Από τα σπίτια των ’60s μέχρι τα σύγχρονα ξενοδοχεία και εστιατόρια, η «νησίδα» συζήτησης ξαναγίνεται κεντρικός χώρος κοινωνικοποίησης.
Τα conversation pits επιστρέφουν, φέρνοντας ξανά στο σαλόνι την ανθρώπινη επαφή και τη χαλαρή συζήτηση. Οι «νησίδες» συζήτησης, από τις δεκαετίες του 1960 και 1970, δεν είναι απλώς ένα αισθητικό trend. Είναι η αναβίωση ενός τρόπου ζωής που είχε στο επίκεντρο την ανθρώπινη επαφή. Τα conversation pits, οι χαμηλωμένες περιοχές στο καθιστικό, όπου οι καναπέδες και τα καθίσματα τοποθετούνται αντικρυστά γύρω από ένα κεντρικό τραπέζι, ξαναμπαίνουν στη σύγχρονη διακόσμηση με εντυπωσιακή φόρα.
Για να δημιουργήσει κάποιος μια τέτοιου είδους «νησίδα» στο καθιστικό του, ακόμα και αν δεν διαθέτει ένα χαμηλότερο επίπεδο στο χώρο του, αρκεί να τοποθετήσει τα καθίσματα, τους καναπέδες ή τις πολυθρόνες, το ένα απέναντι στο άλλο, συνήθως με ένα κεντρικό, χαμηλό τραπέζι στο κέντρο. Ένας έξυπνος τρόπος για να διευκολυνθούν οι συνομιλίες μεταξύ των συνδαιτυμόνων, χωρίς να είναι διασκορπισμένοι σε διαφορετικούς χώρους ενός καθιστικού. Αυτό ο σχεδιασμός, διευκολύνει την άνετη ανθρώπινη συζήτηση, τα δείπνα και τα επιτραπέζια παιχνίδια.
Το συγκεκριμένο στήσιμο αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά στην πέμπτη σεζόν του Mad Men, το 2012, όπου το διαμέρισμα του Don Draper (τοποθετημένο χρονικά στο 1966) φιλοξενούσε ένα conversation pit: κομψό, ελαφρώς ψυχρό και απόλυτα ταιριαστό με τον απόμακρο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή.
Από τον μοντερνισμό μέχρι το σήμερα
Οι μοντερνιστές αρχιτέκτονες και διακοσμητές, εκείνων των δεκαετιών, διέθεταν μια ιδιαίτερη αγάπη σε αυτούς τους χώρους χαλαρών συζητήσεων, και η πρώτη τους δουλειά σε ένα υπό κατασκευή σπίτι, ήταν να προτείνουν μια βυθισμένη περιοχή στο κέντρο του καθιστικού. Έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια νησίδα φιλοξενίας, που θα έφερνε πιο κοντά τους προσκεκλημένους των ιδιοκτητών, για πολύωρες συζητήσεις και χαλαρές βραδιές. Ακόμα και για μεταμεσονύκτιες κουβέντες, τεμπέλικα σαββατοκύριακα και πάνω από όλα, για τη σύνθεση μιας γνήσιας παρέας.
Όταν η αρχιτέκτονας Georgina Wilson παρακολούθησε την ταινία The Fantastic Four: First Steps, της Marvel, δεν ήταν το χιούμορ του πρωταγωνιστή, Pedro Pascal, που την εντυπωσίασε αλλά αυτό το βυθισμένο τεράστιο στρογγυλό, γαλάζιο καθιστικό, στο κέντρο του ρετιρέ του, στο Baxter Building της Νέας Υόρκης. Για την αρχιτέκτονα, αυτή η εικόνα υπήρξε μια ευχάριστη θύμηση και αναφορά στα σπίτια της δεκαετίας του 1970, που επισκεπτόταν ως παιδί ακόμα. Αυτή η τάση λοιπόν, επανέρχεται δυναμικά στις μέρες μας -ακόμα και αν αυτή η νησίδα συζήτησης δεν είναι βυθισμένη στο κέντρο ενός καθιστικού. Μάλιστα, οι αναζητήσεις αντίστοιχων επίπλων εκείνης της εποχής, έχουν αυξηθεί σε ποσοστό 300%, σύμφωνα με έκθεση του Yelp.
Από τα σπίτια στα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία
Η λογική του shared space πέρασε και στη φιλοξενία. Το 1993, το Supperclub στο Άμστερνταμ, κάλεσε τους επισκέπτες να ξαπλώσουν σε λευκούς καναπέδες χωρίς παπούτσια, συχνά δίπλα σε αγνώστους, σερβίροντας το δείπνο σε δίσκους πρωινού. Το εστιατόριο-κλαμπ, ανανεωμένο πλέον, λειτουργεί ακόμη σε αυτό το πλαίσιο.
Σήμερα βρίσκουμε conversation pits σε μπαρ όπως στο Motto Hotel στο Chelsea της Νέας Υόρκης και σε πολλά ακόμη σημεία παγκοσμίως. Κοινός παρονομαστής: η ανάγκη επιστροφής στην ανθρώπινη, μη ψηφιακή επικοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εμβληματικός καναπές Mah Jong της Roche Bobois, σχεδιασμένος από τον Hans Hopfer και απόλυτο statement αυτής της λογικής, επανέρχεται κάθε λίγα χρόνια, ανανεωμένος με υφάσματα από οίκους Missoni και Jean Paul Gaultier και πιο πρόσφατα, από τον Pedro Almodóvar.
Μια προσπάθεια για τη δημιουργία ενός χώρου χαλάρωσης, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, που θα χαρακτηρίζεται από φιλικότητα και τελικά, συναίσθημα. Από τoν μοντερνιστή Eero Saarinen και τους μεταγενέστερους Bruce Goff και Paul Rudolfh, μεταξύ άλλων, η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πέρα ακόμα και από διακοσμητικό στυλ, υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι, βασικό ζητούμενο.
Εξωτερική φωτογραφία: @conversation_pits Instagram