Μια ρηξικέλευθη απάντηση στη στιβαρή πραγματικότητα της κακογουστιάς που απειλεί ανοιχτά την αισθητική γύρω μας.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με μια ειλικρινή, απαλή διαπίστωση, σαν εκείνες που λέγονται ήσυχα, νωχελικά, σ’ ένα ανοιξιάτικο τραπέζι ανάμεσα σε φίλους, κάτω από λευκές τέντες, με Negroni Sbagliato στο ποτήρι, λεπτές φλούδες παρμεζάνας σε λευκά πιάτα και ένα διακριτικό “That’s life” του Frank Sinatra να αιωρείται στον αέρα, ακριβώς όσο πρέπει για να συνοδεύει τον ήχο του πάγου που λιώνει στο ποτήρι: Δεν έχετε στυλ.
Και δεν το λέω με αυστηρότητα, το λέω με στοργή. Με εκείνο το μειδίαμα ανθρώπων που έχουν δει πολλά, έχουν φορέσει λάθος παπούτσια σε σωστές περιστάσεις, έχουν περάσει από τη φάση “ό,τι γράφει το μπλουζάκι μου με εκφράζει” και επέζησαν. Σας κοιτάζω λοιπόν με συμπάθεια και σας απευθύνω μια φράση που κανείς δεν τολμά να σας πει -ίσως γιατί όλοι φοβούνται το Rolex.
Όμως ας μην σταθούμε εκεί. Ας σταθούμε, για παράδειγμα, στο τζιν παντελόνι σας. Το χαμηλοκάβαλο. Ένα ρούχο που, όσο κι αν προσπαθείτε να πείσετε εσάς και τους γύρω σας ότι «είναι cool», παραμένει ένα ντεμοντέ μνημείο αποπροσανατολισμένης αισθητικής.
Και πάνω απ’ αυτό: το T-shirt. Στενό, με λογότυπο-κραυγή. Gucci, Balenciaga ή ό,τι άλλο σας διαβεβαίωσε πως, αν φαίνεται το όνομα, δεν χρειάζεται να υπάρχει προσωπικότητα. Λυπάμαι, αλλά το στυλ δεν είναι διαφημιστικό μπάνερ. Δεν είναι product placement. Είναι η ικανότητα να φοράτε λευκό T-shirt χωρίς να αισθάνεται το T-shirt την ανάγκη να φωνάξει “είμαι ακριβό!” για να μην περάσει απαρατήρητο.
Και μετά έρχεται εκείνο το ρολόι. Το μεγάλο. Το βαρύ. Το “εγώ ήθελα να αγοράσω ένα σύμβολο κύρους αλλά τελικά πήρα ένα κομμάτι μετάλλου”. Το φοράτε με μια περηφάνια σχεδόν συγκινητική. Όπως φοράμε μια κορδέλα συμμετοχής σε σχολικό διαγωνισμό, χωρίς να παραδεχόμαστε ότι ήμασταν οι μόνοι που δηλώσαμε συμμετοχή. Βλέπετε, δεν είναι το ρολόι το πρόβλημα. Ούτε το logo. Ούτε καν το τζιν -αν και εκεί θα μπορούσα να ανοίξω έναν δεύτερο τόμο. Το πρόβλημα είναι η συνολική εικόνα. Το γεγονός ότι το ανύπαρκτο στυλ σας φωνάζει τόσο δυνατά, που δεν προλαβαίνω να ακούσω εσάς.
Γιατί το στυλ δεν είναι ένταση. Είναι σιγουριά. Δεν είναι κραυγή, είναι υπονοούμενο. Δεν φοράει πινακίδες, φοράει υπογραφή. Και η ειρωνεία; Δεν είναι καν θέμα χρημάτων. Είναι θέμα όρασης. Όχι της βιολογικής, της άλλης. Αυτής που καλλιεργείται. Που παρατηρεί. Που μπορεί να διαβάσει Joan Didion και να δει Tarkovsky χωρίς να κοιτάει απλώς τα γυαλιά του πρωταγωνιστή.
Και μιας που μιλάμε για παρατήρηση, επιτρέψτε μου μια μικρή παρένθεση για τον Αθηναίο. Εκείνον που πιστεύει ότι το ψευτο-μποέμ είναι τρόπος ζωής. Το look-στολή του Κουκακίου. Ένα πανομοιότυπο πανί, μουντό, πάνινο, άοσμο, που δεν είναι ούτε κουλ ούτε flirt-able. Είναι ένα ντύσιμο που δεν αφήνει καμία υπόσχεση. Και το χειρότερο; Είναι άβολο να κοιτάς τόση ομοιομορφία να παριστάνει την ατομικότητα.
Αν, ωστόσο, το τζιν σας είχε ένα σωστό τελείωμα, ένα ευφυές καβάλο, και το T-shirt σας ήταν απλώς ένα όμορφο λευκό σε κλασική γραμμή -ή έστω ένα γκρι της στάχτης, όπως θα διάλεγε κάποιος που έχει δει “The Talented Mr. Ripley” και κατάλαβε το λάθος του- τότε ναι, ίσως υπήρχε χαρακτήρας. Αλλά το στυλ ξεκινά πρώτα από μέσα σας. Από το βλέμμα που χαρίζετε στον εαυτό σας στον καθρέφτη. Από τη διάθεση να είστε γοητευτικοί, όχι για τους άλλους, αλλά απέναντι στον εαυτό σας. Γιατί, πιστέψτε με, όταν το καταφέρετε αυτό, οι γυναίκες της πρωτεύουσας -αυτές που περπατούν δίπλα σας με τον αέρα ανθρώπων που έχουν διαβάσει Barthes και ψωνίσει vintage Saint Laurent στην ίδια μέρα- θα σας χαρίσουν αβίαστα εκείνο το μικρό, σχεδόν ανεπαίσθητο βλέμμα. Το κλεφτό. Το αξιοσημείωτο. Εκείνο που δεν ζητάτε, αλλά κερδίζετε.
Και ξέρετε κάτι ακόμη; Το να θεωρείτε πως μπορείτε να πάτε σε μια βραδινή παράσταση, ένα δείπνο ή -γιατί όχι- ακόμη και στα μπουζούκια, φορώντας το ίδιο τζιν, το ίδιο T-shirt και το ίδιο ρολόι, είναι απλώς αστείο. Το μέρος στο οποίο πηγαίνετε αξίζει μια στοιχειώδη σκέψη. Όχι για χάρη της επιτήδευσης, αλλά για χάρη του εαυτού σας. Γιατί το ντύσιμο, όσο κι αν σας φαίνεται “δευτερεύον”, είναι μια μορφή λόγου. Και το να προσέρχεστε παντού ντυμένοι σαν να βγήκατε για να αγοράσετε σιτάκα από το μίνι μάρκετ της Σέριφου δεν είναι μινιμαλισμός. Είναι τεμπελιά.
Και τέλος. Οχι, τα sneakers δεν είναι για όλες τις ώρες. Δεν είναι lifestyle, δεν είναι attitude, δεν είναι “έτσι αισθάνομαι άνετα”. Είναι παπούτσια. Και καλό είναι να τα αντιμετωπίζετε ως τέτοια.
Οπότε ναι, δεν έχετε στυλ. Και δεν πειράζει -εκτός αν σκοπεύετε να συνεχίσετε έτσι. Γιατί το στυλ δεν είναι φωνή. Είναι σιωπή με αυτοπεποίθηση. Δεν το φοράτε για να σας κοιτάξουν. Το έχετε και κοιτάνε χωρίς να ξέρουν γιατί. Δεν γράφεται σε labels. Γράφεται στον τρόπο που περνάτε δίπλα από κάποιον και αφήνετε πίσω σας έναν υπαινιγμό.
Αν θέλετε πράγματι να αποκτήσετε στυλ, ξεκινήστε με μια απλή πράξη: Σταματήστε να προσπαθείτε τόσο απελπισμένα να φαίνεστε κάποιος. Και αρχίστε να είστε.
Και μην ξεχνάτε: Ο,τι κάνετε κάντε το με στυλ και μονάχα για την ψυχούλα σας.