Η απίστευτη κατρακύλα του κοινοβουλευτισμού, δεν έχει τέλος.
Η υπόθεση δωροδοκίας Ξουλίδου μέσω …facebook, η πρόταση εξαγοράς Χαϊκάλη που κατέληξε σε ένα φιάσκο που ούτε σε σενάριο ελληνικής φάρσας του ’60 δεν θα βλέπαμε, η ανεκδιήγητη επίθεση των Παραστατίδη – Βουδούρη που θεωρούν πως όποιος δεν είναι μαζί τους είναι προδότης και πουλημένος αν και οι ίδιοι καλά- καλά δεν έχουν αποφασίσει με ποιον είναι καθώς αλλάζουν κόμματα σαν φανέλες, αποδεικνύουν κάτι που κοντεύουμε να ξεχάσουμε.
Ποιο είναι αυτό;
Πως τελικά η Ελλάδα χρειάζεται ένα ισχυρό δικομματικό σύστημα κι όχι αυτή την πανσπερμία κομμάτων που με μεγαλύτερη ευκολία οδηγεί εντός Κοινοβουλίου πρόσωπα που δεν θα έπρεπε ούτε απ’ έξω από τη Βουλή να περνάνε.
Κακά τα ψέματα. Ο δικομματισμός όπως εξελίχθηκε στη δεκαετία του ’80 και ’90 έφερε στη χώρα θετικά αποτελέσματα αν και με μεγάλα λάθη που πρέπει να υπογραμμιστούν. Στα θετικά του δικομματισμού ήταν η εγκόλπωση εντός της Νέας Δημοκρατίας του ακροδεξιού ακροατηρίου, των λαϊκοδεξιών, των εκκλησιαστικό-πληκτων και όσων ήθελαν την Ελλάδα μια χώρα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Αυτούς για πολλά χρόνια τους ξεχάσαμε καθώς χάνονταν μέσα σε ένα μεγαλύτερο των ιδίων σύνολο.
Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ εντός του είχε από τσε γκεβαρικούς – βαρεμένους που ονειρεύονταν μια νέα λατινική Αμερική στη χώρα μας, παλαιοσταλινικούς που αναζητούσαν τη ρεβάνς της ήττας στα βουνά του εμφυλίου, τρελαμένους φιλοπαλαιστίνιους της PLO που τώρα άκριτα θα στήριζαν τη Χαμάς και το κάθε μουρλο-ισλαμικό γκρουπούσκουλο της Γάζας που χρηματοδοτείται από την Τουρκία, τροτσκιστές και άλλους αστείους.
Όλοι οι παραπάνω – δυστυχώς- λόγω της κρίσης κι εξαιτίας των φυγόκεντρων δυνάμεων που υπήρξαν, οδηγήθηκαν στη δημιουργία κομμάτων. Για κάθε «τρέλα», για κάθε φιλοδοξία, δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία πλέον στην πατρίδα μας γεννιούνται κόμματα. Όμως αυτή η τρέλα, αυτή η τάση, οδηγεί σε καταστάσεις όπως αυτές που βιώσαμε πρόσφατα. Οδηγούν σε ψεκασμένους συνωμοσιολόγους, σε ασυγκράτητους ακροδεξιούς που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν, σε ανανεωτικούληδες κεντροαριστερούς που δεν μπορούν να ακολουθήσουν κοινή γραμμή ούτε σε μισή ψηφοφορία, σε κόμματα new wave που πέραν των κόκκινων, πράσινων ή πορτοκαλί πανταλονιών του αρχηγού τους δεν έχουν κάτι φρέσκο να κομίσουν. Αναγορεύουν τον κάθε απροσάρμοστο πολιτικά πρώην πρωθυπουργό σε πρόεδρο μιας νέας σέχτας, τον κάθε πρώην γραμματέα της κυβέρνησης σε πρόεδρο νέου κόμματος χωρίς καν από κάτω να έχει στελέχη.
Κι όλοι αυτοί αύριο θα κληθούν να σώσουν τη χώρα. Ποιοι; Εκείνοι που δεν καταφεύγουν σε έναν ψυχαναλυτή να σώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό από την τρέλα.
Γι’ αυτό σας λέω: καλύτερα δικομματισμός παιδιά. Δικομματισμός κι μάλιστα σκληρός, τύπου ΗΠΑ.