Δεν είμαι ποδοσφαιριστής, αλλά υποθέτω ότι η ύψιστη καταξίωση για κάθε επαγγελματία του αθλήματος είναι να πάρει μεταγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης ή κάποιον άλλο ανάλογο σύλλογο –κολοσσό του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Το La Place de Bordeaux θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκφράζει κάτι ανάλογο στον χώρο του κρασιού: τον πλέον ποθητό εμπορικό δίαυλο παγκοσμίως, αλλά και την ύψιστη καταξίωση για κάθε ετικέτα που θέλει να λέγεται μεγάλη. Τι είναι όμως το La Place και πώς ξεκίνησε; Θα πρέπει να γυρίσει κανείς 8 αιώνες πίσω για να δώσει την απάντηση, περίοδο κατά την οποία οι αριστοκράτες παραγωγοί δεν ήταν πρέπον να συναναστρέφονται την “παρακατιανή” κάστα των οινεμπόρων. Ετσι ήλθε στο προσκήνιο ο ρόλος του courtier, του ανθρώπου δηλαδή που λειτουργούσε ως μεσάζων για την πώληση.
Το La Place de Bordeaux δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα και όπως υποδηλώνει το όνομά του ανέλαβε τον ρόλο του courtier για τα κρασιά του Μπορντό. Εγινε ως εκ τούτου ο ύψιστος courtier του πλανήτη, αφού τα μυθικά Chateau της περιοχής αντιπροσώπευαν -και εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν- την απόλυτη δύναμη και το μέγιστο κύρος στον οινικό κόσμο. Εναν ρόλο που το La Place κρατά ακόμα και σήμερα, μιας και οι διάσημοι πύργοι δεν διαθέτουν αντιπροσώπους ανά τον κόσμο, αλλά διαμέσου του La Place προπωλούν την παραγωγή τους σε 300 negociant, οι οποίοι με τη σειρά τους διοχετεύουν τα πολύτιμα κρασιά σε μεγαλέμπορους και εκλεκτές κάβες σε κάθε γωνιά της γης. Ετσι οι πύργοι δεν χρειάζεται να έχουν διεθνή δίκτυα και πωλητές, ούτε να σπαζοκεφαλιάζουν για το πώς θα μοιράσουν μια παραγωγή που εξ ορισμού είναι κατά πολύ μικρότερη της ζήτησης. Γιατί μέσω του δικτύου του το La Place αναλαμβάνει να μοιράσει δίκαια και με ευρεία διασπορά την παραγωγή τους, αλλά και να τους απαλλάξει από οικονομικές απώλειες που θα είχαν αν κάποιοι εισαγωγείς τους αντιμετώπιζαν προβλήματα, διασφαλίζοντας έτσι μια σταθερότητα που αποδείχθηκε πολύτιμη κατά τους πρόσφατους, δύσκολους καιρούς του Covid-19.
Για αιώνες, αποκλειστικός μεσάζων του Μπορντό, το La Place, άνοιξε τα φτερά του και σε κρασιά από άλλες χώρες, αρχικά λόγω των joint -venture παραγωγών της περιοχής, Ετσι το Χιλιάνικο Almaviva και το Καλιφορνέζικο Opus One –αμφότερα project της οικογένειας Rothschild-ήταν οι πρώτες μη Μπορντολέζικες ετικέτες που διατέθηκαν μέσω του La Place, το 1998 και 2004 αντίστοιχα.
Ομως η μεγάλη επανάσταση έλαβε χώρα το 2009 με την είσοδο του Masseto, του ξακουστού super Tuscan που δεν είχε κανέναν δεσμό με το Μπορντό. Η πτώση του …τείχους του La Place οδήγησε στον σταδιακό εμπλουτισμό του portfolio με κρασιά απ’ όλο τον κόσμο, γεγονός που το αναγκάζει να ανοίξει δύο φορές τις πόρτες του ετησίως: μία την άνοιξη για την προπώληση των κρασιών του Μπορντό και μία τον Σεπτέμβριο για τις υπόλοιπες σπουδαίες ετικέτες -80 περίπου στον αριθμό- από 8 χώρες. Φυσικά η Τοσκάνη και η Καλιφόρνια έχουν την τιμητική τους με 25 και 18% αντίστοιχα, όμως ο κατάλογος περιλαμβάνει πλέον και μια Σαμπάνια –την Phillipponat Clos de Goisse- αλλά και 2 κρασιά από τη Νέα Ζηλανδία -τα Le Sol Syrah και Aroha Pinot Noir του οινοποιείου Graggy Range.
Προφανώς η συμμετοχή μιας ετικέτας πλάι σε αυτή την dream team των Μπορντολέζικων και λοιπών κρασιών-μύθων, αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική τιμή για έναν παραγωγό, αλλά και καταξίωση για την χώρα του. Ομως δεν είναι μόνο το κύρος του La Place ή η διείσδυση στους 300 εκλεκτούς negociant του δικτύου, που καθιστούν την επιλογή μιας ετικέτας ως το μεγαλύτερο όνειρο γι’ αυτόν. Ακόμα και οφέλη λιγότερο προφανή -όπως για παράδειγμα η ύπαρξη release date από το La Place, γεγονός που φέρνει εν μια νυκτί την εν λόγω ετικέτα στα χείλη όλων των σοβαρών οινόφιλων και συλλεκτών του κόσμου- είναι από μόνα τους ικανά να εκτινάξουν το κύρος ενός brand.
Βέβαια, το να πάρεις μεταγραφή στη Ρεάλ μπορεί να εκπληρώνει το όνειρό σου, δεν εξασφαλίζει όμως ότι θα κάνεις και μια επιτυχημένη καριέρα σε αυτήν. Συνεπώς, το να απαρνηθείς ένα επιτυχημένο δίκτυο για τη λάμψη του La Place δεν είναι ένα win-win situation. Ναι, το Masseto αναρριχήθηκε από 9ο πιο ποθητό κρασί της Ιταλίας σε 2ο, μετά την επιλογή του από το La Place και η τιμή της Clos de Goisses “τσίμπησε” 43%(!) σε λιγότερο από έναν χρόνο, όμως για κάθε τέτοιο success story υπάρχει τουλάχιστον άλλο ένα που τα πράγματα δεν πήγαν καλά.
Σε κάθε περίπτωση πάντως το La Place de Bordeaux είναι το …la place στο οποίο κάθε παραγωγός ονειρεύεται να βρίσκεται. Και επειδή τα όνειρα είναι τσάμπα, μπορούμε κι εμείς ως οινόφιλοι να ονειρευτούμε ότι στο μέλλον ένα ελληνικό κρασί -από τη Σαντορίνη φαντάζομαι! -θα περιληφθεί στους περίφημους καταλόγους του.