Ακούμε τα κυβερνητικά στελέχη να διατρανώνουν σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα τα περί «κόκκινων γραμμών».
Να μιλάνε για σκληρή διαπραγμάτευση που απαρέγκλιτα θα διαφυλάξει τον «δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό».
Ποιες όμως είναι άραγε αυτές οι περίφημες «γραμμές»; Για ποιον «λαό» μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ξεκάθαρα πρόκειται για τη δημοσιοϋπαλληλία για την οποία δεν θα γίνει ανεκτή καμία περαιτέρω περικοπή μισθών και για τους συνταξιούχους υπέρ των οποίων κτίζεται μια γραμμή «Μαζινό» για να μην υπάρξουν μειώσεις.
Η επιλογή σαφής και με αναφορές στα «χρυσά» πολιτικά 80s και την πασοκαρία του Ανδρέα.
Δύο αντιπαραγωγικά κομμάτια της κοινωνίας, μια διαχρονικά σταθερή πολιτική «πελατεία» έχει αποφασίσει να υπερασπιστεί η «πρώτη φορά» Αριστερή κυβέρνηση. Όχι στη μείωση του ΕΚΑΣ, όχι σε μειώσεις συντάξεων, όχι σε απολύσεις, όχι, όχι, όχι!
Για τους «άλλους» που δουλεύουν υπό συνθήκες ανασφάλειας στον ιδιωτικό τομέα, που παράγουν πλούτο κι αποδίδουν φόρους για να πληρώνονται όλοι οι παραπάνω, για όσους ζουν καθημερινά με το άγχος της απόλυσης ή της επιχειρηματικής καταστροφής, για εκείνους που δεν έχουν καν πληρωθεί επειδή με κομμένη την ανάσα οι εταιρείες περιμένουν το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, κόκκινη γραμμή δεν υπάρχει. Για τον μικρομεσαίο επιχειρηματία που ζορίζεται από την ασφυξία των τραπεζών, καμία μέριμνα. Αυτοί να πάνε να πνιγούν. Στο όνομα μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής, που καταλήγει να είναι άδικη κι εν τέλει βαθιά ταξική άρα και αντιδημοκρατική.
Αντίθετα, τους παραπάνω περιμένουν νέοι φόροι, ΕΝΦΙΑ (και μάλιστα με τις παλιές αντικειμενικές αξίες), αυξήσεις στον φόρο αλληλεγγύης κι ένα εξτρά κόστος πληρωμών προς το Κράτος που μεσοσταθμικά θα φθάσει στους 2 περίπου μισθούς ετησίως.
Γιατί στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ αν εργάζεσαι στον ιδιωτικό τομέα είσαι ύποπτος. Γιατί στη χώρα του τίποτα, το να κερδίζεις είναι ύποπτο. Γιατί για τους Στρατούληδες, τους Λαφαζάνηδες και τον κάθε δημόσιο υπάλληλο ή κομματικά εξαρτημένο αυτής της κυβέρνησης, «έχων» είναι αυτός που κερδίζει από 2.000 ευρώ και πάνω. Γιατί στόχος των νέο-τσαβιστών της Αθήνας είναι η αναδιανομή του πλούτου με το ρήμαγμα όσων έμειναν ζωντανοί από την κρίση. Σχέδιο είναι η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, όσων εργάστηκαν, μορφώθηκαν, πρόκοψαν. Της πρωτοπορίας δηλαδή της πατρίδας μας. Το «πρόγραμμα» λέει πως η μαζική καθίζηση των εισοδημάτων προς τα κάτω θα αποτελέσει τη λύση.
Κι όλα αυτά υπέρ συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων που ναι μεν σε κάποιες περιπτώσεις δεν πήραν τις ευκαιρίες που έπρεπε, σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις, δεν θέλησαν να εργαστούν με την ένταση που κάποιοι άλλοι συμπολίτες τους εργάστηκαν. Δεν θέλησαν να επιμορφωθούν, να αυτοβελτιωθούν, να προχωρήσουν. Πρόκειται για μια πολιτική υπέρ των 700.000 δημόσιων υπάλληλων και των 3 εκατομμυρίων συνταξιούχων. Κι εντάξει με όσους λαμβάνουν τη σύνταξή τους μετά από αγώνα μιας ζωής και εισφορές ετών. Με τους άλλους όμως; Με τους 800.000 συμπολίτες μας που εσπευσμένα συνταξιοδοτήθηκαν από το 2009 και που αντί να μείνουν και να παλέψουν μαζί με τους άλλους συνέλληνες για την ανόρθωση της χώρας, τώρα καλούν τους συμπολίτες τους να δώσουν αγώνα για να μην κοπούν οι συντάξεις τους; Με αυτούς τι θα γίνει; Με τους πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες στα 45 ή 50 έτη τους;
Σε αυτή λοιπόν τη μηχανή του κιμά που οδηγείται η ελληνική μεσαία τάξη θα πρέπει να υπάρξει μια απάντηση. Αν η κοινωνία μας δεν θέλει να χάσει τη μεγάλη τεχνολογική επανάσταση που εξελίσσεται, αν θέλουμε μια μοντέρνα κοινωνία βασισμένη στην πράσινη επιχειρηματικότητα, τον τουρισμό ποιότητας, τις start up επιχειρήσεις που φέρνουν πλούτο και καινοτομία, τη ναυτιλία ή τη βιομηχανία, θα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ. Πριν είναι αργά. Πριν εξελιχθούμε σε μια χώρα συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων. Ανθρώπων όμως που με τη σειρά τους θα δυστυχήσουν. Γιατί ακόμα και οι παραπάνω δεν γνωρίζουν πως αν ο ιδιωτικός τομέας της χώρας δεν παράγει πλούτο, ούτε οι δικές τους αποδοχές είναι εξασφαλισμένες.