Τα ισχυρότερα υγρά όπλα για την υπέρτατη των μαχών ολοκληρώνουν την απόλαυση.
Η πλούσια ιστορία μας να είναι γεμάτη με θρυλικές μάχες που κατέδειξαν το θάρρος, την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό των Ελλήνων. Ομως όλοι κατά βάθος ξέρουμε ότι η πλέον επική μάχη είναι αυτή της δεύτερης Πέμπτης των Αποκριών αλλά με το ιερό χρέος προς την πατρίδα και την ορθοδοξία να επιτάσσει την επανάληψη της κάθε χρόνο αδιαλείπτως.
Αυτή την ιστορική μέρα, οι Ελληνες με μόνα όπλα τους τα χέρια, ένα πιρούνι και (σπανίως!) ένα μαχαίρι που δεν έχει ακονιστεί σωστά ποτέ, καλούνται να αντιμετωπίσουν ορδές πρωτεΐνης και λίπους που αποβιβάζονται από αμέτρητες σχάρες αποφασισμένες να μην αφήσουν κανέναν ζωντανό. Μια μάχη έτσι και αλλιώς άνιση, που όμως μπορεί να γραφτεί στις χρυσές σελίδες της ιστορίας αν οι …πατριώτες διαθέτουν το σωστό, υγρό όπλο.
Μονόδρομος η “επιθετικότητα”
Οποιες και να είναι η επιλογές στο τραπέζι Τσικνοπέμπτη σημαίνει λίπος και εμείς θα πρέπει να βρούμε κάποιον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε. Η θεωρία προτείνει τανίνες και πράττει ορθά, αφού τα στυφά στοιχεία που ένα κρασί παίρνει από τις φλούδες ή και από το βαρέλι, καταφέρνουν να “κόψουν” την λιπαρότητα στεγνώνοντας το στόμα το οποίο θα …γρασαριστεί στην συνέχεια από την επόμενη μπουκιά σε ένα αέναο “ρολόι” ηδονής.
Ομως οι τανίνες δεν έχουν να ισορροπήσουν μόνο το λίπος αλλά και τα γλυκά στοιχεία του ίδιου του κρασιού! Ετσι οι άφθονες τανίνες που έχουν ένα Merlot ή ένα Syrah δυστυχώς είναι απασχολημένες στα ενδοοικογενειακά προβλήματα της αντιμετώπισης του γλυκού φρούτου και της άφθονης αλκοόλης που αμφότερες οι ποικιλίες διαθέτουν και όχι στην μάχη με το κρέας.
Αποφύγετε επομένως τις κατάμαυρες, πληθωρικές ερυθρές “κρασάρες” (έστω και αν παντού διαβάζετε το αντίθετο!) και προτιμήστε κρασιά που εκτός από τανίνες να διαθέτουν υψηλή οξύτητα και μετρημένη γλύκα. Κρασιά δηλαδή που η ισορροπία τους να γέρνει σαφώς προς την μεριά της επιθετικότητας και τα οποία δύσκολα θα μπορούσατε να απολαύσετε ξεροσφύρι. Αυτή η περίσσεια αγριάδα όμως είναι αυτή που θα καλεστεί να τα βγάλει πέρα με το κοψίδι και συνεπώς η απουσία της θα μετατρέψει το έπος σε μαύρη σελίδα της ιστορίας…
Ποια ερυθρά θα “τελειώσουν τη δουλειά”;
Η Ελλάδα διαθέτει το Ξινόμαυρο, άρα έχει στην κατοχή της ένα όπλο που θα έκανε ακόμα και τον James Bond να σκάσει από την ζήλια του. Οξινο, στυφό και με μέτριο σώμα, το σπουδαίο σταφύλι της βόρειας Ελλάδας αποτελεί μια κορυφαία επιλογή, η οποία μάλιστα αν προέρχεται από τη Νάουσα, το Αμύνταιο, την Γουμένισσα ή τη Ραψάνη θα διαθέτει και ΠΟΠ κύρος.
Μεγάλη και εδώ η μάχη του με το Αγιωργίτικο, αφού το έτερο των γηγενών ερυθρών super star θα χαρίσει εξίσου έντονες συγκινήσεις, ιδιαίτερα αν κανείς προτιμήσει τις πιο κλασσικές Νεμέες από τις cuvèe “γυμναστηρίου”.
Μια ματιά προς θάλασσα μεριά θα αποκαλύψει και άλλες ταιριαστές επιλογές αφού το Αιγαίο και η Κρήτη διαθέτουν την χαμηλή σε γλύκα αλλά υψηλή σε τανίνες Μανδηλαριά. Με την αρωγή του Κοτσιφαλιού στην Κρήτη και της Μονεμβασιάς στην Πάρο προσφέρει αρκετές ΠΟΠ ετικέτες που επιπλέον δεν είναι και ιδιαίτερα ακριβές, κάτι που συνάδει και με το casual-brutal της περίστασης.
Φυσικά κανείς δεν θα πρέπει να αποκλείσει την διεθνή βοήθεια, έστω και αν αυτή έρχεται στο πρόσωπο ενός Cabernet Sauvignon, ενός Nebbiolo ή ενός Sangiovese και όχι ενός λόρδου Βύρωνα…
Δεν λέμε “όχι” στο λευκό
Εντάξει, τα ερυθρά έχουν την τιμητική τους την Τσικνοπέμπτη όμως κανείς δεν θα πρέπει να υποεκτιμήσει την ικανότητα κάποιων λευκών να καταπλήξουν στο τραπέζι. Φυσικά εδώ η οξύτητα είναι αυτή που θα χτίσει την αγριάδα, αν και μπορούμε να συμπληρώσουμε τανινούλες τόσο από το βαρέλι όσο και από την χοντρή φλούδα κάποιων ποικιλιών, έστω και αν αυτή δεν είναι σκουρόχρωμη. Τα βαρελάτα Ασύρτικα της Σαντορίνης προφανώς είναι τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό, όμως -λόγω τιμής- είναι και τα πρώτα που φεύγουν, αφήνοντας χώρο για εξαιρετικούς εκτός νησιού εκπροσώπους όπως το Γερακλής Βορέας της Ευάμπελου Γης και το Hδυσμα Δρυός του κτήματος Τέχνη Οίνου.
Εννοείται βέβαια ότι δεν πρέπει να προσπεράσουμε και τα πληθωρικά Chardonnay, αρκεί αυτά να συμπληρώνουν τον βαρελάτο όγκο τους με λεμονάτο νεύρο όπως πράττουν τα Πρόποδες του Ζαφειράκη και Chardonnay του Κατσαρού.
Τσίκνισε the trendy pink way!
Ιεροσυλία; Πιθανώς, όμως σχεδόν κάθε μοντέρνα τάση στην ζωή θεωρείται ως τέτοια! Ας αμαρτήσουμε τουλάχιστον με στυλ, αποφεύγοντας πολύ ελαφριά αλλά και μυρωδάτα ροζέ. Γιατί όσο υπέροχο και να είναι ένα ροζέ Μοσχοφίλερο πόσο πιθανό είναι να ταιριάξουν τα τριανταφυλλένια χνώτα του με αυτά ενός ζυγουριού; Ως εκ τούτου αναζητήστε συντρόφους ανάμεσα σε δυνατά αλλά και αυστηρά ροζέ από ποικιλίες όπως Cabernet Sauvignon, Merlot, Ξινόμαυρο και Grenache Rouge.
Ρετσίνα, now you’re talking!
Αν αυτή δεν είναι η κατάλληλη περίσταση για να φέρετε μια Ρετσίνα στο τραπέζι τότε ποια είναι; Την στιγμή μάλιστα που οι κορυφαίες Ρετσίνες “τα σπάνε” με την υψηλή ποιότητα αλλά και το μοντέρνο στυλ τους. Είτε κανείς επιλέξει τις πιο μαλακές από Σαββατιανό είτε τις πιο άγριες από Ασύρτικο το σίγουρο είναι ότι θα βρεθεί μπροστά σε κρασιά με φοβερή δύναμη και ένταση στο στόμα, ικανές να τα βγάλουν πέρα ακόμα και με την πιο βουκολική σχάρα. Πάντως μην θεωρήσετε το μοναδικό αυτό παραδοσιακό κρασί μια low budget εναλλακτική, αφού οι premium Ρετσίνες έχουν και premium τιμές…