Η χώρα βρίσκεται ήδη σε οριακό σημείο.
Μέχρι την Κυριακή πρέπει να κλείσουμε τη συμφωνία και να την ψηφίσει η Βουλή τις αμέσως επόμενες ημέρες. Ο χρόνος εξαντλείται και καθημερινά ο κίνδυνος ενός ατυχήματος μεγαλώνει.
Αν συνεχίσουμε έτσι, οι κεφαλαιακοί περιορισμοί θα είναι αναπόφευκτοι το αργότερο μέσα στο επόμενο δεκαήμερο. Κι αν επαληθευτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η χώρα θα έχει δεχθεί καίριο πλήγμα που θα τη γυρίσει χρόνια πίσω. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει διαπραγματευτικά περιθώρια γιατί η μη επίτευξη συμφωνίας, απλώς δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή.
Συστηματικά τους τελευταίους μήνες η καθημερινή ειδησεογραφία για την Ελλάδα είναι τόσο τρομακτική και ταυτόχρονα απίστευτη, που έχουμε αναπτύξει «αντισώματα». Μιθριδατισμός, ακούμε τόσο συχνά το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας που οι λέξεις έχασαν πλέον το νόημα τους.
Είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός να καλεί στο τηλέφωνο τον πρόεδρο της Κομισιόν και ο τελευταίος όχι μόνον να μην απαντά, αλλά και να το διαρρέει στον Τύπο; Τι σημαίνει για τη θέση της χώρας όταν μετά τη σύνοδο του G7, προεξάρχοντος του Αμερικανού προέδρου, οι ηγέτες πιέζουν συντονισμένα την Ελλάδα να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις; Όλα αυτά κάθε άλλο παρά δείχνουν ότι η συμφωνία είναι ορατή.
Η ελληνική οικονομία έχει δύο σοβαρά προβλήματα: Το ένα είναι το ασφαλιστικό σύστημα και το δεύτερο η αποτελεσματικότητα του Δημόσιου τομέα κι όχι απαραίτητα ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων καθώς με το κύμα των συνταξιοδοτήσεων έχει μειωθεί αισθητά. Ούτε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ τόλμησαν, ούτε τώρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τολμούν να κάνουν ανατροπές σε αυτά τα δυο καυτά μέτωπα. Ακολούθησαν και εξακολουθούν να εφαρμόζουν τη συνταγή διαχείρισης της κρίσης με οριζόντια μέτρα και την επιβολή φόρων σε κάθε κατεύθυνση, ακόμη κι αν χρειαστεί να βαφτίσουν έχοντες και κατέχοντες όσους έχουν ετήσιο εισόδημα 30.000 ευρώ. Αυτή η πολιτική δεν βγάζει πουθενά. Είναι σαν να χάλασε η μηχανή του αυτοκινήτου και να ψάχνεις στα λάστιχα για να επισκευάσεις τη βλάβη. Η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο, το οποίο θα προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις.