Λέγεται πως τα μεγαλύτερα ψέματα και υπερβολές λέγονται στις προεκλογικές περιόδους και μετά από το κυνήγι και το ψάρεμα! Μόνο που οι υπερβολές και τα ψέματα των κυνηγών διασκεδάζουν τους θαμώνες των καφενείων και των ταβερνών, ενώ τα ψέματα των πολιτικών μπορούν και δηλητηριάζουν πολύ περισσότερους και, το κυριότερο, διαμορφώνουν στρεβλές απόψεις προκειμένου να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Με την επίσημη έναρξη από προχθές, της προεκλογικής περιόδου, οι πολιτικοί και οι πολιτευτές έβγαλαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια και Κύριος οίδε τι θα ακούσουμε και τι θα δούμε στις 50 μέρες μέχρι τις εκλογές.
Ματαίως ελπίζαμε πως τουλάχιστον αυτή τη φορά, θα άλλαζαν τα πράγματα και πως οι πολιτικοί έχουν γίνει σοφότεροι μετά το γύρισμα της πλάτης από όλο και περισσότερους πολίτες που δεν αντέχουν άλλο αυτές τις κοκορομαχίες, τις ανταλλαγές ύβρεων μεταξύ των υποψηφίων, τα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τη δολοφονία χαρακτήρων και την έντονη τοξικότητα στον εκπεμπόμενο πολιτικό λόγο.
Περιμέναμε πως αυτή τη φορά θα επικρατήσει επιτέλους ένας πολιτικός πολιτισμός με ανταλλαγή επιχειρημάτων και όχι μια γενικευμένη σύρραξη όλων εναντίον όλων. Και δεν έχει πλέον καμιά σημασία ποιος ήρξατο χειρών αδίκων αλλά το τελικό αποτέλεσμα που θα απομακρύνει κι άλλους πολίτες από τη συμμετοχή στα κοινά και το ύψιστο δικαίωμα του πολίτη που είναι η ψήφος του.
Δεν ξέρω αν τελικά αυτή είναι η επιδίωξη αλλά το γεγονός πως καταντήσαμε ως χώρα να αποφασίζουν δια της ψήφου τους το 50-55% του εκλογικού σώματος, δεν μας τιμά ιδιαίτερα. Και γι’ αυτό έχουν ευθύνη πρωτίστως τα κόμματα και οι πολιτικοί οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν πως η προεκλογική περίοδος δεν είναι ευκαιρία για να λύσουν τις εκκρεμότητες με τους αντιπάλους τους ή μάλλον με τους «εχθρούς» τους από τα άλλα κόμματα, καθώς λίγοι είναι αυτοί που βλέπουν τους απέναντι απλά ως πολιτικούς αντιπάλους.
Και στο κάτω κάτω γιατί νομίζουν πως οι πολίτες πέραν των κομματικών στρατών, λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις όψιμες καταγγελίες για τα δάνεια του α’ ή του β’ υποψήφιου, για τις βίλες τους, τις ερωμένες τους ή δεν ξέρω τι άλλο θα δούμε; Και εύλογη η απορία, γιατί βγαίνουν τώρα στη φόρα όταν τα περισσότερα αφορούν πολλά χρόνια πριν; Μήπως γιατί θεωρούν πως η προεκλογική περίοδος είναι για ξεκαθάρισμα λογαριασμών έναντι παντός τιμήματος;
Δεν ξέρω, αλλά κρίμα – στην κυριολεξία. Πριν είναι αργά και πάρουμε τον δρόμο χωρίς επιστροφή, οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να βάλουν χαλινάρι στους πολιτευτές τους. Να τους συγκρατήσουν και να βάλουν όρια.
Να πρυτανεύσει η λογική και η ανταλλαγή πολιτικών επιχειρημάτων, η παρουσίαση των προγραμμάτων τους για τα προβλήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και τους πολίτες. Να δώσουν την ευκαιρία στους ψηφοφόρους να ενημερωθούν, να πληροφορηθούν, να συγκρίνουν πριν αποφασίσουν πού θα ρίξουν την ψήφο τους. Να λάβουν υπόψη τους ότι εκτός από λίγους φανατικούς και εμπαθείς των κομμάτων, οι περισσότεροι κι αυτοί που τελικά θα γείρουν την πλάστιγγα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, απεχθάνονται την οξύτητα, την τοξικότητα, την παράνοια και τις άναρθρες κραυγές των πάσης φύσεως «σωτήρων» μας.
Όσο υπάρχει χρόνος ακόμα ας δοθεί μια ευκαιρία για πολιτισμένο διάλογο και ανταλλαγή πολιτικών επιχειρημάτων για τα θέματα που μας καίνε και αφορούν στο αύριό μας και για τα οποία επί του παρόντος δεν ακούμε τίποτα, πέρα από γενικόλογες κορώνες. Για την κυβέρνηση είναι ώρα να κάνει ταμείο και για την αντιπολίτευση να κατεβάσει προτάσεις ρεαλιστικές πώς θα τα κάνει καλύτερα. Ο καθένας από εμάς μπορεί να έχει τις δικές του απόψεις, ιδέες, προσεγγίσεις και θεωρίες, αλλά στο τέλος είμαστε όλοι Έλληνες, δεν είμαστε διαχωρισμένοι σε φίλους και εχθρούς και, το κυριότερο, οι όποιες πολιτικές αποφάσεις των πολιτικών, μας αφορούν και μας επηρεάζουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό όλους.