Μερικές σκέψεις για την επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Μόσχα εν μέσω της διαπραγμάτευσης για μία συμφωνία με τους Ευρωπαίους…
Από τους Ρώσους πάντα περιμέναμε πολλά. Δυστυχώς όμως ποτέ αυτά δεν ήρθαν… τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα μας ικανοποιούσαν. Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στην πολύπαθη σύγχρονη ιστορία του Έθνους μας.
Παρά τις θεωρίες για το αδελφό και ομόθρησκο Έθνος που θα μας “προστατεύσει” και θα μας “βοηθήσει” στις δύσκολες μας στιγμές η πραγματικότητα πάντα διέψευδε. Γιατί αυτό που πάντα ξεχνάμε σαν Έθνος είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να προσφέρει ανιδιοτελή βοήθεια για τα μάτια μας και μόνο.
Και αν κάποιος έχει κοντή μνήμη ας δει μόνο τι συνέβη στον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Ρωσίας, την Κύπρο μόλις δύο χρόνια πριν… Ήταν τόσο δύσκολο για την ακμάζουσα τότε και γεμάτη συναλλαγματικά αποθεματικά Ρωσία να δώσει 10 δισ ευρώ στην Κύπρο και να γλιτώσει το bail in; Θεωρητικά με το ελάχιστο κόστος θα είχε καταφέρει να έχει όντως έναν Δούρειο Ίππο μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη αφού ένα βέτο αρκεί για να παγώσουν οι όποιες αποφάσεις… Πόσο μάλλον όταν ξεδιπλώθηκε αργότερα το ρωσικό σχέδιο για την Κριμαία και την ανατ. Ουκρανία και άρχισε η οικονομική πίεση απ’ την Ευρώπη. Παράλληλα θα μπορούσε να ζητήσει και μία νέα βάση για το ρωσικό στόλο στην ανατ. Μεσόγειο, αφού η κατάσταση στη Συρία, όπου σταθμεύουν τα ρωσικά πλοία, ξέφευγε από κάθε έλεγχο. Όχι, ο Πούτιν ήθελε να δώσει τότε ένα μάθημα στους “ολιγάρχες” που κρατούσαν τα λεφτά τους εκτός Ρωσίας και το bail in της Κύπρου ήταν το …καλύτερο. Παράλληλα ήξερε ότι μετά από μία καταστροφή θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα με λιγότερο κόστος από μία χώρα που έχει ανάγκη από ισχυρούς συμμάχους και επικίνδυνους εχθρούς, όπως η Τουρκία. Και να που δύο χρόνια μετά, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη στη Μόσχα άνοιξε ο δρόμος για τον ελλιμενισμό του ρωσικού στόλου στη Μεγαλόνησο…
Με βάση αυτά, το ερώτημα είναι τι μπορεί να προσφέρει σήμερα ο Πρόεδρος της Ρωσίας στην Ελλάδα για να θεωρηθεί από την Αθήνα ως μία καλή εναλλακτική στις ασφυκτικές πιέσεις που αντιμετωπίζει. Και η απάντηση είναι …πολύ λίγα.
Να δώσει δάνεια τόσο μεγάλα που χρειαζόμαστε λίγο δύσκολο. Η κατάσταση της ρωσικής οικονομίας δεν μπορεί να τα δικαιολογήσει.
Αυτό όμως που μπορεί να κάνει είναι να δώσει έναν επικοινωνιακό …αέρα της στενότερης συνεργασίας με την Ελλάδα, από την ενέργεια και τις υποδομές ως το διμερές εμπόριο και ενδεχομένως κάποιες στρατιωτικές διευκολύνσεις που πάντα θα αφήνει ερωτηματικά στους Ευρωπαίους και τους δυτικούς συμμάχους εάν κάτι κρύβεται κάτω απ’ το τραπέζι. Αυτό δεν ξέρω εάν θα είναι αρκετό για να γυρίσει την πλάστιγγα υπέρ των ελληνικών θέσεων στην κρίσιμη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές μας… θυμίζει όμως λίγο την κατάσταση όπου η σύζυγος ξαφνικά αρχίζει να ανακαλύπτει σημάδια ότι ίσως υπάρχει ερωμένη… Το ερώτημα τότε είναι θα διεκδικήσει πάλι το σύζυγο της ή θα τον παρατήσει σπάζοντας του πρώτα το κεφάλι; Και δυστυχώς η ζήλια και το συναίσθημα της “προδοσίας” πάντα μπορούν να οδηγήσουν στα χειρότερα…