Δεν πήγες διακοπές; Δεν τρέχει τίποτα. Μπορείς να σηκώσεις το βλέμμα και να δεις την Αθήνα όπως είναι: μια πόλη που, ενόσω εσύ την κατηγορείς για όλα, εκείνη εφευρίσκει τρόπους να σου θυμίζει πως δεν είσαι παγιδευμένος.
Το NEW Hotel δεν είναι για μένα μια ανακάλυψη. Είναι καταφύγιο. Το επιλέγω εδώ και χρόνια για δουλειά, για συναντήσεις με φίλους, για dinner. Είναι από τα λίγα μέρη στο κέντρο που κρατάνε ακόμα χαρακτήρα: δεν αλλάζουν για να είναι επίκαιρα. Είναι απλώς σταθερά σωστά. Και όμως, μόνο πρόσφατα ανέβηκα για πρώτη φορά στον 7ο όροφο, στην ταράτσα. Art Lounge, λέγεται. Και είναι αυτό ακριβώς: μια τέχνη στην έννοια της ανάσας. Δεν χτίστηκε για να φωτογραφίζεται αλλά για να βιώνεται. Στον 7ο, αλλά αισθάνεσαι πιο ψηλά.
Η πόλη μπροστά σου σαν αναστεναγμός
Ακρόπολη, Λυκαβηττός, Πειραιάς. Και αυτό το αργό, ελληνικό ηλιοβασίλεμα που σε κάνει να συγχωρείς όσα σε βασάνισαν μέσα στην ημέρα. Ξαφνικά η Αθήνα είναι μικρή σαν νησί και μεγάλη σαν υπόσχεση. Ήσυχη, σοφιστικέ, ανεπιτήδευτα ωραία.
Το ίδιο το ξενοδοχείο είναι μια ιστορία. Ιδρύθηκε από την οικογένεια Ιωάννου (όνομα-κλειδί στην ελληνική σύγχρονη τέχνη) και σχεδιάστηκε από το βραβευμένο βραζιλιάνικο design δίδυμο Humberto & Fernando Campana, τους πρωτομάστορες της δημιουργικής ανακύκλωσης. Αντικείμενα από το παλιό ξενοδοχείο μετατράπηκαν σε έργα τέχνης, οι τοίχοι μιλούν, το lobby είναι ένα curated installation. Δεν το επισκέπτεσαι. Tο παρατηρείς.
Και μετά κάθεσαι. Στο τραπέζι, με ένα ποτήρι κρασί και το αεράκι να σου χαϊδεύει το πρόσωπο σαν κάτι που είχες ξεχάσει ότι χρειαζόσουν. Και έρχεται το φαγητό. Και καταλαβαίνεις πως τίποτα εδώ δεν είναι για εντύπωση. Όλα είναι για εμπειρία.
Ο σεφ, Μπάμπης Κουντούρης, δεν κάνει φιγούρα. Κάνει κάτι πολύ πιο δύσκολο: φτιάχνει φαγητό που έχει αίσθηση. Γεύση, συναίσθημα, μνήμη. Και να τι δοκιμάσαμε:
–Πελαγίσιο λαβράκι Raw με vinaigrette αυγοτάραχου, ροδάκινο και piment d’Espelette. Μια μπουκιά Ελλάδα.
–Παντζάρι ψητό με γαρίφαλο, γιαούρτι και καμένο αμυγδαλοβούτυρο. Ισορροπία γήινη, γλυκιά, ξινή, πικρή.
–Crème Brûlée φέτας με καρπούζι, με vinaigrette πικάντικης μέντας. Σαν ανάμνηση σε αυλή της Κρήτης σε σύγχρονη εκδοχή.
–Αρνίσια κεφτεδάκια με βουτυρένια σάλτσα ντομάτας, μπεσαμέλ και gremolata λεμονιού. Λίγο παιδικό, λίγο comfort, πάνω απ’ όλα φίνο.
–Αρνί κότσι μπρεζέ με τραχανά και στακοβούτυρο. Ένα ταξίδι από την Κρήτη μέχρι τη Γαλλία και πίσω.
–Γιουβέτσι αστακού με ψητή ντομάτα φούρνου και βούτυρο αστακού με μπούκοβο. Ελλάδα, καλό κρασί, καλή παρέα. Αυτό.
-Και το αγαπημένο μου: Σφυρίδα στα κάρβουνα με ρεβυθάδα κοκκινιστή Σίφνου και ψητό πελτέ. Θα μπορούσα να τρώω μόνο αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου -ή σχεδόν.
Αν φέτος δεν φύγεις, δεν έγινε τίποτα. Μείνε. Η Αθήνα έχει πράγματα να σου δείξει, αρκεί να σταματήσεις να φεύγεις από μέσα σου. Και ξεκίνα από ένα μέρος που ήταν πάντα εκεί. Αλλά μόλις τώρα το είδες.
Και μην ξεχνάτε: ό,τι κάνετε, να το κάνετε με στυλ και μονάχα για την ψυχούλα σας.
@itsamansclass