Μπορεί οι κοινωνικές δαπάνες να αυξήθηκαν από την αρχή της κρίσης στις περισσότερες χώρες μέλη του ΟΟΣΑ, στην Ελλάδα δεν συνέβη το ίδιο, αφού οι κοινωνικές δαπάνες από 55,2 δισ. ή 23,9% του ΑΕΠ το 2009 μειώθηκαν σε 40,3 δισ. ή το 22% του ΑΕΠ το 2013. Σημειώθηκε δηλαδή μείωση κατά 15 δισ. ευρώ.
Για την ακρίβεια, οι κοινωνικές δαπάνες (που αφορούν συντάξεις, δαπάνες υγείας και προνοιακές μεταβιβάσεις) μειώθηκαν ακριβώς ανάλογα με τη μείωση του πραγματικού ΑΕΠ της Ελλάδας στα χρόνια της κρίσης, όπως φαίνεται από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Γενικότερα, η Γαλλία εξακολουθεί να δαπανά το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ της για κοινωνικές δαπάνες, δηλαδή το 33% του ΑΕΠ της. Ακολουθούν Βέλγιο, Δανία και Φινλανδία, χώρες οι οποίες δαπανούν το 30% του ΑΕΠ τους για κοινωνικές δαπάνες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η ύφεση ήταν μικρότερη και βραχύτερη, οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν ταχύτερα από το ΑΕΠ της χώρας, συγκεκριμένα ήταν στο 17% το 2008 και αυξήθηκαν στο 20% το 2013.
Αντιθέτως, υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν πολύ περισσότερο από την κρίση και οι οποίες δεν κατάφεραν να αυξήσουν τις κοινωνικές δαπάνες για να μετριάσουν τις συνέπειες τις κρίσης. Πρόκειται για την Ουγγαρία, την Ισλανδία, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Καμία όμως δεν έφτασε το ποσοστό της μείωσης της Ελλάδας. Μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι στις χώρες όπου υπήρξε μεγάλη μείωση των κοινωνικών δαπανών εφαρμόστηκαν σε μεγαλύτερη ένταση οι πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν από κοινού η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Από τις παραπάνω χώρες μόνο η Ιταλία δεν εφάρμοσε οικονομική προσαρμογή υπό την τρόικα, αλλά ένα πρόγραμμα «λάιτ» στην προσπάθεια να ικανοποιήσει τις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Παρατηρεί κανείς, επίσης, ότι οι χώρες με τις μεγαλύτερες κοινωνικές δαπάνες έχουν από την υψηλότερη φορολογία παγκοσμίως.