Αν και οι τιμές των Ελληνικών κρασιών έχουν ανέβει τα τελευταία χρόνια, εξακολουθούν να απέχουν πολύ από αυτές άλλων χωρών και περιοχών.
Στο μυαλό μας βέβαια δεν έρχονται μόνο τα μεγαθήρια του Μπορντό και της Βουργουνδίας -όπου τα πράγματα μπορούν συχνά να λάβουν …τετραψήφιες διαστάσεις!- αλλά και τόποι όπου μικρές διαφορές έχουν από τη χώρα μας σε τομείς όπως το κύρος, η αναγνωρισιμότητα και η ποιότητα μέσα στη φιάλη. Πάντως η αλήθεια είναι ότι κάποιος πλέον βρίσκει αρκετές εγχώριες ετικέτες με τιμή άνω των €50, όμως οι συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών είναι κόκκινες. Ελάχιστα είναι τα λευκά που τολμούν να “βγάλουν το κεφάλι” πάνω από τα €25 και μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού οι ετικέτες που ξεπερνούν τα €45 στο ράφι.
Ομως τα κρασιά της Σαντορίνης -με πρώτα και καλύτερα τα Ασύρτικα του νησιού- βρίσκονται σε έναν δικό τους τιμολογιακό κόσμο, κόσμος που έχει διαμορφωθεί την τελευταία 10ετία. Αρκεί να επισκεφθεί κανείς μερικά ηλεκτρονικά καταστήματα και θα διαπιστώσει ότι ακόμα και μια απλή Σαντορίνη “φλερτάρει” με το 30άρι, ενώ σχεδόν όλοι οι παραγωγοί έχουν από τουλάχιστον μια cuvee στη συλλογή τους που ξεπερνά τα €50! Η ερώτηση “αξίζει η Σαντορίνη αυτά τα λεφτά;” είναι κατά τη γνώμη μου ανάλογη τού “αξίζει ένα αυτοκίνητο €200.000;”, ωστόσο δεν θα αποφύγω να την απαντήσω παρακάτω. Πρώτα όμως, ενδιαφέρον έχει να εξετάσει κανείς τον αμπελώνα του νησιού και όλα όσα τον καθιστούν μοναδικό.
Φυσικά τα πάντα ξεκινούν από τη γη και τα γεμάτα λάβα και βασάλτη εδάφη, που συγκρατούν τη λιγοστή υγρασία, επιτρέποντας την τέλεια ωρίμανση των σταφυλιών σε ένα τόσο ζεστό και ανεμοδαρμένο περιβάλλον. Ομως ακόμα σημαντικότερο δεν είναι τι έχει το έδαφος της Σαντορίνης αλλά το τι δεν έχει, μιας και η παντελής απουσία πηλού δεν έχει επιτρέψει στην ασθένεια φυλλοξήρα -για την οποία ο άργιλος είναι βούτυρο στο ψωμί της!- να πλήξει το μοναδικό αυτό terroir. Ετσι, απαλλαγμένη από την ανάγκη για (ανθεκτικά στη φυλλοξήρα) αμερικάνικα υποκείμενα, η Σαντορίνη διαθέτει αυτόριζα κλίματα -μνημεία η ηλικία των οποίων μπορεί να φθάσει ή και να ξεπεράσει ακόμα και τα 200 χρόνια! Προσθέσετε εδώ τις τρομακτικά χαμηλές αποδόσεις που δεν ξεπερνούν τα 400 κιλά / στρέμμα καθώς και την ύπαρξη αυξημένων ποσοστών σιδήρου στο υπέδαφος -θυμηθείτε ότι και στο Petrus συμβαίνει κάτι ανάλογο!- και θα καταλάβετε γιατί τα κρασιά της διαθέτουν ξεχωριστή δύναμη, διάρκεια και βάθος.
Δεν είναι όμως μόνο οι απελπιστικά χαμηλές αποδόσεις που εκτοξεύουν το κόστος του Σαντορινιού σταφυλιού, αλλά και ο τρόπος καλλιέργειας, μιας και οι περίφημες κουλούρες -η διαμόρφωση των κληματίδων σε σχήμα καλαθιού- απαιτούν δύσκολη και πολύωρη χειρωνακτική δουλειά. Κερασάκι στην τούρτα το real estate, μιας και η τουριστική έξαρση έχει καταστήσει κάθε στρέμμα Σαντορινιάς γης ακριβότερο και από αυτό της Καμπανίας!
Οι ορδές των τουριστών των τελευταίων ετών, όπως είναι φυσικό, έχουν αυξήσει ιδιαίτερα την κατανάλωση εντός νησιού και η ανάγκη των πλέον εύπορων εξ αυτών να ξεδιψάσουν, έχει οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση των τιμών, κάτι άλλωστε συμβαίνει σε αντίστοιχους προορισμούς όπως η Προβηγκία ή το βορειοιταλικό Cinque Terre. Αλλά και εντός της υπόλοιπης επικράτειας η Σαντορίνη απολαμβάνει ανάλογο σουξέ ανάμεσα στους ανά τον κόσμο οινόφιλους-ταξιδευτές, αφού το Ασύρτικό της είναι με διαφορά το πλέον γνωστό και παινεμένο ελληνικό οινικό προϊόν.
Ακόμα κι αν λάβει κανείς υπ’ όψη του όλα τα παραπάνω, με τα χρήματα που ζητάει μια Σαντορίνη μπορεί κανείς να πάρει ένα Chablis 1er Cru -ή σε κάποιες περιπτώσεις και ένα Grand Cru- ένα Condrieu, ένα κορυφαίο Γερμανικό Riesling, ένα σπουδαίο Αυστριακό Gruner Veltliner και πολλά άλλα! Κρασιά που είτε το θέλουμε είτε όχι το κύρος και η χρηματιστηριακή τους αξία ξεπερνάει κατά πολύ αυτά της Σαντορίνης. Βέβαια το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για ένα Cru Classe του Μπορντό σε σχέση με ένα ακριβό Αργεντίνικο Malbec, ή για μια Σαμπάνια σε σχέση με ένα κορυφαίο αφρώδες Cava από την Καταλονία. Αν όμως δεν θέσεις κατ’ αρχήν εσύ εαυτόν σ΄ ένα υψηλό επίπεδο, πώς περιμένεις να το πράξει κάποιος άλλος; Φυσικά οι όποιες φιλοδοξίες θα πρέπει να συνοδεύονται και από μια υψηλή ποιότητα μέσα στη φιάλη, έστω κι αν πολλές φορές έχω τονίσει ότι αυτή είναι μάλλον ο πλέον επουσιώδης παράγοντας για την απόκτηση ενός κορυφαίου οινικού status.
Η Σαντορίνη αναμφισβήτητα τη διαθέτει, ενώ παράλληλα προσφέρει και μια κρίσιμη μάζα από εξαιρετικούς παραγωγούς, χαρακτηριστικά που μαζί με τη μοναδικότητα αυτού του αμπελώνα μπορούν να καταστήσουν τα κρασιά της αντικείμενο πόθου, όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα κρασιά του κόσμου. Ως εκ τούτου η απάντηση στο αρχικό ερώτημα δίχως αμφιβολία είναι “ναι, η Σαντορίνη αξίζει τα λεφτά της” μιας και διαθέτει ένα πακέτο ουσίας, μύθου και συνθηκών, μοναδικό αλλά και τόσο αναγκαίο για το Ελληνικό κρασί.
Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal Image