Μην κάνουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ ή τους λοιπούς πρόθυμους εταίρους τους πως πέφτουν από τα σύννεφα με τα φαινόμενα εξευτελισμού της αστυνομίας από αναρχικές ομάδες.
Η Κατερίνα Παπακώστα μην το παίζει «καραμανλική» συναινώντας στην οπισθοχώρηση του Κράτους μπροστά στον κάθε μπαχαλάκια, αναφέροντας πως «δεν πρέπει να ενοχοποιήσουμε το Κράνος». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ποτέ δεν θα επέτρεπε φαινόμενα Ρουβίκωνα και διασυρμό των σωμάτων ασφαλείας.
Μην κάνουν πως η απαξίωση της αστυνομίας δεν τους αφορά. Το πικρό ποτήρι της ανομίας και της ευθύνης για την στρεβλή αυτή κατάσταση – κατάντια βαραίνει το κυβερνών κόμμα που με τις ιδεοληψίες του τινάζει την ασφάλεια της χώρας στον αέρα.
Ήταν στις αρχές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου με ύφος «ξέρεις ποια είμαι εγώ» ζητούσε μπροστά στις κάμερες το λόγο από αστυνομικό διευθυντή επειδή έπραξε το καθήκον του απομακρύνοντας μπαχαλάκηδες από τη Βουλή. Με παροιμιώδη ψυχραιμία ο αστυνόμος συγκρατήθηκε όταν τον εξευτέλιζε δημόσια θέα η πρόεδρος της Βουλής.
Λίγο αργότερα, ο Ρουβίκωνας θα έκανε ντου μέσα στο ίδιο το κτήριο της Βουλής με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που και σήμερα συνεχίζουν να βρίσκονται στα έδρανα του κυβερνητικού κόμματος να χαχανίζουν. Αργότερα θα παρακολουθούσαμε έως και πολιορκίες αστυνομικών τμημάτων.
Τα ίδια έγιναν και με τις παρεμβάσεις των Νίκου Φίλη και Νίκου Τόσκα που καλούσαν σε διάλογο τις …συλλογικότητες των Εξαρχείων ή του Ελληνικού. Που έκαναν τα στραβά μάτια όταν ο Ρουβίκωνας επέβαλλε τους δικούς του κανόνες στις δομές του Κράτους.
Πρόκειται για ένα φλερτ διαρκείας, για μια νέα συνθήκη που επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις φύλαξης και αστυνόμευσης. Όταν όμως ο αστυνόμος εξευτελίζεται, όταν φοβάται μήπως η αριστερή κυβέρνηση τον οδηγήσει για οποιουδήποτε είδους παρέμβασή του σε ΕΔΕ και ποινές, τότε λογικό είναι η φοβικότητα αυτή να εξελιχθεί σε απροθυμία παρέμβασης. Κι αυτή η απροθυμία θα οδηγήσει σε εκτεταμένη ανομία.
Με νέα αναπληρώτρια υπουργό την δεξιά σε πολιτική προέλευση Κατερίνα Παπακώστα, θα περίμενε κανείς μια στροφή. Κάποιου είδους αλλαγή. Όμως τα περί δεξιάς προέλευσης στην κυβέρνηση Τσίπρα αποτελούν ανέκδοτο. Είτε αφορούν το Σκοπιανό ζήτημα και τη λογική Καμμένου «δεν ψηφίζω Βόρεια Μακεδονία όμως στηρίζω την κυβέρνηση που την προωθεί», είτε το θέμα της ασφάλειας.
Με αυτά κι άλλα όμως η αστυνομία εξελίσσεται στο κλωτσοσκούφι της κάθε ακροαριστερής ομάδας. Παράλληλα, η κοινωνική ζωή του τόπου διασαλεύεται. Κι αυτό διότι μια χώρα δίχως αστυνομία, είναι μια χώρα – ζούγκλα δίχως κανόνες.