Να το πούμε το τετριμμένο; Άντε να το ξεφουρνίσουμε. «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα» όπως έλεγε ο Θείος Μαρξ.
Κι έτσι είναι στη χώρα μας. Πολλοί εδώ και μήνες υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι λίγο πολύ το νέου τύπου ΠΑΣΟΚ. Κάτι ο Μητρόπουλος και οι πασοκογενείς που αυξάνουν την παρουσία τους, κάτι τα 12ποντα της Θεοδώρας Τζάκρη, όλα δείχνουν πως η χώρα θα ξαναφορέσει τα ζιβάγκο. Αυτή όμως είναι η φάρσα. Είναι μια φενάκη για όσους δεν γνωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη γεωγραφία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ του 1980 που βρισκόταν εν αναμονή της εξουσίας του Οκτωβρίου του 1981. Η φύση και υφή του είναι ριζοσπαστική. Πρόκειται για τη γενιά που θέλει να δικαιώσει τους ηττημένους παππούδες της στα βουνά της διχασμένης Ελλάδας και που με νόημα βροντοφώναζε τον Μάιο «πρώτη φορά Αριστερά». Είναι τα εγγόνια του Γλέζου. Είναι εκείνοι που βίωσαν – ομολογουμένως – τον πολιτικό αποκλεισμό 7 δεκαετιών και που με τη διάσπαση τους στις αρχές του ’90 παρ’ ολίγον να εξαφανιστούν.
Για τους παραπάνω λόγους κανένας δεν μπορεί να πιστέψει πως τα όσα συζητήθηκαν και γράφτηκαν εχθές από το fund Capital δεν απηχούν ιδέες και απόψεις του κόμματος αυτού.
Κάποιοι βαυκαλίζονται για την «ρεαλιστική στροφή» Τσίπρα. Άλλοι μεγαλοστόμως μιλούν ακόμα και για συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ! Πόσο λάθος και πόσο εκτός Αριστεράς είναι όμως όλοι αυτοί. Όσοι έστω και για λίγο πέρασαν από τον πολιτικό χώρο αυτό γνωρίζουν πως κανένας δεν μπορεί να επιβάλλει τέτοιες πολιτικές.
Αγνοούν άπαντες πως το Αριστερό Ρεύμα δεν είναι μια μειοψηφία σαν τη Δημοκρατική Άμυνα που με μερικές διαγραφές του Ανδρέα Παπανδρέου εξαφανίστηκε. Ο Λαφαζάνης και οι συνοδοιπόροι του είναι η ραχοκοκαλιά του κόμματος. Η οργανωτική του βάση. Είναι εκείνοι που ελέγχουν έως και το 30% με 40% της κοινοβουλευτικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εκείνοι δεν θα συναινέσουν με αποκρατικοποιήσεις, με νέους φόρους, με μια μπασταρδεμένη πολιτική. Δηλαδή άπαντες θα δώσουν μάχη για μια οικονομική πορεία ανάλογη με αυτήν που – προβοκατόρικα έστω θέλετε – ο αναλυτής της Capital εχθές περιέγραψε. Όσοι λοιπόν ονειρεύονται να ξαναφορέσουν τα ζιβάνγκο, όσοι ξέθαψαν τις φωτογραφίες του Ανδρέα και τις σημαίες με τον πράσινο ήλιο ή ήδη βάζουν στο τέρμα τα τραγoύδια του Μπακαλάκου και του Λοίζου, καλό θα είναι να μην ξεχνάνε τον παππούλη Μαρξ. Γιατί είπαμε: «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα». Επειδή όμως από φάρσες στην Ελλάδα χορτάσαμε, μάλλον ήλθε η ώρα να ζήσουμε την τραγωδία.