Από τα πράγματα που προσωπικά βαριέμαι είναι οι δημοσιογραφικές κλισεδούρες. Τα αναμασήματα στα οποία συχνά – πυκνά καταφεύγουν οι δημοσιογράφοι για να περιγράψουν καταστάσεις, επιλογές και τακτικές.
Επομένως ας αποφύγουμε το μαρξιστικό «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» που κατά κόρον χρησιμοποιείται από μερικούς γκρίζους συναδέλφους που στερούνται φαντασίας. Ας πούμε καλύτερα πως με την παρουσία του Αντώνη Σαμαρά ζήσαμε το Σάββατο ένα πολιτικό déjà vu. Είδαμε να επαναλαμβάνεται το 2009 και ο ΚώσταςΚαραμανλής. Τότε, ο τέως πρωθυπουργός είχε αισθανθεί προεκλογικά την ανάγκη να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Τη γλώσσα των αριθμών.
Έχοντας σπαταλήσει πέντε και πλέον χρόνια αλλά – το κυριότερο – τη θετική ψήφο των Ελλήνων, ο Κώστας Καραμανλής πήγε σε μια εκλογική μάχη με προμετωπίδα την ανάγκη λήψης μέτρων. Και τελικά το πλήρωσε. Οι Έλληνες δεν του συγχώρησαν τον χαμένο πολιτικό χρόνο και κουρασμένοι από λάθη και σκάνδαλα του περίγυρου του, στράφηκαν στο «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου.
Το ίδιο έργο όμως ζούμε και τώρα με τον Αντώνη Σαμαρά. Οι στενοί του συνεργάτες (κάκιστα) είχαν σηκώσει πολύ υψηλά τον πήχη της εφετινής ΔΕΘ με διαρροές δεξιά και αριστερά. Δια πάσα νόσο, δια πάσα μαλακία η ΔΕΘ ήταν η απάντηση. Μέχρι του σημείου να διαρρέεται και πιθανή «αποκάλυψη» του πρωθυπουργού για τον τάφο της …Αμφίπολης έφθασαν κάποιοι κυβερνητικοί. Αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης επικοινωνιακά διαχείρισης ήταν ο πρωθυπουργός να απογοητεύσει. Να φανεί κατώτερος της περίστασης καινα χάσει το πολιτικό μομέντουμ.
Κακά τα ψέματα λοιπόν. Οι ταλαιπωρημένοι πολίτες δεν περίμεναν να ακούσουν ένα ευχολόγιο και να λάβουν σαν νέοι ιθαγενείς μερικές υποσχέσεις δίκην χανδρών για ελάφρυνση τους από το φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα που μεσοσταθμικά θα αγγίξει τα 80 με 100 ευρώ το χρόνο. Δεν είναι τα 100 ευρώ το πρόβλημα τους. Είναιτα πολύ περισσότερα τα οποία κάθε τρεις και λίγο πληρώνουν.
Περίμεναν να ακούσουν κάτι συγκεκριμένο και μετρήσιμο για τους φόρους στα ακίνητα κι όχι αοριστίες αναφορικά με τον άδικο και καταστροφικό ΕΝΦΙΑ ο οποίος ληστρικά ως φόρος θεσμοθετήθηκε αν και ήταν έκτακτος. Περίμεναν συγκεκριμένη μείωση του ΦΠΑ ή του φόρου αλληλεγγύης. Όχι ψίχουλα και γενικότητες. Περίμεναν από τον ίδιο τον πρωθυπουργόνα ακούσουν για τις 72 δόσεις στα ληξιπρόθεσμα κι όχι μια ημέρα μετά από τον υφυπουργό του Μάκη Γιακουμάτο. Κι εδώ είναι που η δικομματική κυβέρνηση έπεσε σε παγίδα.
Εδώ είναι που τα στελέχη δίπλα στον πρωθυπουργό δείχνουν πως ούτε κατάλαβαν ούτε έλαβαν το μήνυμα των Ευρωεκλογών. Εδώ λοιπόν είναι και το σημείο καμπής όπου για μια ακόμη φορά η πραγματικότητα στην πολιτική ξεκινάει την πορεία ήττας της έναντι της υποσχεσιολογίας.