Το λέγαμε, όμως κάποιοι δεν ήθελαν (και δυστυχώς ακόμα δεν θέλουν) να ακούσουν. Πως δηλαδή δεν είναι δυνατό να μην υπάρχει δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες κατοίκους του εξωτερικού.
Στις 500 χιλιάδες, ίσως και παραπάνω, συμπατριώτες μας που αναγκάστηκαν να φύγουν εκτός συνόρων λόγω της κρίσης.
Ο δικός μου ο αδελφός εδώ και περίπου 15 χρόνια ζει εκτός Ελλάδος. Έφυγε αρχικά στην Ισπανία και κατόπιν ζει εδώ και χρόνια στη Σερβία. Αυτή του η επιλογή, μια επιλογή “πρόγνωσης της ελληνικής κρίσης” όπως τη θεωρώ εγώ, δεν σημαίνει πως ο ίδιος έχει λιγότερα δικαιώματα από εμένα που ζω κι εργάζομαι στην Ελλάδα. Πως δεν πρέπει να έχει φωνή και ψήφο.
Κι αν κάποιος δεν θέλει να πιστέψει σε αυτά που γράφει ένας δημοσιογράφος, αν εμμονικά θεωρεί πως οι ex patriots όπως διεθνώς αναφέρονται, δεν πρέπει να έχουν λόγο στο εκλογικό αποτέλεσμα ας δουν την έρευνα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων που αναφέρει πως αυτό που ανησυχεί περισσότερο τους Έλληνες δεν είναι η είσοδος των μεταναστών στη χώρα, αλλά η φυγή των νέων στο εξωτερικό.
Εκτός από τους Έλληνες, την ίδια ανησυχία για τους πολίτες που εγκαταλείπουν τη χώρα τους, έχουν -σύμφωνα με την έρευνα- και οι Ρουμάνοι, οι Ούγγροι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί και οι Πολωνοί. Όλες οι παραπάνω δημοκρατίες, έχοντας υποστεί μεγάλα πλήγματα από την κρίση, βλέπουν τα καλύτερα μυαλά τους να φεύγουν και να αιμοδοτούν άλλες χώρες. Είναι όμως ακριβώς οι ίδιες χώρες στις οποίες επικράτησε ο λαϊκισμός. Η δημαγωγία του Τσίπρα, του Όρμπαν, του Μπέπε Γκρίλο και του Σαλβίνι, των ακραίων Πολωνών του Κόμματος του Νόμου και Δικαιοσύνης ή των Podemos που χρηματοδοτούνταν από τον Μαδούρο.
Όλες οι παραπάνω δημοκρατίες κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε δημοκρατίες β’ κατηγορίας. Σε εκλογικά σώματα που θα αποκλείουν τους καλύτερους τους πολίτες καθώς η εμμονική άρνηση του δικαιώματος ψήφου θα στερεί τη φωνή αυτών των πολιτών. Στη χώρα μας δεν έχουμε όμως αυτή την πολυτέλεια εξαίρεσης 500.000 επιστημόνων κι άξιων συμπατριωτών μας. Δεν μπορεί το καράβι Ελλάδα να ταξιδεύει με καπετάνιους σαν τον Καρανίκα ή τον Πετσίτη. Με μπάρμεν – πρωθυπουργικούς συμβούλους και σερβιτόρους της διαπλοκής. Η Ελλάδα για να πάει μπροστά χρειάζεται τους νέους εκείνους που έχυσαν ιδρώτα για να σπουδάσουν και για να εξελιχθούν. Θέλουμε την τεχνογνωσία αλλά και την ψήφο τους για να ανέβουμε.
Αν δεν συμβεί αυτό, η χώρα θα βυθιστεί στη μετριότητα. Στην επονομαζόμενη “μετριοκρατία”. Αυτή την επιλογή είναι που συγκεκριμένοι πολιτικοί κύκλοι θέλουν να προωθήσουν προφανώς υπηρετώντας τη δική τους ατζέντα ή πιο σωστά τη δική τους μετριότητα και ανικανότητα. Όμως δεν θα τα καταφέρουν.