Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει εντελώς ξαφνικά να «σπάσεις». Φαντάζομαι ότι για τον καθέναν είναι κάτι διαφορετικό. Ενα δάκρυ ή ένα ακούσιο αναφιλητό είναι περίπου σαν την κβαντική φυσική όπου ένα ηλεκτρόνιο μπορεί να είναι ταυτόχρονα και «εδώ» και «εκεί».
Προσωπικά, σπάνια κλαίω. Ισως επειδή θεωρώ υπερβολικά ασύμμετρη μια τέτοια αντίδραση, ίσως επειδή έχω μεγαλώσει με αυτή την αναχρονιστική αντίληψη που θέλει τους άντρες να μην κλαίνε, μια βαθιά ριζωμένη ανοησία που έκανε τα αρσενικά σε σχεδόν όλη την υφήλιο αξιολύπητα καταπιεσμένες υπάρξεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις προσωπικές σχέσεις τους και βέβαια τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος γενικά.
Ομως αυτή η σπασμένη τζαμαρία που έκοψε το νήμα της ζωής σε ένα 7χρονο κοριτσάκι με τσάκισε περισσότερο από κάθε άλλη είδηση τώρα τελευταία. Τόσο πολύ που προσπάθησα να το εκλογικεύσω. Γιατί; Πώς έγινε και αυτή η χοντρή συναισθηματική πέτσα που έχει αναπτυχθεί ως φυσική αντίδραση στην έκθεση ενός καθημερινού ορυμαγδού κακών ειδήσεων ξαφνικά να άνοιξε και να άφησε να κυλήσουν συναισθήματα σε μορφή δακρύων;
‘Ισως επειδή υπάρχει ένα είδος ταύτισης. Έχω κι εγώ ένα 7χρονο κοριτσάκι, το οποίο, αυτή την ώρα που γράφω και λείπω από το σπίτι, παίζει υπό την επιτήρηση ενός συγγενικού προσώπου περιμένοντας τη μαμά και τον μπαμπά του. Ισως επειδή αυτή η είδηση ήταν για εμένα η σταγόνα που ξεχείλισε το δικό μου ψυχοσυναισθηματικό ποτήρι.
Το κοριτσάκι στην Καλλιθέα με συντάραξε καθαυτό αλλά και ως το είδωλο του κάθε μικρού παιδιού που σκοτώνεται καθημερινά στη Γάζα ή στην Ουκρανία ή κακοποιείται στον διπλανό δρόμο και δεν το γνωρίζω. Αυτή η καταραμένη τζαμαρία που έγινε θρύψαλα, έκανε κομμάτια και τη δική μου καρδιά σαν να ήταν το σύμβολο της χαμένης ευκαιρίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα που αντιπροσωπεύει κάθε απώλεια ενός παιδιού σ’ αυτό τον κόσμο. Ενός παιδιού που δεν ξέρεις αν θα ζούσε τι θα ήταν ικανό να προσφέρει, πόσες ζωές θα μπορούσε να σώσει ή να βελτιώσει.
Ζούμε σε μια σχεδόν σχιζοφρενική κοινωνία. Μολονότι έχουμε αναγάγει τα παιδιά στην υπέρτατη προτεραιότητα, στρέφουμε το βλέμμα, άλλοτε ενοχικά, άλλοτε απλώς αδιάφορα, στις ανάγκες, στα δικαιώματα, στην ευζωία όλων των παιδιών, παντού. Εκτός κι αν είναι τα δικά μας. Στα οποία ωστόσο σπάνια βάζουμε απαράβατους κανόνες.
Τα αφήνουμε, για παράδειγμα (όχι όλοι, αλλά σίγουροι πολλοί) να μη φοράνε ζώνη στο αυτοκίνητο επειδή τα αγαπάμε, ενώ δεν θα έπρεπε να διανύουμε ούτε μέτρο χωρίς να τη φοράνε ακριβώς επειδή τα αγαπάμε.
Και εάν γίνει αυτό που η ζώνη θα βοηθούσε να αποφευχθεί, φταίει η ατυχία, η μοίρα, η κακιά ώρα. Αυτή η σπασμένη τζαμαρία είναι το γυαλί που θρυμματίζεται και διαλύει τις δικές μας αυταπάτες. Κανείς δεν είναι δεδομένος, ούτε τα δικά μας τα παιδιά. Κανένα παιδί δεν είναι λιγότερο σημαντικό.
Καμία κατάσταση δεν είναι παγιωμένη, ούτε γραμμική. Τα παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά στην Υποσαχάρια Αφρική από αρρώστιες και πείνα, τα παιδιά που πεθαίνουν στη Γάζα από οβίδες και σφαίρες και συντρίμμια που τα πλακώνουν, τα παιδιά που πεθαίνουν από τραγικές αβλεψίες, τα παιδιά που πεθαίνουν κακοποιημένα στα χέρια τεράτων, τα παιδιά αυτά είναι η σπασμένη τζαμαρία της ανθρωπότητας. Θα μπορούσαν να είναι δικά μας. Είναι δικά μας.