Μία από τις πιο αναγνωρίσιμες interior designers της Ελλάδας, που έγινε viral στα εγχώρια media, συνδυάζοντας ταλέντο, εργατικότητα και αισθητική.
Το ενδιαφέρον γύρω από τη Μαρία Καρδάμη δεν περιορίζεται μόνο στα πρόσωπα που συνεργάζεται, αλλά και στο ιδιαίτερο ύφος της: μια φιλοσοφία «quiet luxury», όπου η πολυτέλεια δεν επιδεικνύεται αλλά υπονοείται μέσα από τη λεπτομέρεια, τα φυσικά υλικά και την αίσθηση ισορροπίας που αποπνέουν οι χώροι που δημιουργεί. Με σπουδές στην Ελλάδα και στο Λονδίνο, έχει καταφέρει να συνδυάσει τη μεσογειακή ευαισθησία με μια κοσμοπολίτικη ματιά, δημιουργώντας έργα που κερδίζουν τις εντυπώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η συνέπεια στο προσωπικό της brand την καθιέρωσαν ως ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα του σύγχρονου design. Παρακάτω ακολουθούν δέκα προσωπικοί της μονόλογοι πάνω στο interior design.
1. Όταν το design γίνεται τρόπος ζωής
«Δεν υπήρξε μια συγκεκριμένη στιγμή, ήταν μια διαδρομή που με οδήγησε εκεί. Όσο περνούσαν τα χρόνια, καταλάβαινα ότι δεν με ενδιέφερε μόνο η αισθητική, αλλά η ενέργεια ενός χώρου· το πώς επηρεάζει τη διάθεση, τη σκέψη, την καθημερινότητα. Το design για μένα είναι τρόπος παρατήρησης, βλέπω τους ανθρώπους, τις πόλεις, τα ταξίδια μέσα από αυτό το φίλτρο. Είναι μια διαρκής αναζήτηση ισορροπίας».
2. H προσωπική ζωή ως εμπόδιο στη δημιουργία
«Η αλήθεια είναι ότι το design δεν σου αφήνει περιθώριο απόστασης. Ένα έργο μπορεί να σε απορροφήσει πλήρως για μήνες· δεν υπάρχει “ώρα λήξης”. Έχω αναβάλει προσωπικά ταξίδια, οικογενειακές στιγμές, ακόμα και γιορτές, γιατί κάτι έπρεπε να ολοκληρωθεί σωστά. Με τα χρόνια μαθαίνεις να ζεις με αυτό -να αποδέχεσαι πως η δημιουργία έχει και τίμημα, αλλά και απίστευτη ανταμοιβή».
3. Ένας πελάτης που δεν λέει ποτέ “όχι”
«Όταν λείπει ο αντίλογος λείπει και η πρόκληση. Ο ρόλος του designer δεν είναι να ικανοποιεί κάθε επιθυμία, αλλά να τη μεταφράζει με κριτήριο και ισορροπία. Αν ο πελάτης δεν θέτει όρια, οφείλεις εσύ να τα θέσεις για να προστατεύσεις το έργο και τον χαρακτήρα του. Ο σεβασμός προκύπτει από την καθαρότητα των αποφάσεων, όχι από τη συμφωνία».
4. Περίεργες απαιτήσεις
«Θυμάμαι έναν πελάτη που ήθελε “κανένα κάθετο τοίχο” -έναν χώρο που να ρέει σαν αέρας. Αρχικά φάνηκε αδύνατο, αλλά τελικά το είδα ως πρόκληση. Δημιουργήσαμε ήπιες καμπύλες, φωτισμούς που κινούνται σαν σκιές, όγκους χωρίς απότομες διακοπές. Το αποτέλεσμα ήταν απροσδόκητα γαλήνιο. Καμιά φορά οι πιο παράξενες απαιτήσεις γεννούν τις πιο αυθεντικές ιδέες».
5. Η νέα έννοια της πολυτέλειας
«Η πολυτέλεια σήμερα έχει πάψει να είναι θέμα κόστους ή εντυπωσιασμού. Είναι περισσότερο εμπειρία, ατμόσφαιρα, ψυχραιμία. Ένας πολυτελής χώρος είναι αυτός που σε κάνει να χαλαρώνεις αμέσως, που έχει ισορροπία υφών, θερμό φως και λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται να το σκεφτείς. Είναι η πολυτέλεια τού να αισθάνεσαι ο εαυτός σου».
6. Το παρασκήνιο πίσω από τα μεγάλα έργα
«Υπάρχει πάντα ένας συνδυασμός χάους και συγκέντρωσης. Δεκάδες συνεργεία, λεπτομέρειες της τελευταίας στιγμής, αποφάσεις υπό πίεση. Όμως πίσω από αυτή την ένταση υπάρχει και μια απίστευτη ενέργεια ομάδας. Όταν όλα ολοκληρωθούν και ο χώρος “αναπνεύσει” για πρώτη φορά, νιώθεις μια σιωπή γεμάτη συγκίνηση -σαν να σταματά ο χρόνος».
7. “Πολεμιστής του φωτός”
«Το φως είναι ο αόρατος οδηγός μου. Από αυτό ξεκινά κάθε μελέτη -η φορά του ήλιου, οι σκιές, η θερμοκρασία της ημέρας. Ένα υλικό μπορεί να αλλάξει εντελώς ταυτότητα ανάλογα με το πώς το φωτίζεις. Το φυσικό φως είναι το πιο τίμιο εργαλείο του design: δεν επιτρέπει υπερβολές και αποκαλύπτει τα πάντα».
8. “Ξεκλειδώνοντας” τον πελάτη
«Είναι απολύτως θεμιτό. Οι χώροι είναι προσωπικοί, κουβαλούν αναμνήσεις, επιθυμίες, φόβους. Προσπαθώ να δω πίσω από την επιμονή, να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από κάθε απαίτηση. Αν τους δείξεις ότι ακούς πραγματικά, τελικά εμπιστεύονται τη διαδικασία και αφήνονται. Η συνεργασία είναι πάντα πιο δημιουργική από τη σύγκρουση».
9. Ο παράγοντας του “μη αναμενόμενου”
«Νομίζω αυτό που επαναλαμβάνω είναι η ανάγκη για αντίθεση, όχι κραυγαλέα, αλλά υπόγεια. Μ’ αρέσει ένας κλασικός χώρος με ένα σύγχρονο κομμάτι που “χαλάει” τη συμμετρία του ή ένα αυστηρό περιβάλλον με μια λεπτομέρεια που αιφνιδιάζει. Δεν με ενδιαφέρει το προφανές· πάντα αναζητώ μια μικρή ανατροπή, κάτι που θα κάνει τον χώρο να έχει προσωπικότητα. Για μένα, η ισορροπία προκύπτει μόνο όταν υπάρχει και λίγο ρίσκο».
10. The End
«Είναι η πιο έντονη στιγμή κάθε έργου. Ο χώρος είναι έτοιμος, αλλά ακόμα άδειος από ζωή· ακούς μόνο τον ήχο του δικού σου βηματισμού. Είναι ένα μείγμα συγκίνησης και αποφόρτισης, σαν να τελειώνει ένα ταξίδι. Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι η δική σου δουλειά σταματά, για να ξεκινήσει η ιστορία κάποιου άλλου».
www.mariakardami.com