Η χώρα έχει δικαίωμα στην ελπίδα για κάτι καλύτερο, για μία ισότιμη θέση σε μία Ευρώπη της αλληλεγγύης. Κυρίως έχει υποχρέωση να δώσει μία μάχη που δεν δόθηκε ποτέ: Να διεκδικήσει, να διαπραγματευτεί μία δίκαιη, ανθρώπινη και βιώσιμη λύση στο οικονομικό πρόβλημα.
Δεν είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που δικαιούται ένας ολόκληρος λαός και μία καθημαγμένη χώρα. Αλλά σίγουρα η ιστορία μπορεί να γραφτεί αλλιώς: Να βγει από την απομόνωση η χώρα, να αναζητήσει συμμάχους, να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα στο εξωτερικό και να πετύχει μία καλύτερη λύση στο πρόβλημα χρέους. Και παράλληλα να εφαρμόσει πιο δίκαιες πολιτικές κατανομής των βαρών στο εσωτερικό, να πατάξει χρόνια φαινόμενα που αποτελούν προσβολή για μία σύγχρονη χώρα, όπως η διαφθορά, η φοροδιαφυγή και η προστασία των ισχυρών.
Μπορεί η Ευρώπη να απορρίψει χωρίς συζήτηση τη νέα προσπάθεια; Πιστεύω ακράδαντα πως όχι, αλλά εάν το κάνει, όπως ισχυρίζονται με ευκολία και ίσως ελπίζουν όσοι εφάρμοσαν πιστά την λαθεμένη συνταγή της Μέρκελ, ας το πράξει, ας αναλάβει την ευθύνη, αλλά τουλάχιστον η Ελλάδα θα έχει δώσει μία μάχη, που οφείλει να τη δώσει. Γιατί μερικές μάχες ανήκουν στην κατηγορία εκείνων, που πρέπει να δοθούν έτσι κι αλλιώς.
Μπορεί να υπάρξουν αντιστάσεις στο εσωτερικό και να αποδειχθεί και η αριστερά υποχείριο των ισχυρών; Αντιστάσεις θα υπάρξουν, αλλά σίγουρα παραδομένες και εξωνημένες στα συμφέροντα, όπως ζήσαμε πολιτικές δυνάμεις μέχρι τώρα, είναι απίθανο έως αδύνατο να υπάρξει η αριστερά. Άλλα πράγματα μπορεί να της προσάψεις, αλλά αυτό όχι.
Η τελευταία πενταετία χαρακτηρίστηκε από εθνική υποτέλεια, κοινωνική καταστροφή και οικονομικό αδιέξοδο. Από μία τεράστια αδικία σε βάρος των αδύναμων και μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας, από αναδιανομή υπέρ των ήδη ισχυρών, από ανακύκλωση της διαφθοράς και επιπλέον από ένα μηδενικό αποτέλεσμα τα κρίσιμα μέτωπα. Τίποτα και πουθενά δεν βελτιώθηκε, παρά τις οδυνηρές θυσίες: Ούτε στο κράτος, ούτε στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ούτε στα οικονομικά μεγέθη, ούτε στην κοινωνική συνοχή. Το σημαντικότερο: Περισσότεροι από 300 χιλιάδες νέοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων σημαντικοί επιστήμονες έφυγαν από τη χώρα, αφήνοντας βαθιά πληγή και ένα τεράστιο εμπόδιο για την ανάταξη.
Η ιστορική αλλαγή που έρχεται την Κυριακή είναι αποτέλεσμα της τρελής, τυφλής πορείας που είχε η χώρα, εξαιτίας των πολιτικών δυνάμεων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της.
Ας είμαστε σοβαροί: Το μνημονιακό πρόγραμμα απέτυχε παταγωδώς. Μετά από αδιανόητες θυσίες η χώρα δεν μπορεί αν βγει στις αγορές και υπήρξε δημοσιονομικό κενό από 1,5 δις (παραδοχή ελληνικής κυβέρνησης) έως 2,5 δις ευρώ (εκτίμηση τρόικας). Αυτό σήμαινε νέα μέτρα, που η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πάρει. Έτσι αποδέχθηκε ότι τα πράγματα αναπόφευκτα θα έπρεπε να οδηγηθούν σε εκλογές: ‘Η θα κέρδιζε και άρα με αναβαπτισμένη την εντολή θα είχε τη νομιμοποίηση να συνεχίσει να εφαρμόζει τις εντολές της τρόικας ή θα φόρτωνε το αδιέξοδο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές γιατί είναι ο φορέας της ελπίδας και μίας νότας αισιοδοξίας. Γιατί έχει κάθε δικαίωμα να υπόσχεται πως θα χαράξει άλλο δρόμο από εκείνον της καταστροφής. Ούτε μαγικές λύσεις, είτε εύκολες συνταγές. Αλλά διάθεση και πολιτική βούληση να χειριστεί με διαφορετικό τρόπο το πρόβλημα. Και χωρίς δεσμεύσεις με όλο το συστημικό κατεστημένο. Σε αυτή την προεκλογική περίοδο μόνο ένα πρόγραμμα συζητήθηκε, αυτό του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στο οποίο βρέθηκε μόνο ο φόβος, η διαστρέβλωση και η υποτίμηση. Μέχρι και τα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση, που είναι υποχρέωση κάθε πολιτείας θεωρήθηκαν… παροχές – αλήθεια τι ντροπή για ένα πολιτικό σύστημα να μην νιώθει την υποχρέωση να κάνει τα ελάχιστα για να μην πεθαίνουν άνθρωποι από μαγκάλια και να μην ψάχνουν στα σκουπίδια για να επιβιώσουν.
Από την άλλη, ο κύκλος μίας ακροδεξιάς παρακμιακής διακυβέρνησης δεν μπορούσε παρά να κλείσει με παφλασμό. Μία προεκλογική εκστρατεία βασισμένη στο φόβο και την τρομοκράτηση, στον παραληρηματικό λόγο (ακούσαμε μέχρι και για… Βόρεια Κορέα και Βενεζουέλα, για έλευση του… κομμουνισμού και των Σοβιέτ!!!) στα εικονίσματα και στα εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα, μόνο αποστροφή, οργή και αντίθετα αποτελέσματα μπορούσε να προκαλέσει.
Αν φοβάμαι; Ίσως τα πάντα, εκτός από ένα: την ελπίδα για μία χώρα με αξιοπρέπεια, μία κοινωνία πιο δίκαιη και μία δημοκρατία που ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό της.