Μπαρντό πριν από 15 χρόνια στο Παρίσι είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για την αντίληψη, το ύφος και τον τρόπο που έβλεπε το αποτύπωμα του χρόνου μέσα της η σπουδαία ηθοποιός που έφυγε σήμερα από τη ζωή.
Υπήρξε η πιο διάσημη Ευρωπαία ξανθιά στον πλανήτη. Πιο γνωστή και από τον Πύργο του Άιφελ, αποτέλεσε την ευρωπαϊκή απάντηση στο μύθο της Marilyn Monroe. Αφού εγκατέλειψε την ηθοποιία, αφιέρωσε τη φήμη της στην προστασία των ζώων, και ακολούθησε αυτήν την επιλογή τόσο πιστά, που κατάφερε να γίνει η συνείδηση του πλανήτη πάνω στο θέμα της κακομεταχείρισής τους. Την συναντήσαμε το 2010 όταν έμενε σχεδόν απομονωμένη στη βίλα “La Madrague” από όπου δέχτηκε να παραχωρήσει αυτήν την αποκλειστική συνέντευξη.
Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας με εκείνο που έδινε νόημα στη ζωή της τα τελευταία χρόνια: Τα ζώα. “Υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που σχετίζεται με το περιβάλλον. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν όμως όλοι ότι υπάρχει κι ένα εξίσου σοβαρό πρόβλημα που αφορά τα ζώα. Δεκαετίες προσπαθώ για να βοηθήσω στη συνειδητοποίηση αυτού του προβλήματος. Αλλά οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι”.
-Ας πάμε πίσω στο Μάιο του 1973. Είμαστε στα γυρίσματα της τελευταίας σας (Collinot Trousse – Chemise). Γυρίζετε μια σκηνή με μια κατσίκα κι ένα σκυλάκι, στο κρεβάτι του 4στερου ξενοδοχείου που είχε νοικιάσει η παραγωγή. Και κάπου εκεί αποφασίζετε να τελειώσετε το σινεμά. Όλα τα ξέρετε.
-Αυτή η σκηνή που σας περιγράφω “καδράρει” την πιο μεγάλη αλλαγή στη ζωή σας; Όχι, όχι, τίποτα τέτοιο. Η μόνη σημασία αυτής της σκηνής είναι ότι δεν είχε ένα άλλο μέρος για να ξαπλώσουμε αυτή τη μικρή κατσίκα και την ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, κι αυτό είναι όλο. Είναι πολύ απλό.
-Μετά συνεχίσατε το γύρισμα; Ναι τελείωσα το γύρισμα. Τελειώνω πάντα ότι ξεκινάω. Είμαι πολύ επαγγελματίας.
-Διαβάζοντας το “Pourquoi”, το τελευταίο βιβλίο σας, αισθάνθηκα πως εκείνη τη στιγμή η απόφαση να αποχωρήσετε ήταν πιο έντονη από ποτέ… Δεν ήταν ένα καπρίτσιο. Καπρίτσιο θα ήταν να πω “βαρέθηκα άντε γ… όλοι, δεν επιστρέφω αύριο. Δεν κάνω τη δουλειά μου”. Ήταν μια απόφαση έπειτα από ώριμη και βαθιά σκέψη. Ολοκλήρωσα την ταινία μου και μετά είπα “Τελείωσε, θα είναι η τελευταία. Έβλεπα πια, πως ο κινηματογράφος δεν είχε κανένα βάθος. Όλα είναι ψεύτικα. Κάνουμε στα ψέματα ότι αγαπάμε, ότι είμαστε δυστυχείς, ότι κλαίμε. Κάνουμε τα πάντα στα ψέματα έχοντας για ντεκόρ ένα χαρτόνι. Κι όλο αυτό με τσακίζει, γιατί δεν είναι η αλήθεια της ζωής. Και είπα “Αυτό το κατσικάκι θα πεθάνει για ένα φιλμ”. Και μετά: “Βαρέθηκα την ψευτιά αυτής της δουλειάς. Σταματάω”.
-Από τότε το σπίτι σας στο Bazoche έγινε “κιβωτός του Νώε” για δεκάδες κατοικίδια. Ήταν κακοί οι δημοσιογράφοι που αναρωτιούνταν πως θα βρείτε έναν άνδρα που θα τα ανεχτεί όλα αυτά; Ακούστε για τους άνδρες σκοτίστηκα, τα ζώα είναι μαγεία και αν κάποιος δεν τα ανέχεται να πάει να γ…! Είναι καλό που σας κάνω να γελάτε.
-Η ελευθερία του λόγου σας με κάνει να γελάω… Ναι. Ε, έτσι ήμουν πάντα.
-Λέτε ότι στο Bazoche κάνατε “την απλή και φυσική γυναίκα που ασχολείται με τα ζώα” και πως αυτή η ιδιοκτησία ήταν το “ειρηνικό σας καταφύγιο”. Βρήκατε ποτέ έναν άνδρα που σας γέννησε το ίδιο συναίσθημα; Όχι οι άνδρες δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ειρηνικό καταφύγιο. Είναι το πολεμικό καταφύγιο. Ο έρωτας είναι πόλεμος. Δεν είναι ειρήνη. Ο έρωτας είναι πάθος, δράματα, ζήλιες. Είναι προβλήματα. Είναι όλα όσα είναι θαυμάσια και όλα όσα είναι φρικτά. Δεν είναι ένα ειρηνικό λιμάνι ο έρωτας, στον έρωτα υπάρχει πάντα ένας νικητής και ένας νικημένος. Είναι θαυμάσιο. Και είναι φρικαλέο. Και σίγουρα όχι πολύ ξεκούραστο ε;
-Δηλαδή βρήκατε τον έρωτα της ζωής σας και -λόγω της πίεσης της δημοσιότητας- δεν μπορέσατε να τον κρατήσετε; Ο έρωτας της ζωής μου είναι τα ζώα.
–Και μάλλον αυτός ο έρωτας κράτησε πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλη σας σχέση. Είναι η προτεραιότητα της ζωής μου.
–Μοιραία ανατρέχει κανείς στη θυελλώδη σχέση σας με τον Jacques Charrier που σας “κόστισε” μια απόπειρα αυτοκτονίας -ήταν 28 Σεπτεμβρίου 1960 ανήμερα των γενεθλίων σας. Εκεί έχει τις ρίζες της η εικόνα του “πολέμου” που μόλις περιγράψατε; Α ναι, είναι αλήθεια. Αλλά προτιμώ να μη μιλήσω για αυτό. Έχει περάσει, έχει τελειώσει, είναι μια άλλη ζωή.
-Μιλήσατε όμως για το σπίτι σας στο Bazoches και τη γαλήνη που βρήκατε εκεί. Τι σημαίνει αυτό το σπίτι για σας; Έχω τρία σπίτια και καθένα από αυτά αντιπροσωπεύει κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Γιατί δεν μπορώ να πάω πουθενά αλλού παρά μόνο στα σπίτια μου για να βρω λίγη γαλήνη. Τα σπίτια μου είναι “λιμάνια γαλήνης”. Είναι οι μικρές τελείες στη ζωή. Είναι τα μέρη που κάνω τα πάντα μόνη μου. Διακοσμώ, τακτοποιώ, αραδιάζω όλες μου τις αναμνήσεις, τα πράγματα που αγαπώ. Είναι μικροί παράδεισοι που έφτιαξα μέσα σε έναν κόσμο από κτήνη.
-Ποια είναι η πιο “ακραία” σχέση που είχατε στη ζωή σας; Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι πλέον.
-Είχατε έναν πολύ έντονο και κεραυνοβόλο έρωτα με τον Roger Vadim στα 16… 14 ετών.
-Παρατήσατε ακόμα και τις εξετάσεις για το απολυτήριο του Λυκείου γιατί βιαζόσασταν να τον παντρευτείτε. Είναι αλήθεια ότι η επιτυχία του “Κι ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα”οδήγησε στο διαζύγιό σας το 1957; Δεν ξέρω! Δεν θυμάμαι πλέον! Έχω Αλτσχάιμερ δεν θυμάμαι τίποτα…Είναι πολύ μακριά και je m’en fou.
-Παρ’όλα αυτά σας αγόρασε ένα πολύ όμορφο κόκερ… Ακούστε, ο Vadim ήταν πολύ σημαντικός στη ζωή μου. Όλοι οι άνδρες που μοιράστηκαν τη ζωή μου, όλοι είχαν μια σημασία. Ο Vadim μου έμαθε τη ζωή, μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω αυτό που έγινα. Και μου έμαθε πολλά πράγματα γιατί ήμουν πολύ νέα και αρκετά αδαής…
-Σας αναστάτωσε η είδηση του θανάτου του; Όλοι οι θάνατοι όλων των ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή μου, των ανθρώπων που αγάπησα -είτε πρόκειται για άνδρες είτε για γυναίκες- με επηρέασαν φρικτά και με πόνεσαν πολύ…
-Το θάνατο του Serge Gainsbourg (σ.σ. ένας από τους μεγαλύτερους Γάλλους μουσικοσυνθέτες) τον μάθατε από ένα δημοσιογράφο του Europe 1. Όταν η ζωή μου αρπάζει πράγματα, ανθρώπους, ζώα που ήταν σημαντικά για μένα, κλαίω για την εξαφάνιση τους. Ακόμα και τώρα μου συμβαίνει δυστυχώς να κλαίω ένα σκύλο ή γάτα που είχα, όταν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι ένα τεράστιο χτύπημα. Με πονάει, αφού αγωνίζομαι για τη ζωή, για να διατηρήσω τη ζωή. Επομένως όταν έρχεται ο θάνατος για μένα είναι μια αποκρουστική ήττα. Είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω και είμαι υποχρεωμένη να υποστώ. Και δεν το καταλαβαίνω. Φοβάμαι πολύ το θάνατο.
-Κι όμως…Με νωπή ακόμα την είδηση του θανάτου του Gainsbourg βρεθήκατε ανάμεσα σε πέντε άγριες λύκαινες… Συνολικά είχα υποδεχτεί ογδόντα λύκους που έρχονταν από την Ουγγαρία και που το Ίδρυμα μετέφερε για να μη μετατραπούν σε γούνινο παλτό. Και πάντως, το να είμαι εκεί, όπως ήμουν ανάμεσα στις πέντε λύκαινες, ήταν κάτι πολύ εντυπωσιακό. Δεν σκεφτόμουν το θάνατο του Gainsbourg εκείνη τη στιγμή. Η ομορφιά αυτού που συνέβαινε και της τύχης που είχα να βρίσκομαι ανάμεσα σε πέντε λύκαινες που τραβούσαν την κοτσίδα μου…Βλέπετε έχω μακριά μαλλιά κι έτσι κάνω μια κοτσίδα αρκετά μεγάλη. Ποιος ξέρει γιατί τη σκάλιζαν. Να αναρωτιούνταν τάχα τι είδους γούνα είναι αυτή; (γέλια)
-Είπατε κάποτε πως γνωρίσατε τους ανθρώπους και αγαπήσατε τα ζώα. Είναι αλήθεια αυτό; Όχι μόνο είναι αλήθεια, αλλά όσο πάει γίνεται όλο και χειρότερο. Όσο γερνάω τόσο πιο πολύ με απογοητεύει η ανθρωπότητα.
-Σε τι συγκεκριμένα; Σε τίποτα ειδικά, σε όλα τα πράγματα της καθημερινότητας. Σε αυτά που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, τους πολέμους, τις καταστροφές, όλα αυτά τα απεχθή πράγματα…Οι άνθρωποι είναι πλέον παλαβοί γιατί έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. Είναι απάνθρωποι. Είναι δραματικό αυτό που συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων αλλά και μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων. Κάθε μέρα χάνεται και κάποιου είδους ζώου. Οι άνθρωποι καταστρέφουν τον πλανήτη. Πάμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα, διαπράττουμε μια πελώρια αυτοκτονία. Ίσως δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους πολέμους μεταξύ των ανθρώπων, σκέφτεσαι όμως τουλάχιστον πως μπορείς να εμποδίσεις τους ανθρώπους να φέρονται με φρικτό τρόπο στα ζώα. Τελικά κι αυτό ακόμα είναι δύσκολο.
–Στον αγώνα σας για τα ζώα επενδύσατε πολλά. Πουλήσατε ακίνητα, αντικείμενα αξίας, την πρώτη σας κιθάρα, όλα τα κοσμήματα που σας έκανε δώρο ο Gunter Sachs, (σ.σ. πολυεκατομμυριούχος playboy που υπήρξε τρίτος σύζυγος της Bardot), το νυφικό από το γάμο σας με τον Roger Vadim. Πώς εξηγείτε αυτές τις θυσίες; Καταρχήν je m’en fous, δεν έχω να εξηγήσω τίποτα, σε κανέναν. Κάνω ό,τι θέλω.
-Αυτό περιλαμβάνει ακόμα και το να πουλάτε τα προσωπικά σας αντικείμενα στην πλατεία Saint Tropez; Αλήθεια, έχει αλλάξει το Saint Tropez από τότε που το θυμάστε; Πολύ και από το κακό στο χειρότερο. Είναι όλο και χειρότερο το Saint Tropez, πολύ διαφορετικό από το ψαροχώρι που γνώρισα και αγάπησα. Έγινε πολύ επιτηδευμένα, πολύ τουριστικό.
-Σας πολιορκούν πάντα δημοσιογράφοι και paparazzi; Είναι κυρίως αυτά τα πλοία που περνάνε δεκαεφτά φορές την ημέρα φορτωμένα με μια εκατοστή επιβάτες, με κιάλια, μικρόφωνα, φωτογραφικές μηχανές για να πάρουν μια φωτογραφία του σπιτιού μου. Μαζί με όλους τους τουρίστες από ολόκληρο τον κόσμο, δεκαεφτά φορές την ημέρα το Καλοκαίρι, εφτά με οχτώ φορές το Φθινόπωρο.
-Σας ενοχλεί αυτό, φαντάζομαι. Α, ναι μου τη σπάει. Το βρίσκω σκανδαλώδες να περνάνε τα πλοία γεμάτα ανθρώπους με μεγάφωνα, απ’ όπου ακούγεται σε πέντε ή έξι διαφορετικές γλώσσες πως “Εδώ βλέπετε το σπίτι της Brigitte Bardot” κλπ. Είναι ανυπόφορο γιατί δεν μπορώ να κάνω μπάνιο ενώ έχω το νερό στα πόδια μου! Είναι απίστευτο! Βασανιστήριο! Και κυρίως είναι παραβίαση της προσωπικής μου ζωής.
-Μιλώντας για θάλασσα θυμήθηκα μια παραλία της Αθήνας στην οποία -λέγεται πως- πηγαίνατε όταν είχατε σχέση με έναν Ελληνοαμερικάνο δημοσιογράφο. Αλήθεια ή ψέματα; Βέβαια ήμουν στην Αθήνα. Πήγα να δεχτώ ένα βραβείο εκ μέρους της UNESCO. Θυμάμαι ένα εστιατόριο απ’ όπου βλέπαμε την Ακρόπολη φωτισμένη. Ένα εστιατόριο στο οποίο επέστρεψα τριάντα ή εικοσιπέντε χρόνια μετά και το έψαχνα παντού. Και τελικά το ξαναβρήκα! Να δεις πριν από πόσο καιρό ήμουν στην Αθήνα…Μμμ, το 96’-97’ πριν από δέκα χρόνια. Δεν θυμάμαι πια πως το έλεγαν αυτό το εστιατόριο.
-Είχε γραφτεί πως είχατε πάει στην παραλία του τότε “Αστέρα”… Δεν τέθηκε καν ζήτημα να πάμε στην παραλία, γιατί την πρώτη φορά που ήμουν στην Αθήνα είχα όλους τους paparazzi πίσω μου. Είχα πάρει ένα πλοίο για να κάνω μια βόλτα στα νησιά και ο καπετάνιος του πλοίου έδινε όλο το δρομολόγιο μου στους paparazzi. Πληρωνόταν, βλέπετε. Κι έτσι κάθε φορά που φτάναμε κάπου οι paparazzi είχαν φτάσει πριν από εμάς. Τελικά, εγώ έμενα κλεισμένη μέσα στο πλοίο, ενώ οι φίλοι μου πήγαιναν να δειπνήσουν σε εστιατόρια και να δουν τα νησιά. Δεν είδα απολύτως τίποτα. Κρίμα. Ήταν ένας εφιάλτης αυτό το ταξίδι. Το μόνο νησί που μπόρεσα να επισκεφτώ ήταν η Ύδρα και από εκεί έφερα μια γατούλα που περιμάζεψα στο δρόμο…
–Ποιο είναι το πιο αστείο πράγμα που σας έχει συμβεί με τους paparazzi στη “Madrague”; Tίποτα αστείο. Κυρίως μπελάδες.
–Ο μεγαλύτερος μπελάς από όλους; Ήταν τόσο σπαστικό, που δεν θέλω να μιλάω για αυτό. Σκέφτομαι πολύ σπάνια το παρελθόν και δεν μου αρέσει να μιλάω για αυτό. Το βρίσκω νοσταλγικό και αρνητικό. Σε ό,τι αφορά το μέλλον…Ποιος ξέρει αν θα’ χουμε;
-Είστε μια σταρ, ό,τι κάνετε ή λέτε επηρεάζει πολύ κόσμο. Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται; Ακούστε, προς το παρόν θέλω να αλλάξουν νοοτροπία οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη. Χέστηκα να με θυμούνται.
-Σκεφτόμουν την πολιτική… Η πολιτική με κάνει να ξερνάω.
-Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας κυρία Bardot. Άντε. Σας φιλώ.
Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal Image