Γιατί μια φιάλη από αυτό το διάσημο Merlot του Μπορντό διατίθεται σε “στρατοσφαιρικές” τιμές; Αυτή είναι η ιστορία.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους επιβλητικούς πύργους του Μπορντό -που δικαιολογούν και κτιριακά τον όρο Chateau ο οποίος στην περιοχή χρησιμοποιείται στη θέση της λέξης “κτήμα”- οι εγκαταστάσεις του Petrus μάλλον θυμίζουν μια σχετικά ταπεινή εξοχική έπαυλη. Oμως το κόκκινο κρασί που παράγεται εκεί μάλλον διαθέτει τα περισσότερα καράτια από όλα τα άλλα …χρυσά κρασιά του Μπορντό. Τοποθετημένος σε ένα μικρό πλατό στα ανατολικά σύνορα της κοινότητας του Pomerol –που βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Μπορντό- o αμπελώνας του Petrus μετρά “μόλις” 110 στρέμματα και είναι φυτεμένος αποκλειστικά με Merlot που καλλιεργείται με μοναδικό πάθος από την οικογένεια Moueix. Βέβαια εκτός από τον σπουδαίο παραγωγό, το χέρι της έχει βάλει και ο δημιουργός, τοποθετώντας κάτω από τον πηλό ένα μοναδικό για την περιοχή υπέδαφος, ασυνήθιστα πλούσιο σε σίδηρο.
Η ιστορία του κτήματος ξεκινά στα τέλη του 1700, με το κρασί να συγκαταλέγεται ήδη από τότε ανάμεσα στα κορυφαία της κοινότητας. Ομως το πρώτο σκαλί για την επιτυχία ήρθε σχεδόν έναν αιώνα μετά, όταν και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην έκθεση του Παρισιού το 1878. Διάκριση σημαντική για την εποχή, που οδήγησε τις τιμές του σε επίπεδα ανάλογα των 2eme Cru Classe από την (τότε ακριβότερη) αριστερή όχθη.
Τα πράγματα πέρασαν από το εξαιρετικό στο σπουδαίο, κατά τη διάρκεια της 15ετίας που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν και τα ηνία του Petrus κράτησε η κα Edmont Loubat. Η ιδιοκτήτρια του ομώνυμου ξενοδοχείου της Libourne και παθιασμένη αμπελουργός, όχι μόνο στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων μετά τον θάνατο της συζύγου της, αλλά και με τις καλλιεργητικές της επιλογές -που βρήκαν αμέτρητους μιμητές- έφερε το κτήμα στην κορυφή του Μπορντό. Ο διανομέας της Jean Pierre Moueix απέκτησε σταδιακά την ιδιοκτησία μετά τον θάνατό της, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο το κύρος του Petrus, με την οικογένεια Moueix να έχει σήμερα πουλήσει το 20% αυτής της φλέβας οινικού χρυσού στον Κολομβιανό κροίσο Alejandro Santo Domingo έναντι 200 εκατ. δολαρίων.
Το αγαπημένο κρασί της οικογένειας Kennedy, αλλά και του Ωνάση, έγινε ένα status symbol, όμως με τον μοναδικό συνδυασμό σαρκώδους πλούτου και αέρινης φινέτσας, αλλά και την αρωματική πολυπλοκότητα τρούφας, βιολέτας, μελανιού και μαύρου φρούτου, κατάφερε να κερδίσει και τους πλέον απαιτητικούς κριτικούς, με 9 χρονιές του να έχουν αποσπάσει το απόλυτο 100/100 από τον Robert Parker, τον πλέον επιδραστικό των κριτικών.
Τα 45χρονα αμπέλια του Petrus παράγουν κατά μέσο όρο 30.000 φιάλες για τη μια και μοναδική ετικέτα του κτήματος. Νούμερο που μπορεί να φαντάζει μεγάλο στα ελληνικά μάτια, όμως αν συγκριθεί με τη σχεδόν 10πλάσια ποσότητα(!) άλλων μεγάλων μύθων του Μπορντό, όπως το Margaux, το Latour ή το Lafite Rothschild, είναι στην πραγματικότητα λιλιπούτειο. Προσθέστε εδώ και μια παγκόσμια ζήτηση από οινόφιλους -και μη- εκατομμυριούχους και θα κατανοήσετε γιατί μια φιάλη πρόσφατης εσοδείας του Petrus συνήθως τιμάται €3.500-€5.000. Βέβαια η κατηγορία αγοραστών της μυθικής ετικέτας που μόλις αναφέρθηκε μάλλον αποτελεί τη συντριπτική μειοψηφία, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών πρέπει να αναζητηθούν ανάμεσα σε επενδυτές που τη χρησιμοποιούν όπως μια μετοχή, μεταπουλώντας την με σκοπό το κέρδος. Και το Petrus με τις φοβερές δυνατότητες παλαίωσης που διαθέτει εγγυάται μεγάλο profit, θέτοντας συχνά εαυτόν ως πρωταγωνιστή σε auction των πλέον καταξιωμένων οίκων δημοπρασιών.
Οι κλασσικές φιάλες από μεγάλες χρονιές, όπως το 1961, μπορεί να φθάσουν ως και τα €15.000, όμως τα μεγάλα format του Petrus είναι αυτά που προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη ζάλη. Οπως μια εξάλιτρη φιάλη του 1989 που πουλήθηκε έναντι €35.000, 2 magnum του 1961 έναντι $80.000 ή μια Imperial (8lt) του 2015 που “καθάρισε” την πρώτη θέση των περσινών δημοπρασιών με τα €62.000 της. Αυτή η χρηματιστηριακή διάσταση των μεγάλων κρασιών -διάσταση που έχει αναλυθεί σε παλαιότερο άρθρο μου στο New Money- φθάνει σε τέτοια επίπεδα στην περίπτωση του Petrus, που συχνά δεν επιτρέπει στο μεγάλο αυτό κρασί να καταλήξει ποτέ στα ποτήρια! Και αν θεωρείτε το παραπάνω υπερβολή, σημειώστε ότι ο ίδιος ο Christian Moueix έχει εκφράσει πολλές φορές δημοσίως τον καημό του, ευχόμενος περισσότεροι άνθρωποι να πίνουν τα Petrus που αγοράζουν!
Και επειδή μάλλον θα μείνει με το μαράζι, αποφάσισε να αναζητήσει πιο αγνούς καταναλωτές έξω από τη στρατόσφαιρα, στέλνοντας φιάλες από την εξαιρετική χρονιά του 2000 στο διάστημα! Μέρος μιας μελέτης με αντικείμενο την επίδραση της έλλειψης βαρύτητας σε διάφορα προϊόντα, 12 φιάλες έμειναν στον διεθνή διαστημικό σταθμό ISS για περισσότερες από 400 μέρες πριν γυρίσουν στην γη.
Δεν ξέρω αν ο κύριος Moueix κατάφερε να προσελκύσει εξωγήινους οινόφιλους, σίγουρα πάντως εκτόξευσε το ύψιστο κύρος και τις τρομακτικές τιμές του Petrus πέρα από τη στρατόσφαιρα, αφού μια από τις εν λόγω φιάλες δημοπρατήθηκε -με τα έσοδα να πηγαίνουν στη χρηματοδότηση ερευνητικών προγραμμάτων στο διάστημα- έναντι €830.000! Τουλάχιστον ο τυχερός πλειοδότης πήρε ως μέρος του lot ένα ανοιχτήρι από μετεωρίτη για να την ανοίξει και μια …γήινη φιάλη του 2000 για τη γευσιγνωστική σύγκριση!
Εισαγωγική φωτογραφία: Getty Images / Ideal Image