Ο Lars Rasmussen, Δανός με διδακτορικό από το πανεπιστήμιο του Berkeley, έγινε γνωστός σαν συνιδρυτής της πασίγνωστης εφαρμογής Google Maps.
Ο Lars Rasmussen μαζί με τον αδελφό του, Jens και τους Αυστραλούς συνεργάτες τους, Noel Gordon και Stephen Ma, ίδρυσαν το 2003 την εταιρεία Where 2 Technologies στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Η εταιρεία ανέπτυξε μια πρωτοποριακή εφαρμογή χαρτογράφησης, η οποία προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Google και εξαγοράστηκε το 2004. Η τεχνολογία της Where 2 αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία του Google Maps, το οποίο κυκλοφόρησε επίσημα τον Φεβρουάριο του 2005 .
Μετά την εξαγορά, ο Lars Rasmussen εντάχθηκε στην Google ως επικεφαλής μηχανικός του Google Maps και στη συνέχεια, συμμετείχε στην ανάπτυξη του Google Wave, μιας καινοτόμου πλατφόρμας επικοινωνίας. Το 2010, αποχώρησε από την εταιρία και εντάχθηκε στο δυναμικό του Facebook ως Διευθυντής Μηχανικής, όπου ηγήθηκε του έργου Facebook Graph Search, μιας μηχανής αναζήτησης εντός του κοινωνικού δικτύου. Μιλήσαμε μαζί του λίγο πριν το καινούργιο Φεστιβάλ “Panathenea” -του οποίου είναι εμπνευστής- και που φιλοδοξεί να γίνει ο τόπος συνάντησης του οικοσυστήματος των startups, όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου.
–Πώς φτάσατε στην ιδέα του Google Μaps και πώς αισθάνεστε τώρα που το χρησιμοποιεί ολόκληρος ο πλανήτης; Το Google Μaps ξεκίνησε από τον αδερφό μου κι εμένα πριν 20 χρόνια.Ήταν πραγματικά ιδέα του αδερφού μου. Εργαζόμασταν σε μια εντελώς άσχετη με το αντικείμενο του Google Maps, start-up στη Sillicon Valley όταν έσκασε η φούσκα με τις “dot.com”. Το 2001 ο Nasdaq έχασε το 80% της αξίας του κι αυτό είχε αρχίσει να συμβαίνει ήδη δύο χρόνια πριν. Επικρατούσε το χάος. Έτσι η start-up που τότε λεγόταν Digital Fountain δεν μπορούσε να συνεχίσει να κρατάει ως υπαλλήλους τον αδερφό μου, που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος μου, κι εμένα… και μας απέλυσαν. Tην start-up την είχε ιδρύσει ο καθηγητής μας μαθηματικών και πληροφορικής από το Berkeley, Michael Luby. Και είχε “σηκώσει” μεγάλα ποσά. Είχαμε δημιουργήσει εκεί μια πολύ υποσχόμενη τεχνολογία που λέγεται “Forward error correcting” αλλά τα κεφάλαια με το σκάσιμο της χρηματιστηριακής φούσκας, εξαφανίστηκαν. Πρώτα απολύθηκε ο αδερφός μου -αν και είναι αρκετά πιο έξυπνος από εμένα. Αφού απολύθηκα κι εγώ μου λέει: “Κανείς δεν επενδύει πια. Οπότε πρέπει να κάνουμε μια μικρή ομάδα με μεγάλο αντίκτυπο”. Και θεωρούσε πως το mapping ήταν η σωστή ιδέα. Εγώ έλεγα στον αδερφό μου ότι λέει βλακείες αν και μετά συμπλήρωνα: “αν και μπαίνω στο MapQuest τρεις με τέσσερεις φορές το μήνα”. Το MapQuest ήταν ο πρόγονος της εφαρμογής που τώρα χρησιμοποιεί ολόκληρος ο πλανήτης, το Google Μaps. Eμείς βάλαμε μεγαλύτερο χάρτη, να χωράει ολόκληρη η χώρα, και το κάναμε πιο όμορφο κι εύκολο στη χρήση. Και το κάναμε χωρίς χρήματα. Προσπαθήσαμε να βρούμε επενδυτή, αλλά κανείς δεν ήθελε να επενδύσει στην ιδέα μας, και γιατί η αγορά δεν πήγαινε καλά και επιπλέον ήμασταν παντελώς άγνωστοι. “Αυτοί οι δύο δαιμονισμένοι αδερφοί με τις τρελές τους ιδέες” έλεγαν όταν μας έβλεπαν. Πείσαμε όμως δύο Αυστραλούς προγραμματιστές να δουλέψουν μαζί μας. Πήγαμε Αυστραλία, επιστρέψαμε και δουλεύαμε όλοι μαζί από τις κρεβατοκάμαρες των σπιτιών μας. Στο τέλος, κι αφού οι αγορές είχαν ηρεμήσει, ένας μεγάλος επενδυτής από την Καλιφόρνια ενδιαφέρθηκε για το project μας. Τελικά δεν έβαλε λεφτά, αλλά μας σύστησε στη Google. Και η Google μας αγόρασε. Έτσι δημιουργήσαμε το Google Μaps που σήμερα το χρησιμοποιούν 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι κάθε μήνα. Είναι εκπληκτικό να πηγαίνουμε οπουδήποτε στον κόσμο, εκτός από την Κίνα, και να γνωρίζουν τη δουλειά που ξεκινήσαμε 25 χρόνια πριν.
-Τα αδέρφια Rasmussen λοιπόν, έβλεπαν φως εκεί που όλοι οι υπόλοιποι κοιτούσαν το σκοτάδι… Αν βρεις μια περιοχή για την οποία, απλά κανείς δεν ενδιαφέρεται και έχεις τις ιδέες, όπως ήταν η περίπτωση του αδερφού μου που ήθελε να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό ένα υπάρχον πρόγραμμα, παίρνεις τον “χώρο” να το κάνεις αφού κανένας άλλος δε βρίσκεται εκεί. Αυτή είναι μια καλή διαδρομή. Γιατί αν πας εκεί που είναι όλοι οι άλλοι, τότε τα πράγματα είναι δυσκολότερα.
-Το γεγονός ότι δεν είχατε οικονομική υποστήριξη τότε, είναι αυτό που σας έκανε angel investor σήμερα; Ναι, ισχύει αυτό, κατά κάποιον τρόπο. Αν δεις τα πέντε μεγαλύτερα projects στα οποία εργάζομαι και συγκρίνεις τα λεφτά που απέφεραν και τα συγκρίνεις με αυτά που είχαμε όταν ξεκινήσαμε το Google Maps ήταν σχεδόν το αντίστροφο, δεν υπήρχε καμία σχέση ανάμεσα στα κόστη τους. Για το Google Maps δεν λάβαμε ούτε λεπτό του ευρώ! Δεν είχαμε να φάμε τότε. Έπρεπε να κάνουμε άσχετες δουλειές με σύμβαση για να ζήσουμε. Οι πιστωτικές μας κάρτες είχαν φτάσει στο ανώτατο όριο. Σε αντίθεση με το Google Wave που κάναμε μετά -και ήταν μια θεαματική αποτυχία, για την οποία όμως πήραμε 25 εκατομμύρια δολάρια από τη Google. Επιπλέον του ποσού μας παρείχαν 60 μηχανικούς υπολογιστών για να δουλέψουν πάνω στο εγχείρημα. To οποίο απέτυχε. Πράγμα που σήμαινε για εμένα ότι η πενία των μέσων μου έδινε μια μορφής διαύγεια, καθαρότητα σκέψης. Η έλλειψη άγχους της ευθύνης των χρημάτων εξασφάλιζε έναν πιο καθαρό τρόπο σκέψης. Αλλά και η Google όταν ξεκίνησε ήταν μόνο έξι μηχανικοί όταν λανσάρισαν το πρώτο τους πρόγραμμα.
–Πιστεύετε ότι το μέλλον της καινοτομίας βασίζεται σε μικρές και ευκίνητες ομάδες; Ή σε μεγάλους εταιρικούς οργανισμούς; Ισχύουν και τα δύο. Θεωρώ πως και οι δύο τύποι ομάδων πρέπει να δουλέψουν μαζί. Συχνά άλλου τύπου καινοτομίες μπορούν να παράγουν οι μικρές ομάδες και άλλου τύπου οι μεγάλες που διαθέτουν και βιομηχανική δύναμη. Ένα καλό παράδειγμα είναι η OpenAI που άλλαξε τελείως τον κόσμο με το ChatGPT. Ξεκίνησε μια πραγματική τεχνολογική επανάσταση μετά από αυτό. Αλλά πολλές από τις τρέχουσες τεχνολογίες που χρησιμοποιεί η OpenAI δημιουργήθηκαν από τη Google. Aλλά από την άλλη, μια μεγάλη εταιρεία σαν την Google δεν μπορεί να είναι αρκετά τολμηρή για να λανσάρει κάτι τέτοιο φοβούμενη ίσως τις τυχόν επιπλοκές σε επίπεδο PR. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρουν δουλειά κάποιοι ερευνητές σε μια εταιρεία σαν την OpenAI που δεν είχε τέτοιους φόβους αφού ήταν ευκολότερο για ένα startup να ξεκινήσει κάτι τέτοιο. Πολύ γρήγορα η OpenAI έγινε τεράστια εταιρεία. Aλλά από την άλλη πλευρά, υπάρχουν projects που χρειάζονται μεγάλη βιομηχανική υποστήριξη. Ειδικά αυτά που ζητούν υποστήριξη για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Επομένως ένα υγιές “οικοσύστημα” χρειάζεται την παρουσία και των δύο, μεγάλων και μικρών εταιρειών.
-Σαν τα μεγάλα και τα μικρά ψάρια… Ακριβώς. Το Google Μmaps το δημιούργησε μια μικρή εταιρεία αλλά χρειάστηκε ένας κολοσσός για να το κάνει παγκόσμια επιτυχία. Γενικότερα, αυτό που πέρασε η επιτυχία των εταιρειών της Sillicon Valley ήταν μια καινούργια κουλτούρα για το πώς μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν να είναι πιο ευκίνητες και καινοτόμες. Όταν μπήκα στη Google, των 2.000 υπαλλήλων τότε, με μια εταιρεία δικιά μου 4 υπαλλήλων, νιώθαμε ότι μπορούσαμε να κινηθούμε το ίδιο γρήγορα με πριν. Παρά το μέγεθός της, η Google διατηρούσε μια κάποια ευκινησία. Βέβαια δεν ξέρω αν τη διατήρησε αφού όταν αποχώρησα από εκεί, η εταιρεία έφτασε τους 200.000 υπαλλήλους σε λιγότερο από μια δεκαετία.
-Ήταν παρόμοια η εμπειρία σας σαν μηχανικός στη Facebook; Όταν μπήκα στη Facebook, το 2010, ήταν το ίδιο μεγάλη με την Google την περίοδο που με είχε προσλάβει. Είχε πλάκα γιατί παρότι ήταν μεγάλη εταιρεία ήθελε να διατηρήσει τη φιλοσοφία της start-up.
–Ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα; Το 1992 ήρθα εδώ, γύρω στα είκοσι μου, αναζητώντας μια “θεά” (σ.σ. εννοεί την Ελληνίδα γυναίκα του). Πάντα ήμουν ερωτευμένος με αυτήν τη γυναίκα που τυχαίνει να είναι Ελληνίδα και αυτό δεν είναι σύμπτωση. Ήρθαμε να εγκατασταθούμε εδώ πριν από 4μιση χρόνια…
–Η covid άλλαξε τις ζωές πολλών ανθρώπων. Ναι, το ξέρω. Ήμασταν στη Νέα Υόρκη που ήταν ένα τρελό μέρος για να ζεις κατά τη διάρκεια της καραντίνας και παρακολουθούσαμε την κατάσταση στην Ελλάδα που την διαχειρίστηκε, μην σας ακουστεί περίεργο, πολύ καλύτερα. Κάποια χρόνια νωρίτερα, έδωσα την καλύτερη ομιλία μου στο Tedx Athens του 2012 κι αυτό γιατί την είχε γράψει η γυναίκα μου. Τότε όχι μόνο δεν υπήρχε αισιοδοξία, αλλά όλοι ήταν στα όρια της κατάθλιψης. Όταν μετακομίσαμε εδώ, πριν το 2020, μείναμε έκπληκτοι από τη γέννηση ενός start-up οικοσυστήματος που πριν 8 χρόνια δεν υπήρχε! Αυτή η κρίση, που δεν θα ευχόμουν να συμβεί σε κανέναν. έδωσε την ευκαιρία να αναπτυχθεί μια εντυπωσιακή start-up σκηνή στην Αθήνα. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης και η νομοθεσία για να δημιουργηθεί μια εταιρεία. Με αποτέλεσμα η σκηνή της Αθήνας να είναι η πιο νέα αλλά και η πιο δυναμική και γρήγορα αναπτυσσόμενη στην Ευρώπη. Αυτό ήλθε να αγκαλιάσει η διοργάνωση του φεστιβάλ Panathenea όπου είμαι και μέντορας.
Φωτογραφίες: Courtesy of Lars Rasmussen