Μακάρι να ήταν αλλιώς. Αλλά… Αυτό το μεγάλο «αλλά» που κατατρώει τις σάρκες της Δημοκρατίας στη Δύση (και ιδιαίτερα στις χώρες- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης), τα συνεχόμενα αδιέξοδα στο σύνολο του πολιτικού κόσμου παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις των εκπροσώπων του έχει να κάνει με την αδυναμία του υφιστάμενου μεταπολεμικού θεσμικού οικοδομήματος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών και πρωτίστως των πολιτών. Μετά τους “συνεχιζόμενους πνιγμούς” – στις ΗΠΑ, την Αυστρία, την Βρετανία, την Ιταλία- αρχίζει να συνειδητοποιείται η ανάγκη να διαμορφωθούν προτάσεις για πολιτικές που θα ανατρέπουν στην πράξη το σημερινό status προς δύο κατευθύνσεις: περισσότερες εξουσίες σε τοπικό επίπεδο όσο πιο κοντά γίνεται στην καθημερινότητα των πολιτών και υπέρβαση των “εθνικών συνόρων” με συνδυαστικές ευρωπαϊκές πολιτικές σε κορυφαία ζητήματα της ζωής της πλειοψηφίας των πολιτών ( φορολογία, απασχόληση, ασφάλεια κ.λπ).
Ας μείνουμε, όμως, στην Ελλάδα. Για σκεφτείτε τι να σημαίνει για ένα μόνιμο κάτοικο των Λειψών, της Σίκινου ή της Φολέγανδρου όλα τα ιδεολογήματα της Μετα- Δημοκρατίας αν δεν μπορεί να ορίσει την ζωή και την καθημερινότητα του: Να έχει λόγο για το σχολείο, το κέντρο υγείας, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους δρόμους, την ασφάλεια, την επάρκεια του πόσιμου νερού. Καλή είναι και η αποκέντρωση – ο Καποδίστριας μαζί με τον Καλλικράτη- αλλά πολύ καλύτερη η δυνατότητα των πολιτών ενός μικρού νησιού να γνωρίζουν το που πηγαίνουν οι φόροι τους και το ποιο κομμάτι από αυτούς μπορεί να επιστρέψει για να επενδυθεί στον τόπο τους – για να πληρωθεί ένα δάσκαλος παραπάνω, ή ένας γιατρός (έστω και συνταξιούχος) και μια νοσοκόμα. Για να πιάσουν τόπο οι κόποι τους – για μια ανθρώπινη επικοινωνία με τον έξω κόσμο, με τα διπλανά νησιά! Αυτό είναι και το πιο επαναστατικό μήνυμα της εποχής μας: Σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο με απίστευτες δικτυώσεις συμφερόντων να μπορεί μια μικρή κοινότητα πολιτών να ορίζει την ζωή της στο δικό της τόπο. Μια τέτοια προοπτική δίνει την δύναμη για μια νέα ενότητα στο “κάτω” επίπεδο – πιο “κάτω” δεν έχει …
Σε κάθε περίπτωση οι πολίτες στους Λειψούς, την Σίκινο ή την Φολέγανδρο θα μπορούσαν να καλυτερεύσουν την ζωή τους αν οι εκπρόσωπων των “εθνικών” κρατών έμπαιναν στο κόπο – μακριά από το σαράκι του πολιτικού κόστους- να συνεννοηθούν για κοινές συνδυαστικές πολιτικές στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν οι Βρυξέλλες κόντρα στις εθνικές πολιτικές ελίτ τολμούσαν να ζητήσουν ενιαία χαμηλή φορολογία ή ενιαίο ταβάνι για τις αμυντικές δαπάνες ή για τα προγράμματα πολιτικής προστασίας ( από τα κορυφαία ζητήματα λόγω κλιματικής αλλαγής).
Η Μετα-Δημοκρατία χρειάζεται τόλμη!