Πέντε τύποι Ελλήνων οδηγών και οι τοπ διαδρομές τους – Εσείς ποιος τύπος είστε;

Σε τι διαφέρει ένα αυτοκίνητο από έναν ψυγειοκαταψύκτη; Τι ξεχωρίζει έναν οδηγό από τον χειριστή μιας τοστιέρας; Σκεφτήκατε ποτέ γιατί ο παγκόσμιος κινηματογράφος έχει δοξαστεί μέσα από αμέτρητα road movies ενώ δεν υπάρχει ούτε ένα microwave movie;

Η απάντηση είναι μία και μόνη: το συναίσθημα. Υπάρχει μία φροϋδική σύνδεση που δένει τις λαμαρίνες του αυτοκινήτου, τις στροφές της ασφάλτου και τους χτύπους της καρδιάς σε μία σχέση που δύσκολα μπορείς να την βάλεις σε καλούπια. Και που ακόμα πιο δύσκολα μπορείς να την εξηγήσεις με επιστημονικούς όρους. Κάτι που ισχύει πολύ περισσότερο για τον Έλληνα, για τον οποίο το αυτοκίνητο ήταν και παραμένει πέραν όλων των άλλων και το εισιτήριο της κοινωνικής του καταξίωσης. Μία γενετική πλέον πληροφορία, μέσα από την οποία επιβιώνει το εγχώριο οδηγικό οικοσύστημα, πολλές φορές αρκετά μακριά από τις συμβάσεις και τα «πρέπει» άλλων λαών.

Ο Έλληνας οδηγός έχει πολλούς ανθρωπότυπους και δεκάδες ιδιαιτερότητες που δύσκολα μπορούν να ταξινομηθούν και να μπουν κάτω από ταμπέλες. Εμείς επιλέξαμε πέντε από αυτούς και τους συνδέσαμε με την πιο ταιριαστή διαδρομή στην χώρα μας. Ένα «ζευγάρωμα» όπου τον πρώτο λόγο δεν έχει η λογική της μετακίνησης, αλλά το συναίσθημα που γεννά το ταξίδι και η ένωση ανθρώπου και μηχανής. Όσο το αυτοκίνητο δεν είναι, ακόμα, ένας ψυγειοκαταψύκτης και όσο η Θέλμα και η Λουίζ θα εκτοξεύονται στην αιωνιότητα μέσα σε μία Ford Thunderbird του 66, και όχι πάνω σε μία OLED των 66 ιντσών, τόσο και η σχέση του οδηγού με το αυτοκίνητο και την διαδρομή θα είναι μία από αυτές τις θαυμαστές μυστικές κρύπτες της ανθρώπινης επινοητικότητας από όπου που γεννιούνται οι πιο όμορφες ιστορίες.

Οδηγός: “Θέλμα και Λουίζ αλα Ελληνικά”
Διαδρομή: Αθηνών-Σουνίου
Μία από τις πιο όμορφες διαδρομές σε ολόκληρο τον πλανήτη βρίσκεται στην χώρα μας. Η Αθηνών-Σουνίου, και κυρίως το κομμάτι από την Φώκαια έως το Σούνιο, η λεγόμενη και ελληνική Ριβιέρα, είναι μία απόδραση «αμέσου δράσεως». Πρόκειται για έναν δρόμο που εκτός από την αισθητική απόλαυση προσφέρει δωρεάν και μία ψυχαναλυτική συνεδρία για όσους βρίσκονται σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι της ζωής τους. Ή έστω αναζήτησαν μία (δια-)φυγή «τσέπης» ακολουθώντας την καρδιά τους, για να γυρίσουν πίσω λίγο πιο σοφοί και αρκετά πιο ήρεμοι. Μία διαδρομή τύπου φαρμακευτικής αγωγής, που την παίρνεις πρωί-μεσημέρι-βράδυ, προ ή και μετά φαγητού, ένα ζακχαρόπηκτο οδηγικής ξεγνοιασιάς το οποίο έχει πάντα θεραπευτικά αποτελέσματα.
Καλοκαίρι ή χειμώνα, με βροχή ή ήλιο, ιδανικά χωρίς κίνηση, η Παραλιακή της Αθήνας είναι ένας καλός φίλος στον οποίο θα ακουμπήσεις πάνω του, θα τον εμπιστευτείς και θα του πεις όλα τα μυστικά σου. Και αυτός θα στο ανταποδώσει με ένα λυτρωτικό happy end, το ναό του Ποσειδώνα, εκεί όπου λες και συγκεντρώνεται όλο το φως και η δοξολογία της Ελλάδας σε λίγα τετραγωνικά πέτρας. Τι άλλο να ζητήσεις;
Εναλλακτική διαδρομή: Αθήνα-Επίδαυρος (από την Παλιά Εθνική). Λίγο μεγαλύτερη διαδρομή για πιο σοβαρές αποφάσεις αλλά εξίσου χαρισματική χάραξη και εκπληκτική γεωλογική και ιστορική πλοκή. Και με την ίδια ψυχοθεραπευτική (και οδηγική) επίδραση.

Οδηγός: “Ο Ιντιάνα Τζόουνς του Σαββατοκύριακου”
Διαδρομή: Μεγάλο Χωριό-Καλιακούδα, Eυρυτανία
Αν υπάρχει ένα playground για κάθε είδους off-road αποδράσεις, αυτό είναι η Ευρυτανία. Πρόκειται για το απόλυτο Allou Fun Park των τετρακίνητων, από τους πιο αρχάριους μέχρι τους πιο εξαρτημένους junkies της περιπέτειας. Η διαδρομή που προτείνουμε ταιριάζει και στους δύο και γίνεται κατά κύριο λόγο τους μήνες πριν πέσουν τα πρώτα χιόνια. Από το Μεγάλο Χωριό ανηφορίζουμε στον δασικό δρόμο προς τις πλαγιές της Καλιακούδας σε μάλλον στρωτό χωματόδρομο. Όταν βγαίνουμε στο αλπικό τοπίο, πάνω από το Καταφύγιο, αρχίζει το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, μέχρι να φτάσουμε στο φημισμένο διάσελο της Καλιακούδας, κοντά στα 2.000 μέτρα υψόμετρο. Από εκεί είτε απολαμβάνουμε τη θέα στο «Αρχιπέλαγος των Βουνών» και επιστρέφουμε από εναλλακτική διαδρομή προς το Μουζίλο και το Κρίκελο. Είτε συνεχίζουμε, κατηφορίζοντας προς την εξίσου εντυπωσιακή πίσω πλευρά του βουνού με στόχο το υπερθέαμα του “Πάντα Βρέχει”. Ή και ακόμα πιο πέρα, για τους εντελώς… πέρα βρέχει τύπους παντός εδάφους και κάθε είδους αδρεναλινικού overdose. Εσύ μέχρι που θα φτάσεις;
Εναλλακτική διαδρομή: Οποιαδήποτε θέλετε, αρκεί να είναι στην Ευρυτανία. Προσοχή όμως: Να μην υπερεκτιμάτε τις ικανότητές σας και του αυτοκινήτου σας, να έχετε παρέα και να σέβεστε την φύση και τους κανόνες της.

Οδηγός: “Μπαμπά, πότε φθάνουμε;”
Διαδρομή: Αθήνα-Λουτρά Κυλλήνης, Ηλεία
Οι καλοκαιρινές διακοπές με παιδιά και κουβάλημα πασών των φουσκωτών μοιάζει κάθε χρονιά ως ένα ακόμα sequel από το “Επικίνδυνες Αποστολές”. Και τα ειδικά εφέ αρχίζουν πριν τα πρώτα διόδια (νόμος!), όταν από τα πίσω καθίσματα ακούγεται το βιβλικό κάλεσμα: “Μπαμπά, πότε φθάνουμε;”. To μυστικό εδώ είναι αυτή η ερώτηση να μην αποτελεί ένδειξη βαρεμάρας και προβληματικού 5G σήματος. Αλλά σημάδι προσμονής. Και η περιοχή των Λουτρών Κυλλήνης αποτελεί εγγύηση για έναν ονειρεμένο προορισμό για όλους. Οι απέραντες παραλίες και οι θάλασσες είναι στην κυριολεξία η χαρά του παιδιού: ρηχές, ζεστές και με ασφαλή κύματα για ατέλειωτο παιχνίδι. Τα ξενοδοχεία τύπου Riviera Olympia Resort θα απασχολούν τα βλαστάρια σας -και το πορτοφόλι σας- μέχρι τελικής πτώσεως με δραστηριότητες και Aqua Parks. Και στα πέριξ υπάρχουν ενδιαφέροντα αξιοθέατα όπως το κάστρο Χλεμούτσι, το πιο καλοδιατηρημένο και γεμάτο γοητευτικές ιστορίες φράγκικο κάστρο της Ελλάδας.
Το επιστέγασμα αυτής τη διαδρομής είναι όταν θα φθάσει η τελευταία μέρα, όταν θα χωρέσουν και πάλι (και πάλι…) όλα τα συμπράγκαλα στο πορτ-μπαγκάζ, από τα πίσω καθίσματα θα ακούσετε το “Μπαμπά, πότε θα ξανάρθουμε;”. Αξία ανεκτίμητη!
Εναλλακτικές διαδρομές: Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί πολλά θεματικά πάρκα στην Ελλάδα ειδικά για παιδιά. Δοκιμάστε το Area Synest στο Συνεβρό Αχαϊας, το Ranch στο Σοφικό ή το Άλσος Αριστοτέλη στην Χαλκιδική. Το “Μπαμπά, πότε φθάνουμε;” δεν το γλιτώνετε πάντως (νόμος!).

Οδηγός: “Πρώτη βόλτα ερωτευμένοι”
Διαδρομή: Αρεόπολη-Ταίναρο
Για πρώτο ταξίδι υπό την σκέπη του φτερωτού θεού, η διάσχιση της Μέσα Μάνης είναι μία «έξυπνη» επιλογή. Η αγριάδα του τοπίου και η απομόνωση δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό, μία περίκλειστη ερωτική προδιάθεση, ιδανική για να σας φέρει ακόμα πιο κοντά. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη μυστήριο με διαρκείς ανακαλύψεις και αναπάντεχες εκπλήξεις στα διάσπαρτα πέτρινα χωριά. Ιδίως off season όπου η τουριστική πατίνα περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα.
Από τον Γερολιμένα και κάτω, η Μάνη γίνεται μία σπουδή στα στοιχεία της φύσης στην πιο ακέραια μορφή τους και στις αντοχές των χωρίς υποδιαιρέσεις ανθρώπων της. Η δική σας αντοχή θα δοκιμαστεί στο περπάτημα μέχρι τον φάρο στην άκρη του Ταίναρου, όπου αν τα καταφέρετε θα έχετε φθάσει στην άκρη της Ευρώπης και πιθανόν στην αρχή μιας ερωτικής σχέσης διαρκείας. Από εκεί μπορείτε να επιστρέψετε, είτε στην τηλεοπτική «Γη της Ελιάς» και τις γαστριμαργικές απολαύσεις της Αρεόπολης. Είτε να συνεχίσετε την εξερεύνηση στα βήματα του κυρ Πάτρικ Λη Φέρμορ. Ένα πάντως είναι σίγουρο. Αν αυτό είναι το πρώτο σας ταξίδι ως ερωτευμένο ζευγάρι, θα έρθετε πιο κοντά. Ή -ενδεχομένως- και πολύ πιο μακριά. Γιατί κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τη Μάνη. Αντέχετε να την αντιμετωπίσετε;
Εναλλακτική διαδρομή: Στο Πήλιο. Οπουδήποτε. Οποτεδήποτε. Χειμώνα, φθινόπωρο, άνοιξη, καλοκαίρι. Το Σαββατοκύριακο, σε ένα μήνα, τώρα. Ως η διαρκής εφημερία του ωραίου στην Ελλάδα, το Πήλιο θα παραμένει πάντα η σωστή -και μάλλον μόνη- απάντηση στο «Φεύγουμε;».

Οδηγός: “Ο ιππότης της ασφάλτου”
Διαδρομή: Άργος-Τρίπολη από τον Αχλαδόκαμπο
Μια διαδρομή, ένας μύθος. Ο θρυλικός “Κωλοσούρτης”, ο δρόμος που βασάνισε αυτοκίνητα και ανακάτεψε στομάχια ταξιδιωτών επί δεκαετίες ανάμεσα στις δύο πόλεις της Πελοποννήσου, αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές διαδρομές για όσους αγαπούν την γρήγορη οδήγηση. Έχοντας απαλλαχθεί από το βάρος της κυκλοφορίας (όλοι επιλέγουν πλέον την ευκολία της νέας Εθνικής Οδού), ο Αχλαδόκαμπος παραμένει μία απονενοημένη λωρίδα ασφάλτου για όσους εκτιμούν την τέχνη και κατέχουν την τεχνική της γρήγορης οδήγησης.
Το παράδοξο είναι ότι ο δρόμος δεν αφέθηκε στην τύχη του (όπως συνέβη με τον “αδελφό” Μπράλο), αλλά βελτιώθηκε, έγινε πιο φαρδύς και πιο ασφαλής, ενώ διατηρεί το πλεονέκτημα της ελάχιστης κίνησης. Αμέτρητες φουρκέτες, γενναίες στροφές με καλή άσφαλτο, με διαρκείς καμπύλες μιας σεξιστικής αποπλάνησης, ο φοβερός και τρομερός Κωλοσούρτης είναι μία λευκή παρτιτούρα για να γράψει ο κάθε οδηγός την δική του μουσική του δρόμου. Με προσοχή και σύνεση που επιβάλλει η λογική (και ο ΚΟΚ), και είναι εγγυημένο ότι τα επινεφρίδια θα δουλέψουν στο φουλ να σας πλημμυρίσουν αδρεναλίνη. Κέρασμα, η εκπληκτική θέα προς το Ναύπλιο, έτσι για να πέσουν οι σφυγμοί και να πάρει μια ανάσα και το αυτοκίνητο. Πάμε μία ανάβαση ακόμα;
Εναλλακτική διαδρομή: Για τους Βόρειους, ο Χολομώντας είναι από αυτές τις περιπτώσεις που ο τοπικισμός έχει τα δίκια του. Για πολλούς, η πιο εθιστική διαδρομή για σπορ οδήγηση στην Ελλάδα, με bonus το υπέροχο δάσος (που όμοιο δεν έχει ο Αχλαδόκαμπος).
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τριτάρης