Πολιτική με στερεότυπα, δεν γίνεται. Αυτό είναι βέβαιο. Γι αυτό και η κυβερνητική απόφαση για κλήρωση σχετικά με το ποιος μαθητής θα κρατήσει την ελληνική σημαία, αντιμετωπίστηκε εκ μέρους της αντιπολίτευσης με το στερεοτυπικό “δεν έχει τέλος η ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ”. Ποια ιδεοληψία, ακριβώς; Ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει τους αρίστους; Το ξέρουμε αυτό, το έχει πει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιμέναμε τη ΝΔ για να το μάθουμε. Μήπως ότι αντί η θέση του σημαιοφόρου να ανήκει στον καλύτερο μαθητή, η νέα κυβερνητική απόφαση δείχνει ισοπέδωση προς τα κάτω; Αυτό το τελευταίο, αξίζει να το συζητήσουμε…
Η σύνδεση της θέσης του σημαιοφόρου στις παρελάσεις με την ιδιότητα του καλύτερου μαθητή της τάξης (ή του σχολείου) ήταν μια συμβατική σύνδεση, που λειτούργησε επί πολλά χρόνια ακριβώς διότι στη σύλληψή της είχε την αποδοχή της μαθητικής κοινότητας, των γονέων και των καθηγητών. Κατά σύμβασιν, τονίζω το “κατά σύμβασιν”, ο καλύτερος μαθητής είναι και ο σημαιοφόρος. Κι η σύμβαση αυτή, για να είμαστε ειλικρινείς, οδήγησε ουκ ολίγες φορές σε διαστρεβλώσεις: Ο “πιο αγαπητός” μαθητής στο σύλλογο των καθηγητών, που όμως υστερούσε λίγο έναντι του συμμαθητή του, έπαιρνε το ανάλογο “πριμ συμπάθειας” και γινόταν εκείνος σημαιοφόρος. Άλλοι, διαγκωνίζονταν σε Public Relations με τους καθηγητές για τον ίδιο λόγο. Αφήνω την υποχρέωση να δοθεί η Ελληνική Σημαία σε παιδιά που προέρχονται από άλλα κράτη, όχι τόσο φιλικά προς τη χώρα μας, και στα οποία παιδιά η ιδιότητα του σημαιοφόρου, που κρατά ψηλά την Eλληνική Σημαία δεν λέει τίποτα, αλλά ήταν ΟΙ άριστοι, επομένως… η σύμβαση. Όσο κι αν αυτά τα περιστατικά συνιστούν εξαιρέσεις (κάτι για το οποίο δεν είμαι απολύτως σίγουρος…) ωστόσο υπάρχουν κι επιβιώνουν ως πρακτικές.
Ας πούμε όμως ότι κακές εξαιρέσεις υπάρχουν παντού, άρα κι επί του προκειμένου. Κι ας δούμε τη “σύμβαση” στην ουσία της. Τι λέει σήμερα, αυτή η σύμβαση; Ότι να κρατά τη σημαία δικαιούται ΜΟΝΟ ο πιο καλός ο μαθητής. Οι άλλοι, όχι! Δηλαδή, για να καταλάβω: εκείνος που ίσως δεν τα παίρνει και πολύ τα γράμματα, εκείνος που είναι ξεφτέρι σε ένα μάθημα αλλά όχι και στα υπόλοιπα, ο κακός μαθητής, όλοι αυτοί δεν θα γίνουν, άρα γε, Έλληνες πολίτες που θα έχουν ίσα δικαιώματα κι υποχρεώσεις με τους συμπατριώτες τους; Γιατί θα πρέπει η Ελληνική Σημαία -μέσω της προαναφερθείσας σύμβασης- να φαίνεται ότι είναι κάτι μακρινό, άπιαστο γι αυτά τα παιδιά; Όσοι πολέμησαν γι Αυτήν, όσοι σκοτώθηκαν γι Αυτήν, όσοι έδωσαν τη ζωή τους, το αίμα τους, τη σωματική ακεραιότητά τους γι Αυτήν, ήταν άριστοι μαθητές;
Μα, ο Καραϊσκάκης δεν ήταν που υπέγραφε με σταυρό; ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν που δύσκολα έγραφε μια πρόταση; Αυτοί λόγω εκπαιδευτικών επιδόσεων θα ήταν… ακατάλληλοι σήμερα να κρατήσουν Την Ελληνική Σημαία;
Η Ελληνική Σημαία, είναι “απ τα κόκαλα βγαλμένη, των Ελλήνων τα ιερά”. Όλων των Ελλήνων που πολέμησαν, με τον τρόπο τους ο καθένας. Αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους στις χιονισμένες οροσειρές της Πίνδου, είχαν πίσω τους τις μανάδες, τις γυναίκες και τις αδερφές τους για να ανασταίνουν τα παιδιά τους και να τους πλέκουν μάλλινες κάλτσες και πανωφόρια. Κι εκείνες, πολεμίστριες ήταν. Όχι απαραίτητα αριστούχες στο σχολείο. Αλλά δικαίως ένοιωθαν μέσα τους, στην ψυχή τους, ότι η Ελληνική Σημαία, το Σύμβολο της Πατρίδας, σκεπάζει κι αυτές. Και τους άντρες τους που πολεμούσαν στο μέτωπο. Η Σημαία μας αναγνωρίζεται “από την κόψη του σπαθιού, την τρομερή”, όχι από το σχολικό έλεγχο.
Και τα παιδιά που προσπαθούν αλλά πρώτοι μαθητές δεν είναι, έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να ελπίζουν ότι θα αξιωθούν να κρατήσουν την Ελληνική Σημαία στα χέρια τους. Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Γι αυτό η κλήρωση είναι η καλύτερη σύμβαση, προκειμένου να αντικαταστήσει την παλαιότερη, εκείνη του σχολικού ελέγχου.