Δυστυχώς έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να αντιληφθούμε ως Ελληνική κοινωνία ότι δεν μπορούμε μόνιμα να ευημερούμε με τα δανεικά που «σκορπίζονται» από τον Κρατικό προϋπολογισμό.

Κατά την διάρκεια της κρίσης πάντοτε επικρατούσαν οι απόψεις που βασίζονταν σε εύκολες λύσεις που θα εξασφάλιζαν το ύψος των μισθών και των συντάξεων με τις δεκάδες δισεκατομμυρίων από την πάταξη της φοροδιαφυγής, τις γερμανικές αποζημιώσεις, τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς και ένα σωρό άλλα, που αν και ακούγονται παιδαριώδη, ήθελε να τα πιστεύει η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας. Όλοι γνωρίζουμε σήμερα που οδήγησαν όλα αυτά.

Δεν θεραπεύτηκαν οι παθογένειες που μας οδήγησαν εδώ αφού αντί να δημιουργήσουμε επιτέλους ως χώρα βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο αναλωθήκαμε σε ύβρεις και κατηγορίες ο ένας εις βάρος του άλλου. Αυτά είναι τώρα πια χιλιοειπωμένα και γνωστά λίγο πολύ σε όλους.
Το θετικό είναι ότι καταφέραμε να μείνουμε στην ΕΕ , στην ζώνη του ευρώ και το Ελληνικό κράτος δεν κήρυξε ποτέ ως τώρα στάση πληρωμών και όποια χρέη χαρίστηκαν από τους ξένους πιστωτές , δεν «κουρεύτηκαν» μονομερώς αλλά στα πλαίσια συμφωνιών , αποφεύχθηκε δηλαδή η επίσημη χρεωκοπία μας , δεν έμεινε απλήρωτος ως τώρα κανένας μισθός δημοσίου υπαλλήλου.

Αν και «φτωχοποιήθηκε» μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας , περισσότερο από ότι αναμένονταν , όλες οι κυβερνήσεις επέλεξαν να εξασφαλίσουν , έστω και μειωμένους , τους μισθούς και τις συντάξεις στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ , μεταφέροντας σε μεγάλο βαθμό την κρίση και την ανεργία στον Ιδιωτικό τομέα. Τα μνημόνια εξασφάλισαν μισθούς στο δημόσιο και συντάξεις αφού έως το 2014 ( που κάναμε για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα) οι δανειστές εξυπηρετούσαν το χρέος και συγχρόνως κάλυπταν ένα μέρος των κρατικών δαπανών. ( δηλαδή μισθούς και συντάξεις). Το πιο βασικό όμως είναι πως τα μνημόνια εξασφαλίζουν 7 χρόνια τώρα ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνονται σε ευρώ.

Το ευρώ είναι ένα νόμισμα που πραγματικά μας πέφτει λίγο «βαρύ» όσο δεν αναπτύσσουμε δικό μας παραγωγικό μοντέλο. Μας δίνει τη δυνατότητα όμως να καταναλώνουμε αγοράζοντας ένα σωρό συσκευές υπολογιστές , κινητά, ακόμα και τρόφιμα από άλλες χώρες. Είναι πολύ δύσκολο να παράγουμε ως χώρα προϊόντα και υπηρεσίες (εκτός από τον τουρισμό) που να τις αγοράζουν πολίτες άλλων χωρών. Αυτό το βιώνουν καθημερινά όσοι απασχολούνται στην ελεύθερη οικονομία και γνωρίζουν καλά πόσο δύσκολο είναι να «πουλήσουν» την δουλειά τους. Οι μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα γνωρίζουν καλά τις απαιτήσεις των εργοδοτών τους που με τη σειρά τους κάτι πρέπει να παράγουν και να πουλάν για να μπορούν να πληρώνουν τους εργαζομένους τους.

Μακροπρόθεσμα στον ιδιωτικό τομέα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με οποιοδήποτε νόμισμα ή πιο σωστά εξαρτάται από τον κλάδο της οικονομίας, τους πελάτες και τον ανταγωνισμό. (Πρόκειται για τεράστια συζήτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει πολλά χρόνια πριν). Αν είσαι όμως δημόσιος υπάλληλος ή συνταξιούχος και τώρα και πάντα έχεις συμφέρον να πληρώνεσαι σε «σκληρό» νόμισμα. Είναι πολύ διαφορετικό το ευρώ από το παράλληλο νόμισμα , τη νέα δραχμή και τα κουπόνια του Γιάνη ( με ένα ν).

Εκείνο που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι ότι για έναν δημόσιο υπάλληλο σήμερα δεν υπάρχει θέμα αν τις υπηρεσίες που προσφέρει θα τις αγόραζε ο συμπολίτης του με τη θέλησή του ή όχι . Πληρώνεται δηλαδή ανεξάρτητα αν είναι χρήσιμος ή όχι , στερώντας τους πόρους από έναν εργατικό συμπολίτη μας που μπορεί να είναι και άνεργος. Εδώ ακριβώς είναι το σημείο κλειδί του παρόντος άρθρου.

Ας σκεφτούμε το θέμα χωρίς προκαταλήψεις και θα δούμε ότι η πλειοψηφία των υπηρεσιών που προσφέρει το Κράτος είναι απαραίτητη. Ποιος δεν θέλει σχολεία , νοσοκομεία και ασφάλεια;

Όμως και η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων θα ήθελε να διαμορφωθούν συνθήκες ώστε να μπορεί να προσφέρει Κανείς δεν αισθάνεται όμορφα όταν είναι αργόμισθος , ας μην έχουμε αυταπάτες. Αυτό βολεύει μόνο κάποια παράσιτα που ζουν εις βάρος των συναδέλφων τους δημοσίων υπαλλήλων και εις βάρος της κοινωνίας . Το λάθος που γίνεται σήμερα είναι ότι βάζουμε όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο στο «ίδιο τσουβάλι» και αφήνουμε τα κόμματα να διαιωνίζουν έναν φαύλο κύκλο εκμεταλλευόμενα τις πολιτικές μας προτιμήσεις. Δεν υπάρχει όμως καμία ιδεολογία ή σύστημα στον κόσμο που να υπερασπίζεται την αργομισθία στο Δημόσιο.

Η σημερινή κατάσταση με τους αβάσταχτους φόρους από την μία και από την άλλη να μην έχουν βενζίνη τα ασθενοφόρα και τα πυροσβεστικά δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι φόροι πρέπει να κατευθύνονται μόνο σε χρήσιμες υπηρεσίες. Θα πρέπει να πληρώνουμε μόνο για υπηρεσίες που θα αγοράζαμε και από έναν ιδιώτη. Δεν έχει σημασία ποιος προσφέρει την υπηρεσία ,ιδιώτης ή δημόσιο αλλά η ποιότητα της σε σχέση με το κόστος της.

Σήμερα υπάρχει μια μειοψηφία δημοσίων υπαλλήλων που αρνείται να εργασθεί , αρνείται να μετακινηθεί σε άλλη υπηρεσία και ακόμα χειρότερα κάποιοι επίορκοι εκβιάζουν από θέση εξουσίας τους συμπολίτες τους, για δικό τους όφελος , όπως αντιλαμβάνεται το όφελος, το άρρωστο μυαλό τους.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κάνουν αυτό που δεν μπορεί να κάνει λόγω ιδεοληψιών αυτή η κυβέρνηση. Να μην φοβηθούν να εξαγγείλουν τις προθέσεις τους για εξυγίανση του Ελληνικού Δημοσίου . Ας χάσουν τις ψήφους των επιόρκων , των αργόμισθων και των ρουσφετιών της σημερινής κυβέρνησης και ας κερδίσουν την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων που δεν τους τρομάζει να εργαστούν προς όφελος της κοινωνίας. Πολλοί από τους υγιώς σκεπτόμενους δημοσίους υπαλλήλους ενδιαφέρονται και για το σύνολο της Ελληνικής οικονομίας που αν πάει καλύτερα θα μπορεί να ανταμείβει περισσότερο και τους ίδιους χωρίς δανεικά εις βάρος των παιδιών τους.

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από το 2009. Θυμάμαι τότε φίλους διευθυντές σε δημόσιες υπηρεσίες , να κρατούν παραμάσχαλα το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν « το δόγμα του σοκ» και να θεωρούν το μνημόνιο ως το εργαλείο των νεοφιλελεύθερων που θέλει , κόβοντας τους μισθούς ,να επιβάλλει την λιτότητα στην Ελλάδα όπως έκανε και στην Λατινική Αμερική . Λες και εκτός από τους νεοφιλελεύθερους δεν υπάρχει η αριθμητική και η λογική που λέει πως για να καταναλώνεις πρέπει και να παράγεις ισόποσα και πως οι μισθοί δεν μπορεί να πληρώνονται με δανεικά.

Σήμερα όμως είδαμε που οδήγησε η επανάσταση κατά του συστήματος και κατά της λογικής στην Λατινική Αμερική. Είδαμε ποια ήταν τα σχέδια του Γιάνη με ένα ν για το παράλληλο νόμισμα. Σε μια κατάσταση χάους αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής θα επιβιώσουν. Αλλά και αυτοί που επιβιώνουν στην ούτως ή άλλως δύσκολη ελεύθερη αγορά σήμερα , έχουν αρκετές πιθανότητες να επιβιώσουν . Αυτοί όμως που θα χάσουν , είναι αυτοί που πληρώνονται βρέξει χιονίσει» και μάλιστα σε «σκληρό νόμισμα», αυτοί θέλουν πρώτα από όλους σταθερότητα και μια σοβαρή κυβέρνηση που δεν θα θέτει σε κίνδυνο το μέλλον τους.

Από την άλλη σκοπιά τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντί να τρομάζουν όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο θα πρέπει να πουν συγκεκριμένα τι θα κάνουν για την εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού και ποιοι πρόκειται να προσληφθούν, να μεταταγούν ή ακόμα και να απομακρυνθούν . Πρέπει από τώρα να αποδείξουν, μιλώντας συγκεκριμένα, πως μπορούν να σχηματίσουν μια αξιόπιστη κυβέρνηση που μεταξύ άλλων θα εξασφαλίσει και την πλειοψηφία των εργαζομένων στο Δημόσιο.

*Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος είναι οικονομολόγος – σύμβουλος επιχειρήσεων