Το Eurogroup της 11ης Μαϊου δεν αποτελεί πλέον κρίσιμο ορόσημο για την ελληνική υπόθεση, λεφτά στα δημόσια ταμεία για να βγει ο μήνας δεν υπάρχουν και το χάσμα μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ για το ελληνικό πρόγραμμα δείχνει να μεγαλώνει.
Η κυβέρνηση αισθάνεται πλέον πολύ έντονα την τεράστια πίεση που ασκούν οι δανειστές και σηκώνει τους τόνους υποστηρίζοντας ότι με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός.
Δεν θα υπάρξει συμβιβασμός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία. Στην ΕΕ επεξεργάζονται σχέδιο όπου τα ελληνικά χρέη προς ΔΝΤ και ΕΚΤ –περίπου 50 δισ- θα περάσουν στον ΕFSF. Το ΔΝΤ θα σταματήσει να έχει veto και θα περιοριστεί σε τεχνικό ρόλο. Η Ευρωζώνη με αυτόν τον τρόπο ανοίγει το δρόμο για μια απευθείας συμφωνία με την Ελλάδα.
Δεν θα είναι όμως ένας έντιμος συμβιβασμός, όπως τον εννοεί η ελληνική κυβέρνηση. Θα είναι μια συμφωνία που θα συναρτά το στόχο του πλεονάσματος με την ανάπτυξη, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα θα προσεγγίζει το περιεχόμενο του mail Χαρδούβελη, προφανώς προς το χειρότερο. Η Ελληνική κυβέρνηση –κυριολεκτικά στο χείλος της χρεοκοπίας- θα κληθεί να αποδεχθεί ή να απορρίψει την μοναδική πρόταση-σωσίβιο που θα έχει μπροστά της.
Αυτό το σενάριο, όμως, εμπεριέχει δύο σοβαρούς κινδύνους: Ο πρώτος είναι το ατύχημα, δηλαδή να μην σταθεί δυνατόν να καλυφθεί μια οικονομική υποχρέωση της χώρας, είτε προς το εξωτερικό, είτε προς το εσωτερικό. Ο δεύτερος είναι οι πολιτικοί κλυδωνισμοί που θα προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη. Η κυβέρνηση μπορεί να προσπαθήσει να μεταθέσει τις ευθύνες με ένα δημοψήφισμα ή να συναντήσει σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα και να χρειαστεί την ανοχή ή τη στήριξη της αντιπολίτευσης.