Θέλετε να το πείτε Μνημόνιο, θέλετε να το αποκαλέσετε «αναπτυξιακό σύμφωνο»;
Για την οικονομία της συζήτησης εγώ το ονοματίζω «Βαγγέλη». Έτσι για να μη χαλάμε τις καρδιές μας.

Ανεξάρτητα λοιπόν από όλα όσα λέγονται και συμβαίνουν, το μόνο σίγουρο είναι πως νέα μέτρα έρχονται. Μέτρα που ο καθένας μπορεί να τα χαρακτηρίσει όπως του κάνει κέφι. Μέτρα όμως που δεν έχουν να κάνουν τόσο με τους δανειστές της χώρας, όσο με τις εσωτερικές μας παθογένειες.

Για να γίνω όμως πιο σαφής.

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούμε την πρωτόγνωρα σκληρή διαπραγμάτευση που ξεκίνησε από την κυβέρνηση μας. Και θα επιμείνω στο «μας» καθώς είναι απαραίτητο αυτή η κυβέρνηση να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Όσοι λοιπόν τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση για τυχόν αστοχίες ή παρακαλούν πότε ο Γέρουν Ντάιζενμπλουμ θα μας στριμώξει, καλό θα είναι να ξαναδούν τα διαβατήρια τους και να επαναπροσδιορίσουν την ελληνικότητά τους. Γιατί είπαμε: ο Αλέξης Τσίπρας θέλουμε – δεν θέλουμε, αφού έχουμε Δημοκρατία, είναι πρωθυπουργός ΟΛΩΝ. Και οι ενέργειες του οφείλουν να υποστηρίζονται από όλους.

Μέχρις εδώ όμως με τα μαθήματα φιλοπατρίας και …φιλοτσιπρίας.

Γιατί όσο είναι επικίνδυνο κι αντεθνικό το να υπονομεύεις τη νόμιμα και προ μιας εβδομάδος εκλεγμένη κυβέρνηση, άλλο τόσο λάθος είναι να κλείνεις τα μάτια στους κινδύνους που ελλοχεύουν.

Κατόπιν λοιπόν από ενός μπαράζ αρνητικών ειδήσεων μετά τα ναυάγια των συναντήσεων της ελληνικής πλευράς και των κ.κ. Σουλτς και Ντάιζενμπλουμ, παρατηρούμε ένα κλίμα τεχνητής ευφορίας.

Και για να είμαστε συγκεκριμένοι:

Πολλούς πανηγυρισμούς βλέπουμε εσχάτως για τις «συμμαχίες» με Γαλλία και Ιταλία αλλά και για τις δηλώσεις Ομπάμα κατά της λιτότητας των Γερμανών.

Από πότε όμως κάποιες δηλώσεις συμπάθειας χωρίς καμία δέσμευση σε οικονομικό πεδίο μετατράπηκαν σε «συμμαχίες»; Πως η Γαλλία που από μόνη της βρίσκεται σε περιδίνηση ή η Ιταλία με το χρέος των 3 δις. ευρώ μπορούν να μας εγγυηθούν μα θετική έκβαση;

Περίπου το ίδιο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ. Πολύ καλή σαφώς η παρέμβαση Ομπάμα κι επιτέλους θα πρέπει να αναγνωριστεί στους Αμερικάνους ο θετικός ρόλος στην υπόθεση της οικονομικής περιπέτειας της χώρας μας. Όμως – δυστυχώς – στην συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει αυτό που λένε οι αγγλοσάξονες:

«It ain’t over till the fat lady sings».

Δηλαδή τίποτα δεν θα κριθεί μέχρι να βγει να τραγουδήσει η χοντρή κυρία. Κι επειδή από όπερα δεν ξέρουμε, η «σοπράνο» στη δική μας περίπτωση είναι η χώρα που έχει το πιο «παχύ» πορτοφόλι.

Η Γερμανία δηλαδή.

Δεν λέμε πως ο Γερμανοί θα μας «πετάξουν έξω από το ευρώ». Δεν πιστεύουμε πως θα επιβάλλουν αιφνιδιαστικές λύσεις. Όμως όσοι έχουν παρασυρθεί από το κλίμα ευφορίας των τελευταίων ημερών το οποίο σε ενδεχόμενη κάλπη θα έδινε στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και 50%, όσοι πιστεύουν πως ξαφνικά όλοι μας συμπάθησαν και τρέχει χρήμα, πως οι συντάξεις θα επανέλθουν στα πρότερα επίπεδα και πως τέρμα η λιτότητα, καλό θα είναι να αλλάξουν πλευρό ή μαξιλάρι. Το όνειρο …μπορεί να περιμένει.

Ακόμα κι αν το χρέος μας κουρευτεί, ακόμα κι αν οι δανειστές δεχθούν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, μια παράμετρος και μόνη αρκεί για να μας φέρει ξανά εκεί που ξεκινήσαμε. Όπως διατρανώνει ο Αλέξης Τσίπρας «η Ελλάδα σαφώς κι αποδέχεται τους ισοσκελισμένους κρατικούς προϋπολογισμούς». Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή δεν θέλει επιστροφή στις ελλειμματικές περιόδους.

Με άνοιγμα όμως ήδη 5 δις. ευρώ εξαιτίας της άτυπης μα υπαρκτής στάσης πληρωμών εκ μέρους των πολιτών λόγω των πρόωρων εκλογών και με αποφασισμένη την ακύρωση των αποκρατικοποιήσεων που θα οδηγήσει σε απώλεια προϋπολογισμένων εσόδων 2,5 δις. ευρώ το 2015, είναι ξεκάθαρο πως ο κ. Τσίπρας ανεξάρτητα από το τι θα του δοθεί από τους εταίρους θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα.

Θα πει κανείς πως μη έχοντας σχέσεις με τα γνωστά επιχειρηματικά τζάκια της διαπλοκής η κυβέρνηση θα πάρει χρήματα από εκεί που οι «άλλοι» δεν πήραν. Πως θα χτυπηθεί όπως έλεγε και ο Νίκος Φιλης η φοροδιαφυγή από «τη λίστα Λαγκάρντ, τα εμβάσματα και το λαθρεμπόριο».

Όσοι όμως πιστεύουν τα παραπάνω και ρηχοί και λίγοι ως προς τις εκτιμήσεις τους είναι. Ακόμα κι αν σήμερα είχαν ολοκληρωθεί οι έλεγχοι για τη φυγή καταθέσεων στο εξωτερικό και την πορεία του μαύρου χρήματος, η προώιηση όλων των φυσικών προσώπων στη Δικαιοσύνη δεν θα μπορέσει να φέρει άμεσο αποτέλεσμα. Όλοι γνωρίζουν πως η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητος θεσμός και λειτουργεί με τους δικούς της – αργούς – χρόνους. Άρα άμεσο έσοδο δεν θα προκύψει. Ακόμα κι αν αύριο συλληφθούν μεγαλο-επιχειρηματίες για λαθρεμπόριο καυσίμων, μέσα από μια δαιδαλώδη νομική διαδικασία (ακόμη κι αν υπάρξουν άμεσες καταδίκες) έσοδα θα δουν τα δημόσια ταμεία μετά από μια πενταετία στην καλύτερη των περιπτώσεων. Όλα λοιπόν τα παραπάνω δείχνουν τον μονόδρομο που και ο κ. Τσίπρας θα αναγκαστεί εκ των εσωτερικών συνθηκών της χώρας να ακολουθήσει. Κι αυτός είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ η φορολόγηση της μεσαίας τάξης.