Τούτες τις ώρες, δεν ξέρει κανείς ακόμα πού θα κάτσει η μπίλια της διαπραγμάτευσης. Όλα είναι διάπλατα ανοικτά. Από τη συμφωνία, μέχρι τη ρήξη, με ενδιάμεσες εναλλακτικές, τον έντιμο συμβιβασμό, τον ρεαλιστικό συμβιβασμό, την ταπεινωτική συμφωνία με σκληρά μέτρα χειρότερα και από το email Χαρδούβελη έως και την παράταση της αξιολόγησης με πρόγραμμα γέφυρα μέχρι τον Σεπτέμβριο.
Όπου και να καθίσει η μπίλια της συμφωνίας, αν αποδεχθούμε ότι κανείς δεν θα διακινδυνεύσει τη ρήξη, μπορούμε εκ των προτέρων να αρχίσουμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα πως οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης, έχουν ήδη ξεθωριάσει και σε λίγο δεν θα φαίνονται καν. Απλώς κάποιοι από εμάς θα τις θυμόμαστε για λίγο ακόμα.
Δεν θα δεχθούμε υποστήριζαν , μέτρα υφεσιακού χαρακτήρα. Οκ. Πεδίον δόξης λαμπρόν να μας αποδείξουν ότι οι νέοι συντελεστές ΦΠΑ που θα στοχεύουν σε περισσότερα έσοδα, δεν θα αυξήσουν τις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών και δεν θα συμβάλλουν στην ύφεση. Μπορούν επίσης μέσα από τη Μαρξιστική διαλεκτική, να μας αποδείξουν πως τελικά ο ΕΝΦΙΑ με τιμές ακινήτων του 2007 δεν είναι ένας παράλογος φόρος και ουσιαστικά δεν αφαιρεί εισόδημα από τους πολίτες.
Όπως δεν είναι υφεσιακός ο φόρος αλληλεγγύης που επανέρχεται στα της “μνημονιακής περιόδου” επίπεδα. Και φυσικά η αύξηση των συντελεστών του φόρου εισοδήματος από κάποια επίπεδα και πάνω είναι ένας δίκαιος και αναδιανεμητικός φόρος. Χώρια που τώρα δεν υπάρχει μνημόνιο και τρόικα!
Και δεν μιλάμε για τις άλλες πρώην κόκκινες γραμμές στο ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό. Την υγειά μας να ‘χουμε να δουλεύουμε (αν μας θέλουν) μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Το πλέον όμως οξύμωρο είναι το περιτύλιγμα το οποίο σιγά-σιγά μας αποκαλύπτουν. Οτι δηλαδή η κυβέρνηση, διαπραγματεύεται σκληρά επί τέσσερις μήνες με τους δανειστές και κάτω από αντίξοες συνθήκες, για να αποτρέψει τα υφεσιακά μέτρα που θέλουν να μας επιβάλλουν. Το γεγονός ότι αυτό το διάστημα των διαπραγματεύσεων η οικονομία ξαναμπήκε σε ύφεση, η αγορά στέγνωσε στην κυριολεξία από ρευστό κι έχουν σχεδόν νεκρώσει τα πάντα, είναι ενδεχομένως μια λεπτομέρεια για τους σκληρούς Έλληνες διαπραγματευτές που πήραν υπό μάλης τη λαϊκή εντολή και τρέχουν αδιαφορώντας αν ο κόσμος γύρω τους καίγεται.
Έτσι, ακόμα κι αν καταφέρουν και το πλέον ευνοϊκό γι’ αυτούς σενάριο, αν συνυπολογίσουμε τη ζημιά που έχει στο μεταξύ γίνει στο εσωτερικό της χώρας ενδεχομένως και να παραδεχθούν κάποτε πως χίλιες φορές να είχαν υπογράψει από την πρώτη μέρα το email Χαρδούβελη και να γλιτώναμε όλα αυτά τα βάσανα και τη διεθνή απομόνωση. Βέβαια να λάβουμε υπόψη μας πως ιστορικά η αριστερά έκανε την αυτοκριτική της, πάντα με μεγάλη χρονική υστέρηση.
Υ.Γ Παρέλκει η αναφορά στην εθνική σύγχυση, για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, από την κυβερνητική εμμονή στο δεύτερο.