Όταν η Jean Phillips έβαζε τον μούστο 80 κλιμάτων σε ένα πλαστικό δοχείο κανείς δεν φανταζόταν ότι το Screaming Eagle, που μόλις είχε γεννηθεί , θα ήταν ένα από τα πλέον ποθητά και ακριβά κρασιά του κόσμου.
Πείτε το “κάλεσμα” ή αν θέλετε να γίνετε πιο πεζοί “διορατικότητα”, όμως η ουσία είναι ότι το 1986 η πρώην κτηματομεσίτρια παράτησε το επάγγελμά της και αγόρασε έναν αμπελώνα 190 στρεμμάτων στο τότε άσημο Oakville, την καρδιά της Napa Valley. Αν και στην αρχή πούλαγε τα σταφύλια σε άλλα οινοποιεία της περιοχής, κράταγε μια μικρή ποσότητα και την οινοποιούσε με την βοήθεια της φίλης οινολόγου Heidi Peterson Barret και του γείτονα παραγωγού Gustav Dalla Valle. Όμως “ο κύβος ερρίφθη” όταν ένας πολύ πιο διάσημος γείτονας -ο Robert Mondavi- δοκίμασε το κρασί της και την ενθάρρυνε να το εμφιαλώσει.
Το Screaming Eagle 1992 ήταν γεγονός, όπως γεγονός ήταν και η βαθμολογία 99/100 από τον απόλυτο οινοκριτικό των ΄90s Robert Parker. Σήμερα τα 100ρια μπορεί να πέφτουν βροχή, όμως αυτό το σκορ για εκείνη την εποχή και για ένα Καλιφορνέζικο κρασί ήταν εξωπραγματικό, καθιστώντας εν μια νυκτί το Screaming Eagle ως το πλέον ποθητό κρασί της Καλιφόρνια.
Φυσικά ακολούθησαν και άλλες σπουδαίες χρονιές με τις απόλυτες βαθμολογίες να έρχονται από παντού εκτοξεύοντας το status αυτού του Cabernet Sauvignon σε επίπεδα που θα ζήλευαν ακόμα και τα πλέον μυθικά chateau του Μπορντό. Το πετρώδες έδαφος, η ευγενική κλίση, οι ψυχροί άνεμοι από τον κόλπο του San Pablo και φυσικά ο περφεξιονισμός όλης της ομάδας εγγυάται ότι εδώ δεν υπάρχουν καλές και κακές χρονιές αλλά τέλειες και λιγότερο τέλειες. Γιατί πάντα το Screaming Eagle θα γεμίσει το ποτήρι με τρομερό μαύρο φρούτο, ηδονιστικές νότες γλυκού πούρου, αιθέρια διάσταση βιολέτας και γευστική γενναιοδωρία που υπογράφεται από σχεδόν τέλειες τανίνες.
Δυστυχώς δεν έχω πολύ πλούσιους φίλους και δεν έχω δοκιμάσει ποτέ το πολυτιμότερο διαμάντι της Napa, οπότε αν ήδη έχετε υποθέσει ότι κλέβω γευσιγνωσίες από το διαδίκτυο έχετε πέσει μέσα. Μόνο που στην περίπτωση του Screaming Eagle αυτές οι σημειώσεις δεν προέρχονται το site του παραγωγού, αφού σε αυτό δεν υπάρχει καμία απολύτως πληροφορία αλλά μια μαύρη σελίδα με ένα υπο-μενού με τον τίτλο Allocation! Μια λίστα αναμονής-face control που οδηγεί ελάχιστους στην πραγματική λίστα αναμονής, ενισχύοντας τον μύθο του κρασιού αλλά και τον πόθο κάθε επενδυτή να πάρει στα χέρια του μια από τις περίπου 600 κάσες της ετήσιας παραγωγής. Και αναφέρθηκα σε “επενδυτή” και όχι σε “οινόφιλο” αφού ελάχιστοι άνθρωποι είναι αυτοί που πραγματικά έχουν φέρει στα ποτήρια τους μια φιάλη Streaming Eagle! Άλλα μεγάλα κρασιά -όπως το Chateau Margaux, για παράδειγμα- κυκλοφορούν σε ποσότητες οι οποίες επιτρέπουν κάποια ποτήρια να γεμίσουν με κρασί, όμως αυτές της ύψιστης cult ετικέτας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού φαντάζουν ως μια σταγόνα που προσπαθεί να ξεδιψάσει ένα ολόκληρο δάσος. Συνεπώς οι εκλεκτοί του allocation δεν μπορούν παρά να δουν την απόκτηση μιας κάσας ως το δελτίο που κέρδισε το Joker -δελτίο στο οποίο κανείς δεν θα έβαζε φωτιά επειδή του τέλειωσε το προσάναμμα για το τζάκι.
Πάντως όλα τα παραπάνω ίσως να μην είναι αρκετά για να σας προετοιμάσουν για τις τιμές του Screaming Eagle. Ακόμα και αν ανοίξετε έναν τιμοκατάλογο κάποιου εμπόρου εκλεκτών κρασιών και δείτε το The Flight να φιγουράρει έναντι 1.000€ μην βιαστείτε να κάνετε “ουάου”, αφού αυτή είναι μια ετικέτα του κτήματος που βασίζεται στο Merlot και όχι το “the real thing”. Το τελευταίο ακούει στο όνομα Screaming Eagle Cabernet Sauvignon και θα επιβαρύνει την κάρτα σας περίπου με τα 4πλασια ενώ αν είναι φιάλη Magnum ακόμα και με 14.000 δολάρια -ποσά που το φέρνουν πάνω και από μύθους όπως το Petrus. Όσο για το ρεκόρ, πάρτε βαθιά ανάσα: μια 6λιτρη φιάλη του παρθενικού 1992 δημοπρατήθηκε το 2000 έναντι 500.000 δολαρίων, κρατώντας για 18 ολόκληρα χρόνια τα σκήπτρα της πιο ακριβής φιάλης κρασιού που έχει πουληθεί ποτέ!
Κατόπιν τούτου η κα Philips δεν χρειαζόταν κανέναν να της πει “αγαπούλα, πούλα!” Απλώς περίμενε τους κατάλληλους ανθρώπους και την ακαταμάχητη προσφορά η οποία ήρθε το 2006 από τον Stan Kroenke και τον Charles Banks και από ότι λέγεται ξεκινούσε από 30 και τελείωνε σε 000000$. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πόσα έδωσε ο πρώτος 3 χρόνια αργότερα για να γίνει εκτός από μοναδικός ιδιοκτήτης της Arsenal και μοναδικός ιδιοκτήτης του Screaming Eagle…
Όλες αυτές οι αλλαγές ανέβασαν ακόμα περισσότερο την ποιότητα του μεγάλου αυτού κρασιού αλλά δεν άλλαξαν την φυσιογνωμία της ταπεινής, ήσυχης φάρμας από την οποία προέρχεται. Μιας φάρμας που δεν δέχεται επισκέψεις, δεν διοργανώνει γευσιγνωσίες και ρίχνει “πόρτα” ακόμα και στον Jay Z (που δεν είναι βασιλιάς μόνο του Rap αλλά και του beverage χρήματος αφού κατέχει ένα μοναδικό portfolio κρασιών και spirits)!
Αυτή η εσωστρέφεια επιτρέπει στον διευθυντή και οινολόγο Nick Gislanson να καλλιεργεί απερίσπαστος τα 50 block αμπελώνων και να επιτυγχάνει το απόλυτο, έχοντας την αρωγή του γεωπόνου μύθου της Napa Valley David Abreu και του συμβούλου οινολόγου Michel Rolland. Και όχι μόνον αυτών, αφού ο bitnik-style οινοποιός επιστρατεύει πρόβατα, κοτόπουλα και πουλιά προκειμένου να υπηρετηθούν κάποιες πλευρές της natural προσέγγισής του στην καλλιέργεια. Ακόμα και έτσι πάντως, μόλις το 1/3 με 1/4 της συνολικής ποσότητας των σταφυλιών βρίσκει το δρόμο για την φιάλη που έχει το περίφημο μαυρόασπρο σκίτσο του αετού σαν ετικέτα. Με δεδομένο ότι το Screaming Eagle δεν παράγει 2η ετικέτα, το τι γίνεται το υπόλοιπο σταφύλι παραμένει ένα από τα πολλά επτασφράγιστα μυστικά του cult οινοποιείου.
Ποτέ ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δεν έχει λειτουργήσει τόσο υποδειγματικά. Ποτέ ένα κρασί δεν έχει αποκτήσει τέτοιο cult status σε τόσο λίγο διάστημα. Ποτέ τόση γαλήνη σε μια φάρμα δεν έχει δημιουργήσει τέτοια φρενίτιδα στην οινική αγορά. Ποτέ ο οινικός πλανήτης δεν έχει γνωρίσει κρασί που να μπορεί να συναγωνιστεί το Screaming Eagle!
www.screamingeagle.com