Όλοι οι ενήλικες σήμερα στη χώρα μας έχουν σε κάποιο βαθμό σχηματίσει μια εικόνα για τις χώρες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες του Ανατολικού μπλόκ και την ιδεολογία του ΚΚΕ που παραπέμπει ευθέως στο σύστημα των σοβιέτ με κλειστή και κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο σύνολό τους στον λαό ή στο κόμμα λένε οι εχθροί του συστήματος. Σύστημα δοκιμασμένο που θεωρητικά αν εφαρμόζονταν στην χώρα μας κάποια στιγμή θα αναγκαζόμαστε να καταναλώνουμε ότι παράγουμε ,σε πρώτη φάση προφανώς γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.

Προσωπικά είμαι εξοικειωμένος με την σχετική επιχειρηματολογία υπέρ της κλειστής οικονομίας ,από τα φοιτητικά μου χρόνια και επιπλέον δεν θα μου ήταν καθόλου δυσάρεστο να πάψω να βλέπω παιδιά με δύο κινητά τηλέφωνο και ένα σωρό άχρηστα γκατζετάκια να τα θαυμάζουν οι γονείς τους για την ευστροφία τους να τα χειρίζονται. Όμως κάτι τέτοιο γνωρίζω καλά πως δεν το επιθυμεί η πλειοψηφία των συμπολιτών μου και επί ι πλέον έχει ξεκαθαρίσει εδώ και χρόνια πως η Ελλάδα ανήκει στην Δύση

Τα τελευταία χρόνια όμως από τον Σύριζα και πιο πρόσφατα από το κόμμα Λαφαζάνη ακούγονται θεωρίες που παραπέμπουν σε κάτι που δεν είναι γνωστό στην χώρα μας, κάτι διαφορετικό από τα συστήματα των πρώην Ανατολικών χωρών. Αν θέλει να ενημερωθεί κάποιος πρέπει να ανατρέξει στην πρόσφατη ιστορία των χωρών της Λατινικής Αμερικής, Βενεζουέλα, Χιλή , Βολιβία κ.λπ. Δίπολο χούντα και άκρως φιλελεύθερη οικονομία από τη μία καθεστώτα τύπου Λαφαζάνη- Λαπαβιτσα από την άλλη . Πέφτει η χούντα και έρχονται οι Λαφαζάνηδες που κρατικοποιούν τις Τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις (ενέργειας πρώτων υλών κλπ ) , υποτιμούν το νόμισμα κλπ. κλπ. Οι κυβερνήσεις όμως εκλέγονται δημοκρατικά σε σχέση με τα κομμουνιστικά καθεστώτα και επιπλέον δεν κρατικοποιείται το σύνολο της παραγωγής…

Πολλές οι ομοιότητες των λατινικών χωρών με την χώρα μας με πιο βασική το ταπεραμέντο και τον τρόπο σκέψης των πληθυσμών. Εύκολα πάνε στα άκρα. Τον ρόλο της Ευρώπης για την Ελλάδα στην Λατινική Αμερική έχουν αντίστοιχα οι Η.Π.Α και βέβαια εκεί το σκληρό νόμισμα είναι το δολάριο.

Η κατάσταση στην Λατινική Αμερική είναι πάντα χαώδης και οι οικονομίες των περισσοτέρων χωρών υπερχρεωμένες Πηγαίνοντας όμως έτσι από το ένα άκρο στο άλλο δεν μπορεί να καταλάβει κανείς ποιος φταίει. Μένοντας οι άνθρωποι προσκολλημένοι σε 2 αντίπαλες θεωρίες , άλλοι θεωρούν αιτία του κακού τον φιλελευθερισμό και άλλοι τα «ημισοβιετικά» καθεστώτα. Φαύλος κύκλος. Αιτία προφανώς ότι η κοινή λογική έχει αντικατασταθεί με τα πάθη και την μισαλλοδοξία .
Είναι προφανές ότι κινδυνεύουμε να συρθούμε σε μια τέτοια κατάσταση αφού κάποιοι εκμεταλλεύονται την χρεωκοπία της χώρα μας για 5 χρόνια. Ενώ χρεοκοπήσαμε γιατί απλά ως Κράτος και ως κοινωνία ξοδεύαμε περισσότερα από ότι παράγουμε ,κάποιοι διαβασμένοι από ότι συμβαίνει αλλού στον πλανήτη δηλητηριάζουν τον κόσμο για προσωπικό τους όφελος. Μιλάνε για Τράπεζες για ξένο κεφάλαιο για νεοφιλελεύθερη οικονομία προσπαθώντας να μας εμπλέξουν σε καταστάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τη χώρα μας. Οι Τράπεζες στην Ελλάδα δεν αγόρασαν τοξικά προϊόντα , το κεφάλαιο υπέστη τις μεγαλύτερες ζημιές και έκλεισαν επιχειρήσεις με τον κόσμο άνεργο , άσχετα αν κάποιοι επιχειρηματίες ευημερούν έχοντας παρανομήσει. Αντί λοιπόν να επιστραφεί μέρος των κλεμμένων να θέλουμε να νοικοκυρευτούμε να σταματήσουμε την παρανομία και την διαπλοκή και ένα σωρό άλλα που επιτάσσει η κοινή λογική ψάχνουμε για θεωρίες που θα μας βγάλουν ως δια μαγείας από την κρίση. Προσπαθούν ορισμένοι να δώσουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά σε μια ανάγκη για λιτότητα του Δημοσίου ύστερα από 10 χρόνια σπατάλης . Λες και υπάρχει ιδεολογία υπέρ της λιτότητας. Υπόσχονται λοιπόν ότι όταν αλλάξει η ιδεολογία θα σταματήσει και η λιτότητα λες και απευθύνονται σε κάφρους. Αν τελικά καταφέρουν να πολώσουν τον κόσμο και δημιουργώντας πάθη φοβάμαι πως θα μπούμε σε νέα δίνη , όμοια με αυτή των χωρών της Λατινικής Αμερικής και δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε ούτε νεοφιλελεύθεροι οπαδοί του Φρίντμαν, ούτε οπαδοί του Ορτέγκα και του Μαδούρο αλλά με βάση την κοινή λογική και την βοήθεια της Ε.Ε. να ξεκολλήσουμε από αυτή την κατάσταση όσο γίνεται πιο σύντομα.