Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με έναν πρόχειρο υπολογισμό, υπάρχουν στην Αθήνα περίπου 25 χώροι λογικής escape room. Οταν λοιπόν ο φίλος μου ο Δημήτρης μού ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να ανοίξει με την παρέα του έναν αντίστοιχο, ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά. «Μην ανησυχείς», μου είπε με το γνωστό μυστήριο ύφος του, «έχουμε μερικές πολύ πρωτότυπες ιδέες να εφαρμόσουμε. Δεν μπορώ όμως να σου εξηγήσω πολλά, θα τα δεις στην πράξη». Κάπως έτσι βρέθηκα πριν από λίγες ημέρες στην Καλλιθέα, να ανεβαίνω τα σκαλιά του νεοκλασικού που υπάρχει στη γωνία των οδών Θησέως και Χαροκόπου 93, με σκοπό να πάρω μέρος στο Paradox Project. Μαζί μου άλλοι τέσσερις φίλοι και συνεργάτες.
Το κόνσεπτ ήταν απλό και ταυτόχρονα προκλητικό: αυτή τη φορά δεν έπρεπε να δραπετεύσουμε από κάποιο δωμάτιο, αλλά να διαλευκάνουμε το μυστήριο σε ένα ολόκληρο σπίτι 120 τετραγωνικών μέτρων μέσα σε τρεις ώρες. Για μεγαλύτερη ευκολία, βέβαια, επιλέξαμε εκ των προτέρων να «σπάσουμε» σε δύο συνέχειες την περιπέτεια, αφού ο χώρος προσφέρει αυτή τη δυνατότητα και με τα φορτωμένα προγράμματα των πέντε μας ήταν δύσκολο να βρούμε συνεχόμενες κοινές ώρες. Στόχος, σύμφωνα με την υπόθεση, να ανταποκριθούμε στην αναπάντεχη πρόσκληση ενός μακρινού συγγενή μας ο οποίος μας καλεί στην έπαυλή του για να μοιραστεί μαζί μας ένα μυστικό.
Στο κλίμα είχε φροντίσει να μας βάλει εκ των προτέρων ένα mail που παραλάβαμε στο inbox μας αμέσως με την κράτηση στο paradoxproject.gr. «Γνωρίζω πως έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ειδωθήκαμε τελευταία φορά», ανέφερε μεταξύ άλλων στη σύντομη εκδοχή του, και συνέχιζε ως εξής: «Οπως μάλλον θα θυμάσαι, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες επαφές με τα μέλη της οικογένειάς μας. Πρώτα τα ταξίδια μου σε όλο τον κόσμο με τα καράβια, μετά τα χρόνια στην Αφρική, αναπόφευκτα δημιούργησαν απόσταση… Από τότε που επέστρεψα, σκέφτηκα αρκετές φορές να επικοινωνήσω μαζί σου. Δεν το έκανα. Μέχρι σήμερα. Που οι συνθήκες το επέβαλαν. Η πικρή αλήθεια δεν μπορεί να περιμένει. Οι σκιές γύρω μου πυκνώνουν. Δεν γίνεται να χάσω ό,τι πολύτιμο απέκτησα με τόσο κόπο. Μπορεί να παραλογίζομαι, μπορεί το μυαλό μου να παίζει σκοτεινά παιχνίδια, αλλά δεν μπορώ να το ρισκάρω… Πρέπει να μοιραστώ τα πάντα με κάποιον, με κάποιον που θα καταλάβει. Δεν υπάρχει κανένας άλλος. Αν είχα διαισθανθεί σωστά τότε, αν τα μάτια σου έχουν την ίδια σπιρτάδα, μόνο σε εσένα μπορώ να απευθυνθώ τώρα. Ηρθε η ώρα να παραδώσω τη σκυτάλη. Σε περιμένω».
Στο σημείο αυτό, καλό είναι να αναφέρω το εξής: πριν από την έναρξη του παιχνιδιού οι διοργανωτές έκαναν το μέγιστο λάθος και μου ανέφεραν ότι μπορώ να πειράξω οτιδήποτε μέσα στον χώρο. Το να σκαρφαλώνεις βέβαια σε ό,τι βρεις και να κινδυνεύει το μισό νεοκλασικό με διάλυση εξαιτίας σου φαντάζομαι πως δεν ήταν ό,τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους. Οπως και να έχει πάντως, η ελευθερία του να ψάχνεις παντού μέσα σε ένα σπίτι είναι ιντριγκαδόρικη από μόνη της, αφού σε κάνει να νιώθεις σαν το μικρό παιδί που μόλις έφυγαν οι γονείς του και είναι ελεύθερο να κάνει ό,τι του απαγόρευαν τόσο καιρό. Εξερεύνησε λοιπόν άφοβα, αυτό όμως που είσαι σίγουρος ότι δεν πρέπει να το κάνεις, μην το κάνεις.
Περισσότερα στο metropolispress.gr