Με τη μεγαλύτερη εγκατάσταση που έχει δημιουργήσει μέχρι σήμερα ο Ανδρέας Αγγελιδάκης κατακτά το Παρίσι στην πρώτη του ατομική έκθεση. Αναμενόμενο από τον εικαστικό που οργανώνει και συμμετέχει σε εκθέσεις στο εξωτερικό ενώ έργα του ανήκουν σε συλλογές Ευρωπαϊκών Μουσείων.
Αρχιτέκτονας, εικαστικός, επιμελητής εκθέσεων και αρθρογράφος. Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης έχει μια μεγάλα γκάμα ενδιαφερόντων και δράσεων. Χρησιμοποιεί το διαδίκτυο, τις αρχιτεκτονικές του σπουδές στο Columbia και την τεχνολογία για να δημιουργήσει εγκαταστάσεις με τις οποίες επισημαίνει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Για την πρώτη του ατομική έκθεση στο Παρίσι έστησε ένα σκηνικό με ερείπια – έπιπλα φτιαγμένα από αφρολέξ, βιντεοπροβολές, animation και αρχαιοελληνικούς κίονες και κάλεσε τους θεατές να δουν διαφορετικά τον εαυτό τους, τον κόσμο, την Ελλάδα.
«Το πρώτο μου καθήκον σαν αρχιτέκτονας ήταν να φτιάχνω μαλακά καταφύγια για μένα και τα ξαδέλφια μου με τα μαξιλάρια του καναπέ… Μέχρι και σήμερα κάνω το ίδιο προσκαλώντας τον θεατή να καθίσει πάνω σε μαλακά έπιπλα για να κουβεντιάσει, να ξεκουραστεί ή και να τους αλλάξει τελείως τη διάταξη» σημειώνει στο ίνσταγκράμ του με αφορμή την έκθεση.
Η μεγαλύτερη δημιουργία του μέχρι σήμερα παίρνει τη μορφή χώρου ανασκαφής, εργοταξίου ή night-club και γίνεται “Κέντρο για την Κριτική Εκτίμηση της Αρχαιότητας”, όπως είναι και ο τίτλος της έκθεσης. Ενα κέντρο που φιλοξενήθηκε στο Espace Niemeyer, το εμβληματικό κτίριο που είχε σχεδιάσει στο Παρίσι ο Οσκαρ Νιμάγιερ για τα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Βίντεο με τις αναζητήσεις του στο διαδίκτυο, ειδικός φωτισμός, ντίσκο μουσική, ένας αρχαιοελληνικός κίονας – το απόλυτο σύμβολο της Ελλάδας, που το βρίσκεις παντού ακόμα και στα σουβλατζίδικα όπως λέει- μαλακά έπιπλα.
Στόχος του ελληνο-νορβηγού δημιουργού είναι «να δούμε διαφορετικά τον εαυτό μας και την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο και την Ελλάδα», όπως θα επισημάνει ο Ντενί Περνέ, art curator της Audemars Piguet, του ελβετικού οίκου κατασκευής πολυτελών ρολογιών που του έκανε την ανάθεση στο πλαίσιο της Paris+ Par Art Basel. Λίγους μήνες παρουσίασε στην Μπολόνια στο Palazzo Βentivoglo τα Soft Ruins, τα μαλακά ερείπια φτιαγμένα από αφρολέξ, που έχουν ένα αισιόδοξο μήνυμα: αν ακόμη και τα σπασμένα κτίρια αξίζουν προσοχής τότε αξίζουν και οι άνθρωποι.
O Ανδρέας Αγγελιδάκης σπουδάζει αρχιτεκτονική στην Ελλάδα και στην Αμερική, αλλά δεν κτίζει κτίρια παρόλο που του αρέσουν. Από νωρίς τον γοήτευσε το ρίσκο κι η ελευθερία που έχει η τέχνη και την επιλέγει. Στην εικαστική του διαδρομή η αρχιτεκτονική γίνεται το μέσον για να εκφραστεί και να κριτικάρει το κοινωνικό πολιτικό σύστημα και τα δεινά της εποχής. Χρησιμοποιεί το διαδίκτυο – που θεωρεί ως πεδίο αλλαγών – για να πειραματιστεί, ασχολείται με τους χώρους, τα ερείπια, τα κτίρια, τις αρχαιότητες και διερευνά την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις κοινωνίες. Με εγκαταστάσεις, βιντεοπροβολές, animation και μακέτες κτιρίων, αφηγείται αλληγορικές, ποιητικές και σουρεαλιστικές ιστορίες σαν αυτές που παρουσίασε το 2014 στη μεγάλη αναδρομική έκθεση στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα, λίγο πριν μετακομίσει στη μόνιμη έδρα του στο κτίριο του Φιξ. Ενας σωρός από χαρτόκουτα αγορασμένα στο διαδίκτυο, μεταμορφώνεται σε κατοικία στο έργο Domesticated Mountain στo Troll, μια ιστορική πολυκατοικία μετατρέπεται σε βουνό για να ξεφύγει από την Αθήνα της κρίσης, στο Συννεφόσπιτο και στο Μενίρ ένα σύννεφο και ένας βράχος παίρνουν τη μορφή σπιτιών. Στο έργο Casino μετατρέπει τον χώρο αναψυχής σε οικονομικό πείραμα, ενώ στο Shell House φτιάχνει ένα σπίτι από αντικείμενα που βρήκε στην παραλία, -ένα κοχύλι κι ένα σφουγγάρι- αλλά και στο διαδίκτυο -μια τρισδιάστατη απεικόνιση ενός ανθρώπινου χεριού, μια αρχαία κολόνα κ.ά. Τίτλος της έκθεσης «Κάθε τέλος μια αρχή» που είναι και μια πρόταση προς διερεύνηση για όποιον θέλει να αλλάξει μονοπάτι.
Στην κορυφαία διοργάνωση τέχνης Documenta που φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 2014 δημιουργεί τη «Βουλή των Σωμάτων» (Demos), μια μαλακή κατασκευή από 68 μπλοκ ερειπίων που συναρμολογούνται ανάλογα με τη διάθεση των επισκεπτών. Παράλληλα, με τα επιτοίχια έργα του (Unauthorized) εξιστορεί τι γινόταν στην πρωτεύουσα της χώρας τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60, με τις αντιπαροχές και τα αυθαίρετα που είχαν μοναδικό σκοπό το κέρδος. Ασκεί κριτική στις «εξωτερικές δυνάμεις», τη νομοθεσία, το πολιτιστικό σύστημα και τους εργολάβους που διαμόρφωσαν την Αθήνα σε μοντερνιστική πόλη του κέρδους. Αλλοτε αντιμετωπίζει το αστικό περιβάλλον και την κουλτούρα του με χιούμορ, όπως στην έκθεση “A Submissive Acknowledgment of Powerlessness» στην γκαλερί Breeder, προσθέτοντας κείμενα πάνω στα γκράφιτι που έχουν καλύψει εξ ολοκλήρου στις πολυκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας. Ισως έτσι αποκτήσουν επιτέλους αξία.
Εργα του Ανδρέα Αγγελιδάκη περιλαμβάνονται στις συλλογές του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγου, του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας, του Nouveau Musee National του Μονακό, του Schloß Freudenberg στο Wiesbaden, της Staatliche Kunstsammlungen της Δρέσδης και της Zabludowicz Collection στο Λονδίνο.
www.angelidakis.com