Ο λαός μίλησε. Ήθελε και είπε καθαρά ΟΧΙ. Κανένας δεν μπορεί πλέον να αμφισβητήσει το τί θέλουν οι πολλοί. Κανένας πλέον δεν μπορεί καν να μιλάει για εθνικό “διχασμό’. Η μία πλευρά βγήκε πανίσχυρη. Η άλλη τραυματίστηκε βαριά.
Όπως είπε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ “η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με την εξαίρεση όλων των άλλων που έχουν δοκιμαστεί.”
Άρα σε αυτό το παιχνίδι έκφρασης της λαϊκής βούλησης παρερμηνείες ή στρεβλώσεις δεν χωρούν.
Βέβαια ο μεγάλος Βρετανός ηγέτης είχε πει και κάτι άλλο:
“Δεν υπάρχει μέση οδός στον πόλεμο”. Αν κρίνουμε από τα όσα αντιπολιτευτικά αυτά τα χρόνια ακούμε για τη Γερμανία, τους κακούς δανειστές και όσους μας επέβαλλαν φτώχεια, πείνα κι εξαθλίωση, τότε θα πρέπει να μην αισιοδοξούμε και πολύ για τη στάση των δανειστών.
Εκτός κι αν η μικρή Ελλάδα με το σθένος της στις κάλπες απέδειξε πως πλέον “οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες”. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: στον 21ο αιώνα του κυνισμού χωράνε τέτοιες ψυχολογικές και Ουινστοτσορτσιλκές προσεγγίσεις; Στην παγκόσμια οικονομία και το “σύστημα” που τόσο ισχυρά δομημένο είναι μπορεί ένα δημοψήφισμα να επιφέρει τόσο μεγάλο ρήγμα;
Οι τράπεζες, τα ΑΤΜ, η αγορά, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας που επέφερε η προκήρυξη δημοψηφίσματος και το δυσοίωνο μέλλον δεν δείχνουν πάντως κάτι το ηρωικό να έρχεται.