Η στροφή στον ρεαλισμό της κυβέρνησης, με τον ανασχηματισμό της διαπραγματευτικής ομάδας και τις γενικότερες προσπάθειες να κλείσουν τα ανοικτά θέματα -ώστε να πλησιάσουμε πιο κοντά σε συμφωνία- είναι αποτέλεσμα ταμειακής πίεσης.
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μια ενδιάμεση συμφωνία με τους θεσμούς γιατί τα λεφτά τελειώνουν. Χοντρικά, μετά τις 15 Μαίου τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου εξαντλούνται, οπότε μια συμφωνία είναι και η μοναδική επιλογή μας. Αλλωστε από τη στιγμή που η Ελλάδα το έριξε συστηματικά στον εσωτερικό δανεισμό, σε περίπτωση χρεοκοπίας υπάρχουν και νομικές ευθύνες για το κυβερνητικό στρατόπεδο.
Τώρα όμως που εμείς τρέχουμε για συμφωνία, οι δανειστές δεν θα δείξουν ιδιαίτερη ευελιξία. Τα όσα συνέβησαν στο τελευταίο Εurogroup και οδήγησαν την ελληνική πλευρά σε αναδίπλωση, είναι ενδεικτικά της σκλήρυνσης της στάσης των θεσμών. Μπορεί ο Γ. Βαρουφάκης να είναι πλέον το μαύρο πρόβατο, αλλά είναι προφανές ότι τρείς μήνες δεν έκανε ότι ήθελε. Την κυβερνητική γραμμή εφάρμοζε.
Οι δανειστές σαφέστατα θέλουν συμφωνία με την Ελλάδα, αλλά με τους δικούς τους όρους. Οι εκτιμήσεις είναι ότι το επόμενο διάστημα θα βοηθήσουν τη χώρα να αποφύγει ένα ατύχημα που θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Προφανώς με το πολυνομοσχέδιο η Ελλάδα από την πλευρά της θα δώσει τις επόμενες ημέρες τα πρώτα δείγματα έμπρακτης συμμόρφωσης και με κάποιον έμμεσο τρόπο οι δανειστές θα ανταποδώσουν με λίγα χρήματα, ώστε να κυλήσουμε μέχρι τον Ιούνιο. Στην εκπνοή όμως της προθεσμίας του Ιουνίου, με την πλάτη στον τοίχο, θα προσφερθεί μια συμφωνία την οποία ή τη δεχόμαστε ή την απορρίπτουμε αναλαμβάνοντας τις ευθύνες.