Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς τους διαρκείς ισχυρισμούς της αντιπολίτευσης, θα κατέληγε αβίαστα στο συμπέρασμα πως ζούμε σε μια χώρα στα πρόθυρα της διάλυσης, της χρεοκοπίας όπου βασιλεύει η ρεμούλα, η κλεψιά, η παρανομία, οι συμμορίες, οι εγκληματικές οργανώσεις, δεν λειτουργεί κανένας θεσμός και κανόνας, και δεν υπάρχει καμιά ελευθερία πλην της υποταγής στο καθεστώς Μητσοτάκη. Όπου οι άνθρωποι λιμοκτονούν και επιβιώνουν μόνο οι ισχυροί και οι βολεμένοι στους κόλπους των εγκληματικών οργανώσεων. Κάτι σαν την Κολομβία των ναρκεμπόρων.
Από την άλλη πάλι, αν πάρουμε τοις μετρητοίς την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, δεν αποκλείεται να πειθόμαστε πως η χώρα επί των ημερών της έχει γίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο επί Γης παράδεισος και οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Οι θεσμοί λειτουργούν άψογα, η Δημοκρατία μας ξαναζεί σε αναλογία τον Χρυσό Αιώνα του Περικλέους, οι πολίτες ξεχειλίζουν από χαρά και ευτυχία αφού έχουν λυθεί όλα τα βασικά τους προβλήματα και μπορούν απερίσπαστοι να ασχολούνται με τα χόμπι τους και τις διανοητικές τους αναζητήσεις.
Προφανώς και η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση. Ούτε καν στη μέση.
Ούτε έχουν διαλυθεί τα πάντα, αλλά ούτε και έχουν λυθεί βασικά προβλήματα του πολίτη.
Καλό όμως είναι και να θυμηθούμε (γιατί ξεχνάμε εύκολα) πού βρισκόταν η χώρα μόλις πριν από έξι χρόνια, όταν ο λαός απαυδισμένος από τους διαχειριστές των μνημονιακών πολιτικών έδωσε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στον Μητσοτάκη για να ανατάξει τη χώρα και να επαναφέρει τη χαμένη αξιοπρέπεια των πολιτών.
Το ίδιο έκανε και μετά από τέσσερα χρόνια, παρότι στην πρώτη του θητεία πέραν των θετικών πολιτικών που άλλαξαν την εικόνα της χώρας διεθνώς και οι πολίτες άρχισαν να αισθάνονται στο πορτοφόλι τους το μέρισμα της ανάπτυξης, υπήρξαν και πρωτοφανείς εισαγόμενες κρίσεις αλλά και πολλά θεσμικά ατοπήματα και σκάνδαλα, όπως οι υποκλοπές αλλά και αλαζονικές συμπεριφορές από υπουργούς και αξιωματούχους της κυβέρνησης. Κι όμως οι ψηφοφόροι τον εμπιστεύτηκαν ξανά. Γιατί; Προφανώς επειδή είδαν τα θετικά δείγματα γραφής αλλά κυρίως γιατί ήταν κοντινά στη συλλογική μνήμη τα έργα και οι ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτοτε έχουν συμβεί πολλά και προέκυψαν πολλά κομματίδια με βασικό ιδεολογικό οπλοστάσιο τον λαϊκισμό, την τοξικότητα, την εχθροπάθεια, τη λάσπη και τη μονοθεματικότητα να στείλουν στο εδώλιο μέλη της κυβέρνησης είτε για τα Τέμπημ είτε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα.
Βασικό αξίωμα όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά το «όστις μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών»!
Δεν αντιλαμβάνονται όμως πως μια τέτοια τακτική βρίσκει ευήκοα ώτα σε ένα περιορισμένο ακροατήριο. Αγνοούν τη σιωπηλή πλειονότητα που δεν τους ακούει κι έχει άλλες αγωνίες και προσδοκίες. Εξ ου και οι χαμηλές δημοσκοπικές πτήσεις τους παρά το παρατεταμένο πολεμικό κλίμα που έχουν επιβάλλει στον δημόσιο διάλογο.
Μήπως όμως η κυβέρνηση από όλα τα τεκταινόμενα έχει πάρει μαθήματα κι έχει αλλάξει; Κατέβηκε από το καλάμι, περιόρισε την αλαζονεία που πηγάζει από το «πλειοψηφία είμαστε ό,τι θέλουμε κάνουμε»; Εκλεισε τις εστίες διαφθοράς; Προσηλώθηκε στα προβλήματα των πολιτών που δεν είναι λίγα και ασήμαντα; Ή επαναπαύεται στις δάφνες της ανάπτυξης, των πλεονασμάτων, της μείωσης της ανεργίας αλλά και της ισχνής πρωτιάς που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις ακόμα και τώρα που βρίσκεται στα χειρότερα της;
Δεν ξέρω, αλλά αισθάνομαι πως έχουμε μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή και πως αυτά τα τελευταία χρόνια σε λίγο θα αποτελούν μια ανάμνηση, ένα διάλειμμα, καθώς οδεύουμε πλησίστιοι στον «όστις μη μεθ΄ ημών, καθ’ ημών» της πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας, με ένα πολυκατακερματισμένο πολιτικό σύστημα και αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, αφού κανείς πλέον δεν μιλά με κανέναν και το είδαμε και στον Προεδρικό κήπο πριν από λίγες μέρες αλλά και στη Βουλή καθημερινά.
Και η ευθύνη γι’ αυτό δεν θα ανήκει στους πολίτες αλλά σε όλο το πολιτικό προσωπικό, μηδενός εξαιρουμένου, που συνέβαλλαν στη σημερινή αρρωστημένη και αδιέξοδη πολιτική κατάσταση.