Οι παλιές ρομαντικές «τελετουργίες» της υψηλής κοινωνίας που βλέπουμε σε τηλεοπτικές σειρές και η γοητεία του ρομαντισμού άλλων εποχών έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο δημοφιλή trends της Gen Z: το λεγόμενο princess treatment.
Για όσους από εσάς δεν το έχετε συναντήσει, πρόκειται για μικρές χειρονομίες που θυμίζουν παραμύθι: καφές στο κρεβάτι, λουλούδια κάθε εβδομάδα, περιποιήσεις που αναλαμβάνει ο σύντροφος, πόρτες που ανοίγονται ευγενικά. Στα social media το princess treatment συχνά αντιπαραβάλλεται με το bare minimum, δηλαδή τα στοιχειώδη που θεωρούνται αυτονόητα (επικοινωνία, γενέθλια, ευγένεια). Το αποτέλεσμα; Οι ιδιωτικές εκδηλώσεις τρυφερότητας μετατρέπονται σε περιεχόμενο προς κατανάλωση.
Γιατί το princess treatment γοητεύει
«Σε μια εποχή όπου το ραντεβού μοιάζει συχνά ψυχρό και συναλλακτικό, ο παλιός ρομαντισμός φαντάζει ξεχωριστός», λέει η influencer σχετικού περιεχομένου, Myka Meier. Για εκείνη, δεν έχει να κάνει τόσο με τον υλισμό όσο με τη συναισθηματική ευαισθησία του άλλου. «Η φαντασίωση του να σας «σαρώσει» το κύμα του έρωτα, αγγίζει μια καθολική επιθυμία για κομψότητα, σεβασμό και πρόθεση». Σειρές εποχής, από το “Bridgerton” μέχρι το “The Crown”, έχουν αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον για έναν «αριστοκρατικό» τρόπο φλερτ, ενώ οι εικόνες βασιλικών δεξιώσεων ή ερωτικών ιστοριών εποχής τροφοδοτούν τη συλλογική φαντασία.
Η αμερικανική έλξη προς τα παραμύθια
Παρότι οι ΗΠΑ αποτίναξαν τη μοναρχία εδώ και σχεδόν 250 χρόνια, η γοητεία προς τη βασιλική ζωή παραμένει ισχυρή. Από τo «Victoria Fever» του 19ο αιώνα μέχρι την πριγκίπισσα Νταϊάνα, την Μέγκαν Μαρκλ ή τη λατρεία της Disney, οι «πριγκίπισσες» λειτουργούν ως πρότυπα που συνδυάζουν ιδιωτική και δημόσια εικόνα με τρόπο ασυνήθιστο για την αμερικανική κουλτούρα.
Παρά το όνομά του, το princess treatment δεν περιγράφει την πραγματική ζωή μιας πριγκίπισσας, αλλά μια σύγχρονη εκδοχή του ιπποτισμού. Οι κινήσεις ευγένειας, όπως να σας τραβήξει κάποιος την καρέκλα για να σας βοηθήσει να καθίσετε ή να σας συνοδεύσει, μπορεί να δείχνουν σεβασμό και προσοχή. Όμως, για άλλους, ενισχύουν παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους και μια μορφή «ευγενικής πατριαρχίας». Το debate γύρω από το φαινόμενο θυμίζει τη συζήτηση για τις λεγόμενες trad wives, τις γυναίκες που προωθούν έναν τρόπο ζωής βασισμένο στους παραδοσιακούς ρόλους. Και στις δύο περιπτώσεις, η νοσταλγία για το «παλιό» συνδυάζεται με τη διαδικτυακή προβολή, δημιουργώντας ένα αφήγημα που είναι ταυτόχρονα γοητευτικό και αμφιλεγόμενο.
Μια ρομαντική φαντασίωση με πολλές όψεις
Η πριγκίπισσα, σε αντίθεση με τη βασίλισσα που έχει πολιτικό και ισχυρό ρόλο, προβάλλεται μέσα από το φίλτρο της νεότητας, του ρομαντισμού και της Disney. Για κάποιους, αυτή η αθωότητα αποτελεί μέρος της έλξης. Για άλλους, είναι απλώς ένα καλοσχεδιασμένο περιτύλιγμα παλιών στερεοτύπων.
Κι όμως, η γοητεία των πριγκιπισσών δεν προέρχεται μόνο από την παθητικότητα. Πολλά κορίτσια -και πλέον γυναίκες- βλέπουν στον ρόλο της πριγκίπισσας ως μια αφορμή για να είναι απαιτητικές, δυναμικές και «κυρίαρχες» στο παραμύθι τους. Αν τελικά οι ίδιες επιλέγουν και διαμορφώνουν το princess treatment, μήπως τότε είναι κι εκείνες που κρατούν το σκήπτρο;