Πώς είναι να είσαι δήμαρχος της μεγαλύτερης, πιο απαιτητικής, πιο απρόβλεπτης πόλης του κόσμου; Ο Ζόραν Μαμντάνι το μαθαίνει ήδη από εχθές. Με ένα σακίδιο στην πλάτη αντί για χαρτοφύλακα και με τη φωνή ενός ανθρώπου που δεν πιστεύει στην εξουσία ως παράσταση, αλλά ως πράξη, ο 34χρονος γιος μεταναστών από την Ουγκάντα είναι πλέον ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Η εκλογή του μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια υπόσχεση ότι η πόλη μπορεί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της, με τη γλώσσα της τεχνολογίας, της κοινωνίας και της καινοτομίας.
Γεννημένος το 1991 στην Καμπάλα, η ζωή του Μαμντάνι είναι ένα σταυροδρόμι γλωσσών και πολιτισμών. Παιδί του ακαδημαϊκού Mahmood Mamdani και της σκηνοθέτιδας Mira Nair, πέρασε την παιδική του ηλικία ανάμεσα στη Νότια Αφρική και στο Κουίνς. Στο σπίτι του οι συζητήσεις δεν ήταν ποτέ ουδέτερες καθώς είχαν πάντα πολιτικό ρυθμό, όπως και οι ταινίες της μητέρας του. Από νωρίς έμαθε να βλέπει την ταυτότητα όχι σαν δεδομένο αλλά σαν εξελισσόμενο κώδικα. Όταν αργότερα θα μιλούσε για τη Νέα Υόρκη ως «ζωντανό λογισμικό», ήξερε τι εννοούσε.
Πριν γίνει πολιτικός, δούλευε στο Queens Legal Services, βοηθώντας οικογένειες να αποφύγουν τις κατασχέσεις. Πριν από αυτό, είχε υπάρξει ράπερ, με το ψευδώνυμο Young Cardamom, γράφοντας τραγούδια για μετανάστες και κρίσεις ταυτότητας. Ο ίδιος λέει ότι «οι στίχοι ήταν ο πρώτος τρόπος για να ακουστώ». Στην πολιτική του γλώσσα σήμερα, κάτι από εκείνη την ειλικρίνεια επιβιώνει με ρυθμό, συναίσθημα και ένα υπόγειο beat που θυμίζει δρόμο περισσότερο παρά δημαρχείο.
Η δεύτερη μεγάλη του αγάπη είναι το φαγητό. Σε συνεντεύξεις του έχει πει ότι η κουζίνα των γονιών του, ένα μείγμα ινδικών, αφρικανικών και μεσογειακών γεύσεων τον έμαθε τι σημαίνει “community”. Του αρέσει να μαγειρεύει απλά φαγητά στο σπίτι, να πειραματίζεται με κάρυ και λάιμ και να συζητά για πολιτική πάνω από ένα πιάτο lentils. «Το φαγητό είναι προσωπικό, πολιτικό και δυνατό», είχε πει σε συνέντευξή του στο Bon Appétit.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά αυτή του ανθρώπου που αγαπά την αισθητική. Οι φωτογραφίες του στους δρόμους του Queens ή στα rallies (συγκεντρώσεις) δεν δείχνουν πολιτικό που φοράει κουστούμι. Προτιμά sneakers, loose jackets και χρώματα με προσωπικότητα. Το Times of India έγραψε πρόσφατα ότι «ο Mamdani έχει το είδος του στυλ που θα έπρεπε να διδάσκεται καθώς συνδυάζει αυθεντικότητα και σκοπό».
Στον ελεύθερο χρόνο του κάνει περιπάτους στο Astoria Park, συχνά χωρίς συνοδεία ασφαλείας, με ένα παλιό Walkman που κουβαλά από τα φοιτητικά του χρόνια. Ακούει old-school hip hop, αλλά και ινδική κλασική μουσική. Συλλέγει βινύλια, αγαπά τα παλιά βιβλιοπωλεία και κρατά σημειώσεις σε ένα μικρό μαύρο τετράδιο με δερμάτινο εξώφυλλο «το μόνο αντικείμενο πολυτελείας που έχω», όπως λέει. Τα Σάββατα πηγαίνει συχνά στο Museum of the Moving Image στο Queens, ένα μέρος που συνδυάζει την κινηματογραφική κληρονομιά της μητέρας του με τη δική του αδυναμία στην εικόνα και την αφήγηση.
Το 2020 εξελέγη για πρώτη φορά στην Πολιτειακή Συνέλευση της Νέας Υόρκης. Πέντε χρόνια αργότερα, κερδίζει το δημαρχιακό αξίωμα απέναντι στον Andrew Cuomo, ανατρέποντας τις προβλέψεις και γράφοντας ιστορία ως ο πρώτος μουσουλμάνος και ο νεότερος δήμαρχος της πόλης εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Δεν υποσχέθηκε ότι θα “διορθώσει” τη Νέα Υόρκη αλλά ότι θα τη μεταμορφώσει.
Ο Μαμντάνι βλέπει τη Νέα Υόρκη σαν μια εταιρεία με αποστολή μια πλατφόρμα που πρέπει να λειτουργεί με διαφάνεια, ταχύτητα και προσβασιμότητα. Μιλάει για τα λεωφορεία σαν pipelines, για τα πάρκα σαν interfaces, για τους πολίτες σαν users. Το όραμά του είναι μια πόλη που θα δουλεύει με τα δεδομένα της, όπου η κοινωνική πολιτική και η τεχνολογία θα συναντιούνται. Θέλει δημόσια παντοπωλεία που θα λειτουργούν με συνεταιριστικά μοντέλα, δωρεάν μετακινήσεις για όλους, νέους μηχανισμούς μικροεπενδύσεων στις γειτονιές. Η οικονομική του σκέψη προσομοιάζει σε startup-πραγματισμό με κοινωνική κατεύθυνση.
Οι επικριτές του τον θεωρούν υπερβολικά ιδεαλιστή καθώς, όπως λένε, δεν έχει ακόμη καταλάβει πόσο αργά κινούνται οι μηχανισμοί της πόλης. Οι υποστηρικτές του βλέπουν σε αυτόν την πρώτη αληθινή “γενιά Ζ” μορφή ηγεσίας, χωρίς φόβο, χωρίς προσποιητό κύρος, με φυσική αυθεντικότητα. Ίσως και τα δύο να είναι αλήθεια. Ο Μαμντάνι δεν έχει ούτε τον κυνισμό ούτε την εμπειρία των προκατόχων του, έχει όμως τη σιγουριά ότι μπορείς να διοικήσεις χωρίς να απομακρυνθείς από τους δρόμους.
Η προσωπική του ζωή αντικατοπτρίζει το ίδιο ήθος. Ζει ακόμη σε διαμέρισμα στην Αστόρια, χρησιμοποιεί το μετρό, κερδίζει 142.000 δολάρια τον χρόνο, δεν έχει οδηγό, δεν έχει αυτοκίνητο. Δηλώνει περιουσία περίπου 200.000 δολαρίων, χωρίς ιδιόκτητο ακίνητο στις ΗΠΑ και με λιγότερα από 2.000 δολάρια σε τραπεζικούς λογαριασμούς, σύμφωνα με το New York Post. Παντρεύτηκε τη Rama Duwaji, εικαστικό με συριακές ρίζες και μαζί επιλέγουν την απλότητα. Για τον ίδιο, η ιδέα του “δήμαρχου-πολίτη” δεν είναι επικοινωνιακό τέχνασμα, είναι τρόπος ζωής. «Δεν μπορείς να διοικήσεις κάτι που δεν βιώνεις», έχει πει παλαιότερα.
Η πρώτη του πρόκληση θα είναι να μεταφράσει την ατμόσφαιρα ενθουσιασμού σε διοικητική αποτελεσματικότητα. Η Νέα Υόρκη δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη. Η ταχύτητα είναι αρετή, αλλά η διάρκεια είναι εκείνη που αφήνει αποτύπωμα.
Διαβάστε ακόμη
Ενέργεια: Τι προβλέπει η στρατηγική συμφωνία ΔΕΠΑ Εμπορίας – ΑΚΤΩΡ για εξαγωγές αμερικανικού LNG
Νέα κίνητρα για να πέσουν τα ενοίκια και να βγουν ξανά σπίτια στην αγορά
Νέοι επιχειρηματίες ετών 75: Καριέρα ξανά από την αρχή
Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα