Η πρόσφατη αναγνώριση της βασιλικής οικογένειας έρχεται να υπενθυμίσει πως ένα πραγματικό διαμάντι στο στέμμα της Αγγλίας είναι το διάσημο, άψογο ξενοδοχείο της μητρόπολης. Το Ritz.
Το κόσμημα του Mayfair ή σύμφωνα με άλλους το αληθινό «κέντρο του Λονδίνου», το εμβληματικό δηλαδή ξενοδοχείο The Ritz έλαβε τη «βασιλική σφραγίδα» από τον Βασιλιά Κάρολο Γ’, την ύψιστη τιμή για τις επιχειρήσεις. Το ξενοδοχείο που αποτελεί συνώνυμο της πολυτέλειας, της κομψότητας και του γούστου αποτελεί παγκόσμια πυξίδα στον χώρο της φιλοξενίας, καθώς έχει κατορθώσει να παρέχει άψογες υπηρεσίες σε έναν πολυτελή χώρο που ωστόσο δεν στερείται ζεστασιάς και προσωπικής φροντίδας για κάθε επισκέπτη. Ας μην ξεχνάμε πως από το όνομά του προέκυψε η λέξη “ritzy” που εντάχθηκε στο αγγλικό λεξιλόγιο σηματοδοτώντας οτιδήποτε λαμπερό και πολυτελές.
Το ιερό δισκοπότηρο του hoteling
Στις αίθουσες και τους διαδρόμους του περπάτησαν θρύλοι της πολιτικής, του επιχειρείν και της show business. Από τη βρετανική βασιλική οικογένεια -όπως ο βασιλιάς Γεώργιος Ε΄ και η βασίλισσα Ελισάβετ Β΄- μέχρι τη λαίδη Νταϊάνα, το ξενοδοχείο υπήρξε αγαπημένο στέκι της ελίτ.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ χρησιμοποίησε το Ritz ως τόπο στρατηγικών συναντήσεων, ενώ ο Μαχάτμα Γκάντι συνάντησε τον Άγα Χαν Γ’ εδώ, στη συνάντηση στρογγυλής τραπέζης που διοργάνωσε ο τελευταίος.
Η Τζάκι Ο. έμενε εδώ με τα παιδιά της κάθε φορά που επισκεπτόταν το Λονδίνο, η Μάργκαρετ Θάτσερ γευμάτιζε με τις φίλες και την οικογένειά της στο εστιατόριο, ενώ σταρ όπως ο Φρεντ Αστέρ, η Μέριλιν Μονρό και άλλες προσωπικότητες του Χόλιγουντ πέρασαν από τους διάσημους διαδρόμους του. Μια ακόμη διάσημη φιλοξενούμενη ήταν η Αγκάθα Κρίστι λέγεται μάλιστα ότι εμπνεύστηκε χαρακτήρες της μέσα σε αυτές τις αίθουσες. Σήμερα, το Ritz συνεχίζει να φιλοξενεί διασημότητες όπως η Beyoncé, ο πρίγκιπας Ουίλιαμ και η Κέιτ Μίντλετον -όσους αναζητούν τον διακριτικό συνδυασμό παράδοσης και πολυτέλειας.
Κι αν νομίζετε ότι δεν το έχετε επισκεφθεί, κάνετε λάθος. Γιατί αν έχετε δει την ρομαντική κομεντί Notting Hill θα θυμάστε την περιβόητη συνέντευξη Τύπου στην οποία προσκλήθηκε ο Γουίλιαμ Θάκερ (Χιού Γκραντ) ένας απλός ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου από την σούπερ σταρ Άννα Σκοτ (Τζούλια Ρόμπερτς). Θα θυμάστε λοιπόν τους διαδρόμους, το δωμάτιο με την πολυτελή επίπλωση σε στιλ Louis XVI, τις χρυσές λεπτομέρειες στις πόρτες, τις ιβουάρ κουρτίνες, το μαρμάρινο τζάκι, τα κηροπήγια και τα λευκά λουλούδια, με τον Θάκερ να εκπροσωπεί δήθεν το περιοδικό “Horses and Hounds” σε μία από τις πιο σπαρταριστές συνεντεύξεις που έχουμε δει ποτέ.
Κομψότητα για όλες τις ώρες
Η ελίτ του Λονδίνου γνωρίζει καλά το λαμπερό Bar Rivoli όπου μπορεί να απολαύσει κάποιο από τα κλασικά κοκτέιλ του, όπως το Churchill’s Courage ή ένα απλό Negroni. Το έτερο στολίδι του ξενοδοχείου είναι βέβαια το Palm Court, η αίθουσα του τσαγιού εκεί που τα τραπέζια αλλάζουν ως και πέντε φορές την ημέρα καλεσμένους που έρχονται εδώ να δοκιμάσουν το πιο επίσημο English Tea που συνοδεύεται με τις γνωστές λιχουδιές (scones, σαντουιτσάκια με αγγούρι ή σολωμό, κέικ και γλυκά) -βέβαια αν δεν θέλει κανείς να πιεί τσάι μπορεί να παραγγείλει πάντα σαμπάνια.
Κάποτε αυτή η αίθουσα, το Palm Court, λειτουργούσε απλώς ως ένα σαλόνι όπου οι επισκέπτες απολάμβαναν τη σαμπάνια τους ντυμένοι με επίσημο ένδυμα (σήμερα το ξενοδοχείο έχει τη δική του σαμπάνια). Στο διάσημο εστιατόριο του- εκεί όπου λάμπουν 2 αστέρια Michelin- κανείς δεν μπορεί να δειπνήσει χωρίς να φορά σακάκι και γραβάτα, αντιστοίχως και οι κυρίες επίσημο και πάλι ένδυμα. Το casual chic μπορεί να επιτρέπεται στους άλλους χώρους του ξενοδοχείου, αλλά όχι εδώ.
Φιλοδοξία του Ελβετού Cesar Ritz, πρώην διευθυντή του Savoy, ήταν να δημιουργήσει το πιο πολυτελές ξενοδοχείο στο Λονδίνο, μετά το ξενοδοχείο του στο Παρίσι, το οποίο είχε ιδρύσει με τον θρυλικό σεφ Auguste Escoffier. Είναι η εποχή που το Λονδίνο (φευ!) δεν έχει αρκετές κλίνες για τους επισκέπτες. Ο Ritz ήταν αποφασισμένος να φτάσει στην κορυφή και δεν φειδόταν χρημάτων.
Το κτίριο θυμίζει κομψό παρισινό συγκρότημα διαμερισμάτων, επάνω από στοές που συνειδητά παραπέμπουν στη Rue de Rivoli. Αρχιτέκτονές του ήταν ο Charles Mewès, ο οποίος είχε προηγουμένως σχεδιάσει το Hôtel Ritz στο Παρίσι, και ο Arthur Davis, με την τεχνική συνεργασία του Σουηδού μηχανικού Sven Bylander.
Το ξενοδοχείο άνοιξε τις πόρτες του στις 25 Μάϊου του 1906 παραθέτοντας δείπνο για τους εκπροσώπους του Τύπου. «Πελάτες έρχονταν από όλο τον κόσμο για να μείνουν στο Ritz, λόγω της εξυπηρέτησης, του φαγητού και της ατμόσφαιρας», θυμάται σε συνέντευξή του ο Michael De Cozar, επικεφαλής της ρεσεψιόν, που ξεκίνησε να δουλεύει εδώ 16 ετών. «Τα φιλοδωρήματα ήταν τόσο μεγάλα που οι υπεύθυνοι της γκαρνταρόμπας και οι θυρωροί πλήρωναν το ξενοδοχείο για να δουλέψουν εδώ».
Ο κανόνας των 2.000 λίρων
Ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία για το Ritz είναι ο άτυπος «κανόνας των £2.000». Πρόκειται για έναν «νόμο» του ξενοδοχείου σύμφωνα με τον οποίο κάθε εργαζόμενος (σε όποιο πόστο κι αν εργάζεται) έχει το δικαίωμα να δαπανήσει ως 2.000 λίρες χωρίς την άδεια προϊσταμένου, προκειμένου να λύσει κάποιο πρόβλημα που έχει προκύψει με κάποιον πελάτη. Ακριβώς γιατί προτεραιότητα του ξενοδοχείου είναι το ανεπανάληπτο service, η πεποίθηση του κάθε πελάτη πως το δυναμικό του ξενοδοχείου είναι εκεί για να του προσφέρει όλα όσα χρειάζεται.
Με την πλούσια ιστορία του, το status του που τώρα επιβεβαιώθηκε ξανά με την αναγνώριση του Κάρολου, το The Ritz London παραμένει υπόδειγμα πολυτελούς φιλοξενίας. Γιατί το Ritz προσφέρει κάτι παραπάνω από μια διαμονή: προσφέρει μια αξέχαστη εμπειρία πραγματικής φιλοξενίας ανεβάζοντας πολύ ψηλά τον πήχυ.
Τι έχουν πει για το Ritz London
“Το Ritz δεν είναι απλώς ένα ξενοδοχείο. Είναι μια εμπειρία πολυτέλειας με την αίγλη μιας άλλης εποχής.” Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄
“Αν δεν απολαύσεις τσάι στο Ritz, δεν έχεις δει το Λονδίνο.” Noël Coward, Άγγλος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός
“Είναι το μόνο μέρος όπου μπορείς να απολαύσεις την πολυτέλεια με τόσο φυσική ευγένεια -σαν να ήταν πάντα για εσένα.” Sophia Loren, ηθοποιός
“Το Ritz είναι για μένα σαν δεύτερο σπίτι. Διακριτικότητα, άνεση και μια αίσθηση διαχρονικής κομψότητας.” Sir Michael Caine, ηθοποιός
“Ενα μέρος τόσο αυθεντικά βρετανικό, που θα ορκιζόμουν πως και οι τοίχοι του πίνουν τσάι στις πέντε.” Stephen Fry, συγγραφέας και ηθοποιός
Φωτογραφίες: www.theritzlondon.com, @theritzlondon/Instagram