Eχουμε μπροστά μας δυο σενάρια.
To πρώτο είναι η ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε συμφωνία με τους δανειστές στη σύνοδο κορυφής. Σε αυτήν την περίπτωση πιθανότατα θα πρόκειται για μια σκληρή αλλά μεταβατική συμφωνία η οποία θα μπει στο τραπέζι για να μη φθάσουμε στο αδιέξοδο και ουσιαστικά θα μεταθέτει για ένα μικρό διάστημα το πρόβλημα.
Το δεύτερο σενάριο είναι να περάσει η σύνοδος κορυφής χωρίς κάποιο αποτέλεσμα και να πλησιάζουμε την 30η Ιουνίου με το αδιέξοδο να παραμένει. Την 1η Ιουλίου η ΕΚΤ θα κλείσει την στρόφιγγα, το ΔΝΤ δεν θα πληρωθεί και θα επιβληθούν κεφαλαιακοί έλεγχοι. Η διαπραγμάτευση θα συνεχιστεί και τον Ιούλιο με τη χώρα να είναι σε κατάσταση πολιορκίας.
Τα στοιχήματα μπαίνουν υπέρ του πρώτου σεναρίου γιατί αν επιβεβαιωθεί το δεύτερο σενάριο, απλώς δεν θα υπάρχει κανείς για να πληρώσει το νικητή. Είναι αδιανόητο να ξημερώσει η 1η Ιουλίου χωρίς η Ελλάδα να είναι σε πρόγραμμα. Οι τράπεζες θα κλείσουν υποχρεωτικά επειδή άλλα καταστήματα θα έχουν διαθέσιμα χρήματα κι άλλα όχι. Πολλοί θα πουν ότι δεν τους νοιάζει για τις τράπεζες, αλλά πρέπει να αναρωτηθούν τι σημαίνει για τη Σαντορίνη ή τη Ρόδο να μην λειτουργούν οι τράπεζες ή τι σημαίνει για τη μισθοδοσία ιδιωτικού και δημοσίου τομέα. Κανείς δεν θα πληρώνει κανέναν και η χώρα θα καταρρέει μέρα με τη μέρα.
Όπως και αν εξελιχθεί η κατάσταση, χαμένοι θα είναι οι Έλληνες πολίτες καθώς στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή στο πρώτο σενάριο, θα έχουν να αντιμετωπίσουν ύφεση, νέους και παλιούς φόρους, ανεργία, φυγή επιχειρήσεων κλπ