Στην Ελλάδα, είσαι τελικά ό,τι δηλώσεις. Το μοντέλο Έλλη Παπαγγελή λοιπόν δήλωσε πολιτικός.
Με πολλές φωτογραφίες αν φας, προφίλ αλλά και με τον κώλο τούρλα, απαιτούσε από τους χιλιάδες φαν της να την καμαρώσουν όχι για τα εμφανή προσόντα της. Α πα πα. Η κοπέλα ήθελε να αποδείξει πως έχει και βάθος. Όχι από το άλλο. Το πνευματικό εννοώ.
Το τί είναι βέβαια αυτή η κοπελίτσα, όλοι το γνωρίζουμε. Μια ωραία κρεμάστρα για ρούχα ή για μαγιώ είναι η κακομοίρα, η οποία θαμπώθηκε από την πολιτική και αποφάσισε πως θέλει να καταθέσει “τη δική της αλήθεια”. Έτσι εξάλλου δεν λένε όλες οι ημι-εγγράμματες περσόνες που διεκδικούν ενίοτε την ψήφο ή το ενδιαφέρον των ΜΜΕ;
Όμως το να σταθεί κανένας περισσότερο στην συγκεκριμένη κυρία που με εμφανή ιστορική άγνοια κι επειδή κάπου το άκουσε να το λέει ο μπαμπάς της αμφισβήτησε τον θάνατο δεκάδων παιδιών στη διάρκεια του Πολυτεχνείου, είναι λάθος. Είναι σαν να κλέβεις εκκλησία.
Το σωστό είναι να σταθούμε στα κόμματα που δεν χάνουν ευκαιρία να επιστρατεύουν στα ψηφοδέλτια τους την κάθε είδους Παπαγγέλη. Τα τελευταία 20 χρόνια, έχει κυριαρχήσει λοιπόν η λογική στα κομματικά επιτελεία πως η τοποθέτηση «όμορφων» ανθρώπων ή τηλεπερσόνων δίνει πολιτικούς πόντους στα απολίτικα κοινά. Ωραίο το μπούστο της Βάνας Μπάρμπα; Καλός ο Λιάγκας στα κοινά 35 – 50; Συμπαθητικός ο τάδε ή ο δείνα ηθοποιός; Ε τότε έχει αυτόματα θέση στα ψηφοδέλτια.
Αντίθετα από αυτή την τάση, σπάνια βλέπουμε τα κόμματα να κυνηγούν εκπροσώπους του πνεύματος, της επιστήμης ή των κοινωνικών αγώνων. Απλά περιορίζονται στον κάθε ποκ κορν Τατσόπουλο, στους μαϊντανούς των πρωινάδικων, στον κάθε αποτυχημένο λογοτεχνίζοντα τύπου Χωραφά και πάει λέγοντας και εν τέλει …κλαίγοντας.
Όμως ας μη γελιόμαστε: αυτή η χώρα είμαστε, αυτό είναι και το πολιτικό μας προσωπικό. Άνθρωποι χωρίς βάθος, χωρίς ουσία που αναδείχθηκαν από τις ευκολίες ενός μετριοκρατικού συστήματος που γεννήθηκε στη δεκαετία του ’80 κι άκμασε απόλυτα στα χρόνια της χρηματιστηριακής ευκολίας των τελών του ’90 και των αρχών του 2000. Ήταν η εποχή του face off. Της αρπαχτής. Των ιλουστρέ αυτοκινήτων και του κάθε Κωστόπουλου. Του face control στα club και των δανεικών ονείρων. Όταν όμως η κοινωνία μας έκτιζε σε σαθρά θεμέλια δεν μπορούσε να διανοηθεί πως μια Παπαγγέλη θα έφθανε να εξελίσσεται σε πολιτικό. Δεν μπορούσε να σκεφτεί πως πρώτη σε όλες στις δημοσκοπήσεις θα εμφανιζόταν η Όλγα Κεφαλογιάννη την οποία οι σύμβουλοι της δεν τη συμβουλεύουν να μιλήσει με την δουλειά της αλλά με το μπούστο της. Είμαστε η ίδια χώρα στης οποίας το Κοινοβούλιο βουλευτής εκλέχθηκε η Ραχήλ Μακρή ή η Θεοδώρα Τζάκρη και που υπουργός έγινε με μοναδικό κριτήριο τα πλάνα μάτια της η Άτζελα Γκερέκου.
Την ίδια στιγμή, ο Σταύρος Ξαρχάκος καταψηφίστηκε στις πρόσφατες εκλογές, η συμμετέχουσα σε αποστολές της NASA Χριστίνα Γιαννόπαπα ούτε καν στην πρώτη δεκάδα δεν κατόρθωσε να φθάσει, όταν εμείς στέλναμε στη Βουλή τον Θόδωρο Ζαγοράκη ή εξακολουθούμε να ψηφίζουμε την Έλενα Ράπτη. Μετά βεβαια γκρινιάζουμε. Ύστερα ζητούμε τα ρέστα από τους Γερμανούς και το «σύστημα». Το ότι όμως ψηφίζουμε με το Ciao, το ΟΚ ή το HELLO ανά χείρας το ξεχνάμε.