Είναι ανίκανοι. Όχι. Δεν θα χρησιμοποιήσω έναν πιο light και comme il faut επιθετικό προσδιορισμό. Αυτός τους ταιριάζει. Κι αναφέρομαι στους Νεοδημοκράτες (ή σε ορισμένους από αυτούς) που κάθε τρεις και λίγο έβαζαν βόμβες στα θεμέλια των κυβερνήσεων τους, που πριόνιζαν πολιτικά το κλαδί που κάθονταν, για σειρά θεμάτων και νομοσχεδίων, τα οποία τώρα με μεγάλη άνεση και με μπόλικη επικοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ περνά.
Στα κάγκελα, τάχα, για τη διάρκεια ζωής του γάλακτος οι Ταμζτήδες και ή δήθεν αντάρτες της πορδής, που μόνο παράπονο είχαν τη μη υπουργοποίηση τους. Απειλούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση επειδη ήθελε ο Κωστής Χατζηδακης να εφαρμόσει την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Πίεζαν επί δύο εβδομάδες την κυβέρνηση οδηγώντας την και σε δημοκοπική και πολιτική συρρίκνωση, με μοναδικό λόγο αυτής της στάσης το χάιδεμα των κομματικών τους συνοδοιπόρων. Κοινώς, πρώτα τα ψηφαλάκια, μετά η παράταξη και το κοινό συμφέρον. Τα ίδια έγιναν για τα κλειστά επαγγέλματα, για τις αλλαγές στην υγεία, για τη φορολογική μεταρρύθμιση κλπ.
Τώρα οι Συριζαίοι έρχονται να περάσουν τα πάντα, να ψηφίσουν ό,τι τους λέει ο πρόεδρος του ΟΟΣΑ Άνχελ Γκουρία κι από πάνω, θα εισπράξουν και το χειροκρότημα του κόσμου ως ανανεωτές. Ως στυλοβάτες της χώρας.
Δωρεάν σίτιση στους απόρους τάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Λες και η ΝΔ δεν μπορούσε να πράξει το αυτονόητο. Δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είπε ο Τσίπρας. Λες και για τον Αντώνη Σαμαρά αυτό ήταν τριγωνομετρία και δεν μπορούσε να το εφαρμόσει.
Αν δει κανείς σε βάθος λοιπόν τις πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης θα διαπιστώσει πως δημοσιονομικά είναι ανώδυνες, επικοινωνιακά όμως άριστες. Αναγκαίες. Υλοποιήσιμες. Με φαντασία. Ναι. Πατούν στον λαϊκισμό. Ναι. Τάζουν τα πάντα σε όλους. Όμως με αυτές τις μικρές πινελιές δίνουν κι ένα στίγμα. Ποιο είναι αυτο; Πως προτεραιότητα είναι ο πολίτης που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Όχι το Κολωνάκι και η Εκάλη που θελουμε δεν θέλουμε άντεξαν στο κραχ.
Την ίδια στιγμή, η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ λες και ήθελε να απομονωθεί, ουδέν έπραξε – έστω βρε παιδί μου για τα μάτια του κόσμου – για τον πολίτη που δεν έχει δίχτυ ασφαλείας. Λες και είχε βάλει απέναντι της τον άνεργο, τον άπορο, λειτουργούσε σε λογική Μαρίας Αντουανέτας. Και γι’ αυτό έχασε. Να πάμε και στο “πατριωτικό”; Κι εκεί οι υποχωρήσεις διαρκείς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν κάνει κωλοτούμπα, στήνει σκηνικό ρήξης. Δίνει την αίσθηση πως “ιδρώνει τη φανέλα”. Η ΝΔ έδινε την εικόνα του “ναι σε όλα” κι ας μην ήταν πάντα έτσι.
Ξεκάθαρα λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν δομήσει στέρεη επικοινωνία. Έχουν θέσει βασικούς πολιτικούς στόχους. Έχουν βρε παιδί μου κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό. Δεν είναι παιδική χαρά σαν τη ΝΔ του τελευταίου έτους που άλλα έλεγε ο ένας, αλλά έκανε ο άλλος.